Της Μαρίνας Οικονομίδου
Θέλουμε να πιστέψουμε πως ανεξαρτήτως της ιδεολογικής προσέγγισης αλλά και της σχολής σκέψης που ανήκει ο κάθε πολιτικός χώρος στο κυπριακό, εργάζονται και τοποθετούνται με κύριο γνώμονα το εθνικό συμφέρον και την επίτευξη μίας δίκαιης λύσης.
Το τελευταίο διάστημα ωστόσο, με τις τοποθετήσεις κομμάτων του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, αλλά και τις προτάσεις τους που καταθέτουν, προκαλούν τη νοημοσύνη μας και την ανοχή μας στη βλακεία.
Με το κυπριακό να βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή και τις συνομιλίες να βρίσκονται σε εντατικοποιημένη φάση, τα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, αποφάσισαν πως ούτε συνομιλίες ούτε διαπραγματεύσεις χρειάζονται για τη λύση του κυπριακού. Η ίδια η βουλή έχει την κατάρτιση, και πρέπει να αναλάβει την όλη διαδικασία.
Όπως συζητείται τις τελευταίες μέρες, βλέπουν θετικά την κατάθεση πρότασης σύστασης επιτροπής για το κυπριακό ούτως ώστε να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να ενημερώνεται προφανώς από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την πορεία των συνομιλιών. Την ίδια στιγμή ο Πρόεδρος των Οικολόγων Γιώργος Περδίκης προτείνει ψήφισμα στη βουλή που θα δεσμεύει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να φέρει λύση χωρίς εγγυήσεις.
Διερωτόμαστε ποιος ο σκοπός σύστασης μίας τέτοιας επιτροπής στο κυπριακό τη στιγμή που υπάρχει το Εθνικό Συμβούλιο. Τα κόμματα αυτά δηλαδή μπορούν να εμπιστευθούν τον Νίκο Αναστασιάδη ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής και όχι σε όσα καταθέτει στο Εθνικό Συμβούλιο; Οι βουλευτές μπορούν να στριμώξουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με ερωτήσεις και τοποθετήσεις τους και δε μπορούν να το κάνουν οι αρχηγοί των κομμάτων τους στο Εθνικό Συμβούλιο; Έχει η βουλή τους κατάλληλους εμπειρογνώμονες ή συνταγματολόγους οι οποίοι να μπορούν να τοποθετηθούν επί εξειδικευμένων θεμάτων ή θα αρκούμαστε στις φιλολογικές συζητήσεις και θεωρήσεις των βουλευτών;
Με δεδομένη και την πρωτοβουλία Περδίκη για το έγγραφο κατάργησης των εγγυήσεων, υποθέτουμε πως το επόμενο βήμα θα είναι ψήφισμα που θα προνοεί την αποχώρηση του κατοχικού στρατού και στη συνέχεια συγκεκριμένο πλάνο των βουλευτών για το πώς πρέπει να κινηθούμε γύρω από το περιουσιακό. Με τα ψηφίσματα συνεπώς της βουλής θα λύσουμε το κυπριακό και όχι με συνομιλίες.
Εξ όσων γνωρίζουμε, από το 1974 και μετά όλα τα κόμματα έχουν συμφωνήσει πως μόνο με συνομιλίες μπορεί να λυθεί το κυπριακό. Και το Εθνικό Συμβούλιο, είναι το σώμα στο οποίος εκφράζονται απόψεις, καταθέτονται προτάσεις και διαφωνίες γύρω από την πορεία των διαπραγματεύσεων. Η όποια συζήτηση στη βουλή, με βουλευτές οι οποίοι κάθε άλλο από αρμόδιοι είναι για να ασχοληθούν με εξειδικευμένα και κρίσιμα ζητήματα που εμπίπτουν σε ευαίσθητες πτυχές του κυπριακού κάθε άλλο παρά αχρείαστη είναι. Το μόνο που μπορεί να προκαλέσει πέραν των αλόγιστων διαρροών και παραποιήσεων, είναι χάος και αναστάτωση στην κοινή γνώμη. Και θέλουμε να πιστεύουμε πως η πρόκληση πανικού στην κοινή γνώμη είναι το τελευταίο πράγμα που θέλουν.
