Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν το 1985, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ συνεργάστηκαν σε μία προσπάθεια να υποχρεώσουν τον τότε πρόεδρο Σπύρο Κυπριανού να δεχθεί τις προτάσεις Κουεγιάρ, το κόμμα της Αριστεράς είχε το δικό του πολιτικό κόστος, καθώς κατέγραψε τα πιο χαμηλά ποσοστά του, με το ΔΗΚΟ να λαμβάνει τη δεύτερη θέση και το ΑΚΕΛ, με 27,43% να λαμβάνει την τρίτη θέση. Πολλοί ήταν εκείνοι τότε εντός του ΑΚΕΛ που θεώρησαν κύριο λόγο της ήττας τη συμπόρευση του κόμματος με τον ΔΗΣΥ, καθώς η σύγκλιση και συμπόρευση δύο μεγάλων και εκ διαμέτρου αντίθετης ιδεολογίας κομμάτων θεωρούνταν απαγορευτικές για το ΑΚΕΛικό ακροατήριο. Από τότε, τυχόν συμπόρευση ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ θεωρείτο μίασμα τόσο για το ένα κόμμα όσο και για το άλλο.
Από τότε, πέρασαν τριάντα χρόνια και με εμφανή την ελπίδα κατάληξης σε επίλυση του Κυπριακού, το κόμμα της Αριστεράς επέλεξε να στηρίξει τη διαδικασία των συνομιλιών έστω κι αν στο πηδάλιο βρισκόταν ο Νίκος Αναστασιάδης. «Το ΑΚΕΛ είναι κόμμα πατριωτικό και υπεύθυνο, δεν θα θυσιάσει το Κυπριακό στον βωμό των μικροκομματικών συμφερόντων» έλεγαν συχνά στελέχη του κόμματος, όταν ρωτούνταν κατά πόσο η στήριξη των χειρισμών της κυβέρνησης Αναστασιάδη στην επίλυση του Κυπριακού θα είχε πολιτικό κόστος για το κόμμα. Και σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, ο Άντρος Κυπριανού στάθηκε υπεύθυνα στο πλευρό του Προέδρου της Δημοκρατίας, παίζοντας καταλυτικό ρόλο τόσο με τις επαφές του όσο και με τις δηλώσεις του στην ομαλή πορεία των πραγμάτων.
Δεδομένων και των αποτελεσμάτων της περασμένης Κυριακής, η απόφαση της ηγεσίας να στηρίξει τις προσπάθειες του Νίκου Αναστασιάδη μάλλον δεν ωφέλησε, αλλά κόστισε πολιτικά στο κόμμα της Αριστεράς, με φωνές πέριξ και εκτός της Εζεκία Παπαϊωάννου να κάνουν λόγο για ανάγκη ανανέωσης, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο αλλαγής της ηγεσίας.
Αναμφίβολα, η ηγεσία θα μπορούσε να χειριστεί προεκλογικά καλύτερα κάποια πράγματα. Θα έπρεπε πρώτα και κύρια το κόμμα να εκσυγχρονίσει τον στείρο λόγο και τον τρόπο λειτουργίας του. Θα έπρεπε μέχρι τώρα να κατορθώσει να απεγκλωβιστεί από την περίοδο διακυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφια με συγκεκριμένες, επώδυνες μεν, αλλά αποτελεσματικές πράξεις, να αφήσει λανθασμένες νοοτροπίες στο παρελθόν. Θα έπρεπε να μην είχε ακολουθήσει το παιχνίδι του ΔΗΣΥ, παίζοντας προεκλογικά με την οικονομία, καθώς αποτελεί ένα έδαφος αφιλόξενο μέχρι και εχθρικό για το ΑΚΕΛ. Από την άλλη, επικοινωνιακά, τουλάχιστον στο κομμάτι του Κυπριακού, θα έπρεπε να είχε προσπαθήσει να αλλάξει την εικόνα που εντυπώθηκε ότι το ΑΚΕΛ συμπορεύθηκε με τον ΔΗΣΥ στο Κυπριακό. Θα έπρεπε, τέλος, να είχε καταστήσει σαφές προς τα έξω πως η ίδια η κυβέρνηση Αναστασιάδη επέστρεψε στις συγκλίσεις Χριστόφια- Ταλάτ και όχι το αντίθετο.
Μπορούμε να βρούμε πολλούς λανθασμένους χειρισμούς που οδήγησαν το κόμμα της Αριστεράς στην εκλογική του πανωλεθρία. Όμως το ΑΚΕΛ όλη αυτή την περίοδο έκανε κάτι που κανένα άλλο κόμμα δεν είχε τολμήσει. Να βάλει το συμφέρον του τόπου, πάνω από οποιοδήποτε κομματικό συμφέρον. Ενώ θα μπορούσε να παίξει το αντιπολιτευτικό παιχνίδι του ενδιάμεσου και να κερδίσει συνεργασίες, απεγκλωβίζοντας έτσι εαυτόν από τη χρόνια πολιτική απομόνωση, επέλεξε να μείνει σταθερό στις πολιτικές του αρχές και θέσεις πάνω στο Κυπριακό και να αποτελεί την πολιτική δύναμη στην οποία στηριζόταν η κυβέρνηση για τη λύση του εθνικού προβλήματος.
Η στήλη δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν το εκλογικό αποτέλεσμα θα σκληρύνει τη στάση του ΑΚΕΛ. Το πιο πιθανόν είναι ότι το κόμμα της Αριστεράς θα θέσει πλέον ξεκάθαρα τις κόκκινες γραμμές του. Θα πρέπει, όμως, έστω και τώρα να πιστωθεί στην ηγεσία του ΑΚΕΛ ότι είδε το ρίσκο και μπροστά στην, έστω και μικρή, πιθανότητα κατάληξης σε επίλυση του Κυπριακού, δεν έκανε πίσω. Έστω κι αν αυτό είχε αποτέλεσμα να επωμίζεται σήμερα το δικό του πολιτικό κόστος.
