Της Μαρίνας Οικονομίδου
Το εκλογικό αποτέλεσμα του Μάη που στην ουσία τιμώρησε τα δύο μεγάλα κόμματα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ και ενίσχυσε τα μικρότερα του λεγόμενου ενδιάμεσου, έδωσε στην ουσία την ώθηση σε αυτές τις πολιτικές ομάδες, να κάνουν κινήσεις για τη δημιουργία ενός τρίτου δρόμου. Ενός πόλου, που με κοινές θέσεις σε Κυπριακό και συγκλίσεις σε κοινωνικοοικονομικά θέματα, να μπορέσει να αποτελέσει την εναλλακτική μορφή εξουσίας απέναντι στον διπολισμό και ενδεχομένως να αναλάβει τελικώς την εξουσία.
Αυτή ακριβώς η τιμωρία των δύο μεγάλων κομμάτων θα μπορούσε να αξιοποιηθεί κατάλληλα από τα κόμματα του ενδιάμεσου, με τη δημιουργία ενιαίας έκφρασης, συγκλίσεων και κοινών προτάσεων. Θα μπορούσαν έτσι να φέρουν κοντά τους απογοητευμένους ψηφοφόρους των δύο μεγάλων κομμάτων και να προωθήσουν εναλλακτικές προτάσεις και προοδευτικές θέσεις.
Οι κομματικοί αρχηγοί του ενδιάμεσου μπαίνουν πλέον σε μία διαδικασία πρωτοβουλιών τόσο για κοινές θέσεις στη Βουλή όσο και στο Κυπριακό. Η αρχή έγινε με τον Νικόλα Παπαδόπουλο να προτείνει τον Μαρίνο Σιζόπουλο για την προεδρία της Βουλής, ακολούθησε η σύσταση πλαισίου πολιτικών θέσεων από τον Γιώργο Λιλλήκα και η συνεργασία για το Κυπριακό από τον Μαρίνο Σιζόπουλο.
Η ενίσχυση ενός τέτοιου Μετώπου στον ενδιάμεσο, που θα σταυρώνει νομοσχέδια και θα επιρρίπτει ευθύνες στην κυβέρνηση για την πορεία των διαπραγματεύσεων, αναμφίβολα μπορεί να προκαλέσει πονοκέφαλο στο κόμμα της Δεξιάς, αλλά κυρίως στον Πρόεδρο, ο οποίος επιδιώκει την επανεκλογή του το 2018. Ένα τέτοιο συσπειρωμένο Μέτωπο, αναμφίβολα θα προκαλέσει ανάχωμα στην οποιαδήποτε προσπάθειά του να επαναδιεκδικήσει την Προεδρία.
Το ζήτημα, ωστόσο, είναι αν αυτός ο χώρος μπορεί να λειτουργήσει με ειλικρίνεια, μακριά από προσωπικές ατζέντες και προσωπικές φιλοδοξίες. Έχουμε δει στο πρόσφατο παρελθόν τα κόμματα να επιχειρούν μία τέτοια συνεργασία που να λήγει άδοξα. Είτε γιατί κάποιοι δεν κατάφεραν να τιθασεύσουν τις φιλοδοξίες τους, προωθώντας άλλους, είτε γιατί μετά από κάθε συνεργασία, προέκυπταν αντιδράσεις και αντιπαλότητες, με το ένα κόμμα να κατηγορεί το άλλο για αλίευση ψήφων.
Δυστυχώς, η αποτυχία εκλογής προέδρου στη Βουλή είναι μάλλον ενδεικτική και σημειολογική του ότι η νέα συνεργασία στον ενδιάμεσο χώρο έχει ημερομηνία λήξης και ο ενδιάμεσος πόλος εν γένει αποτελεί έναν μύθο που πολλές φορές έχει καταρριφθεί.
Ο συνωστισμός υποψηφίων για την προεδρία της Βουλής με κανέναν να μην κάνει πίσω, αποδεικνύει με τον πλέον περίτρανο τρόπο ότι η προσωπική ατζέντα και το κομματικό όφελος είναι υπεράνω όλων.
Ο χώρος του ενδιάμεσου σφύζει από προσωπικότητες, οι οποίες αυτή τη στιγμή θέλουν τη δική τους πολιτική επιβεβαίωση, αλλά και την κομματική κυριαρχία του κόμματός τους. Επιθυμούν να βάλουν τα δικά τους όρια στον κομματικό χάρτη και ένα ενιαίο Μέτωπο μάλλον συγχέει παρά να συγκεντρώνει ψηφοφόρους. Οι πολιτικοί αρχηγοί του ενδιάμεσου έχουν άλλες προκλήσεις να αντιμετωπίσουν. Άλλοι έχουν εσωκομματικούς κραδασμούς και δέχονται εκ των έσω αμφισβήτηση και άλλοι βλέπουν μακριά με στόχο τον προεδρικό θώκο. Η απόφαση να κάνει κάποιος από αυτούς πίσω, καθυποτάσσοντας τις προσωπικές και κομματικές του φιλοδοξίες, μπορεί να χαρακτηριστεί και ως πολιτική αυτοχειρία. Όχι μόνο επειδή αφοπλίζει το κόμμα του από το ενδεχόμενο ανάληψης της εξουσίας, αλλά κυρίως γιατί ενισχύει πολιτικά ένα άλλο πολιτικό πρόσωπο που πρεσβεύει τις ίδιες περίπου απόψεις και θέσεις. Ένα πολιτικό πρόσωπο που μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλιεύσει από τον άλλον ψηφοφόρους.
Το ενδεχόμενο σύστασης ενός Μετώπου στον ενδιάμεσο σίγουρα συναρπάζει και γοητεύει. Θυμίζει, ωστόσο, λίγο πολύ, ένα ρούχο πολυφορεμένο. Κάθε λίγο το δοκιμάζουν, προσπαθούν να το φέρουν στα μέτρα τους και στο τέλος απογοητευμένοι το πετούν τσαλακωμένο. Μέχρι βέβαια την επόμενη φορά.
