Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Η όποια λύση θα αποτελεί αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης των δύο ηγετών. Και, θέλω εκ νέου να τονίσω και να διαβεβαιώσω τον Κυπριακό Ελληνισμό ότι καμία λύση δεν θα τεθεί ενώπιόν του αν δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες και δεν απαντά στις εύλογες ανησυχίες του» ανέφερε στο διάγγελμά του την Παρασκευή ο Πρόεδρος Αναστασιάδης μετά την εξέλιξη του δείπνου της Πέμπτης για επανέναρξη των συνομιλιών και συμφωνία πολυμερούς διάσκεψης.
Κάλεσε μάλιστα τις πολιτικές δυνάμεις να αποφύγουν τις όποιες ατεκμηρίωτες ερμηνείες και τοποθετήσεις, προειδοποιώντας πως η «χείριστη υπηρεσία που μπορούμε να προσφέρουμε σήμερα στον τόπο μας είναι η από αέρος διαπραγμάτευση μεταξύ μας και η πρόκληση σύγχυσης στον λαό».
Είναι γεγονός, πως ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, μετά και το δείπνο της Πέμπτης, έχει καταφέρει να ορθώσει απέναντί του το σκληρό μέτωπο του ενδιάμεσου χώρου, ο οποίος τον κατηγορεί για αναξιοπιστία και υποχωρήσεις. Και σίγουρα, ένα πολιτικό σκηνικό άκρως διασπασμένο, όχι μόνο δεν βοηθάει αλλά προκαλεί σοβαρή ζημιά στην κρίσιμη αυτή καμπή του Κυπριακού.
Όσο κι αν πιστώνουμε τον Νίκο Αναστασιάδη με καλή πρόθεση και βούληση να φέρει στο τραπέζι μία σωστή λύση, ο ίδιος θα πρέπει να απαντήσει σε κάποια ερωτήματα που εντείνουν τις ανησυχίες της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης που παρακολουθεί με ενδιαφέρον τις εξελίξεις. Πρώτα και κύρια, θα πρέπει να δώσει σαφείς απαντήσεις για το τι μεσολάβησε από το Μον Πελερέν 2, μέχρι και το δείπνο της Πέμπτης, για να αποδεχτεί πολυμερή διάσκεψη, τη στιγμή που διαβεβαίωνε πως δεν θα δώσει ημερομηνία, αν δεν υπάρξει πρόοδος στην Ελβετία.
Είναι λίγο πολύ γνωστό πως μερίδα της κοινής γνώμης, όπως και οι πολιτικές δυνάμεις, έχουν ήδη χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, αναβιώνοντας εν πολλοίς την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του 2004, η οποία τραυμάτισε τη μνήμη και την ψυχή των Ε/κ. Και είναι γεγονός, πως τα δύο αυτά στρατόπεδα διακατέχονται εντόνως από συναισθηματισμό. Η μία πλευρά καθοδηγούμενη από την ελπίδα για λύση, είναι έτοιμη να κάνει τις δικές της υποχωρήσεις. Η άλλη πλευρά, με φάρο τον φόβο, αρνείται να ανοίξει τα αυτιά σε οποιοδήποτε σχέδιο κατατεθεί.
Η διαφορά όμως από το 2004 και το σήμερα είναι πως μεγάλη πλειοψηφία της κοινής γνώμης δεν έχει καταλήξει κάπου. Παρακολουθεί με ενδιαφέρον τις εξελίξεις, προβληματίζεται και το σίγουρο είναι πως αναμένει την κατάληξη της πορείας για να παραταχθεί κάπου. Αυτή η ομάδα, δεν παρασύρεται ούτε από συναισθηματισμούς ούτε από φοβικά σύνδρομα. Ζητά εκλογικευμένα επιχειρήματα και απαντήσεις γύρω από τα όσα συμβαίνουν. Λύση άρον άρον υπό τον φόβο διχοτόμησης ή πλήρης άρνηση υπό τον φόβο «τουρκοποίησης» του νησιού δεν αποτελούν γι’ αυτούς σοβαρά επιχειρήματα.
Αυτή η ομάδα των προβληματισμένων πολιτών δεν αναμένει δεσμεύσεις και διαβεβαιώσεις πολιτικών ηγετών, συναισθηματικές εξάρσεις ή εκφοβιστικές προειδοποιήσεις. Έχει άλλωστε καεί από αυτές τις καταστάσεις στο παρελθόν και πλέον δεν κάνει τα ίδια λάθη. Αναμένει αυτή τη φορά από την ηγεσία του τόπου να δώσει τεκμηριωμένες απαντήσεις.
Δυστυχώς, το μήνυμα του Προέδρου, την περασμένη Παρασκευή, δεν μίλησε στις ανησυχίες αυτής της μερίδας των πολιτών, που δεν έχει ακόμη τοποθετηθεί, είτε υπέρ είτε κατά μιας λύσης. Το σημαντικότερο για τον ίδιο, αλλά κυρίως για την πορεία της κατάστασης είναι να καταφέρει, μέχρι και την 9η Ιανουαρίου, να πείσει εκείνη τη μεγάλη ομάδα που βλέπει με ανησυχία αλλά κυρίως με σύγχυση τις τελευταίες εξελίξεις, πως η ε/κ πλευρά δεν προχωρεί ατάκτως σε οπισθοχώρηση.
Διαφορετικά, πολύ φοβάμαι πως ο Πρόεδρος θα μεταβεί στην ίσως πιο κρίσιμη συνάντηση, με έναν λαό βαθιά διχασμένο και με την πολιτική ηγεσία απέναντί του. Σίγουρα, κάτι τέτοιο, όχι μόνο δεν το χρειάζεται, αλλά θα αποβεί μοιραίο για την όλη διαδικασία.
