Της Μαρίνας Οικονομίδου
Στην κυπριακή κοινωνία του διαχρονικά έντονου δικομματισμού, τα μικρά κόμματα αποκτούν τελευταίως τη δική τους δυναμική και δίνουν τη δική τους μάχη για μία θέση στη νέα βουλή. Βάσει των δημοσκοπικών ευρημάτων, μια επτακομματική βουλή αποτελεί ένα πολύ πιθανό σενάριο. Το αν όμως ο πολυκομματισμός οφείλεται στη γοητεία που εκπέμπουν οι αρχηγοί των μικρών κομμάτων ή αν αυτή η τάση έγκειται στην ανάγκη τιμωρίας του παλιού είναι ένα ζήτημα που παραμένει ανοικτό και προκαλεί ποικίλα ερωτήματα.
Αναμφίβολα από τις εκλογές του 2011 μέχρι και σήμερα, η κυπριακή κοινωνία άλλαξε άρδην με αποτέλεσμα το κομματικό σύστημα να διασπάται και να ακολουθεί ο κομματικός κατακερματισμός. Η οικονομική και θεσμική κρίση συνέβαλε στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος, με κύριους δέκτες είτε δικαίως είτε αδίκως τα δύο μεγάλα κόμματα. Η απόφαση παράλληλα του ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, να αυξήσουν το εκλογικό μέτρο, μάλλον επέφερε τα αντίθετα αποτελέσματα προκαλώντας τη συμπάθεια της κοινής γνώμης προς τους μικρούς.
Κόμματα τα οποία μεταμορφώθηκαν ή τροποποιήθηκαν με κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα τον αντιμνημονιακό λόγο, άλλοτε ακραίο άλλοτε ήπιο αποκτούν τη δική τους δυναμική λίγο διάστημα πριν την εκλογική αναμέτρηση. Όπως και στην Ελλάδα, η αγανάκτηση για τις συνέπειες της κρίσης και η απογοήτευση από κυβερνητικές επιδόσεις τόσο της προηγούμενης κυβέρνησης όσο και της υφιστάμενης συνέβαλαν μάλλον στην επιτυχία των νέων κομμάτων.
Μπορούν όμως αυτά τα κόμματα να αποτελέσουν την εναλλακτική επιλογή που θα αντέξει στο χρόνο ή θα εξαφανιστούν με την πάροδο του χρόνου; Και το πιο καίριο μπορεί αυτή συμπάθεια που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις προς τους μικρούς να μετατραπεί τελικώς σε ψήφο τη μέρα της κάλπης;
Στην περίπτωση της Ελλάδας, με το τέλος της εποχής των Αγανακτισμένων τα πλείστα των μικρών κομμάτων, όπως ΔΗΜΑΡ ΑΝΕΛ και Ποτάμι έχασαν απότομα τη δυναμική τους. Και αυτό γιατί η οργή των πολιτών πέρασε σε δεύτερη μοίρα και η όποια αγανάκτηση ξεθύμανε. Πλέον αντιλαμβάνονται ότι ο πολυκομματισμός, μπορεί να έχει τη δική του γοητεία αλλά δεν βοηθά στην αποτελεσματική διακυβέρνηση. Μάλλον οδηγεί σε ακυβερνησία σε μία κρίσιμη για τη σταθερότητα της οικονομίας περίοδο.
Στην Κύπρο του 2016 θα μπορούσαν αυτά τα κόμματα να έχουν βάθος χρόνου, αν κάποια εξ αυτών αποκτήσουν τελικώς ξεκάθαρο λόγο και ρόλο. Η εμπαθής ρητορική τους προς τα μεγάλα κόμματα, μπορεί παροδικά να αντλήσει ψήφους αλλά δεν είναι αρκετό για να τους κρατήσει στη ζωή. Άλλωστε το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που επικαλούνται τη ρήξη με το παλαιοκομματικό κατεστημένο, αποτελούσαν μέρος της πολιτικής ζωής του τόπου από άλλες θέσεις και προβάλλοντας άλλες πολιτικές θέσεις σίγουρα δεν λειτουργεί υπέρ τους.
Αν θέλουν πράγματι να αποτελέσουν την εναλλακτική επιλογή θα πρέπει να προσπαθήσουν να προσεγγίσουν με ρεαλιστικές θέσεις και προτάσεις εκείνη τη μεγάλη ομάδα του εκλογικού σώματος η οποία δεν πείθεται τόσο εύκολα από εύηχα συνθήματα και δεσμεύσεις. Αν καταφέρουν να αντλήσουν ψήφους από εκείνο το εκλογικό σώμα που επιλέγει τη δεδομένη στιγμή την αποχή, τότε ο πολυκομματισμός ενδεχομένως να μπορεί να αντέξει στον χρόνο. Διαφορετικά η φούσκα του πολυκομματισμού αναμένεται να ξεφουσκώσει πολύ γρήγορα, ακόμη και πριν από τις επικείμενες εκλογές.
