Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Στην κυβέρνησή μας δεν θα έχουν θέση οι ημέτεροι αλλά μοναδικό κριτήριο επιλογής θα είναι η ικανότητα και η αξία» είπε ο Νίκος Αναστασιάδης, όταν ανέλαβε την εξουσία δίδοντας πράγματι την εντύπωση σε μεγάλη μερίδα της απογοητευμένης κυπριακής κοινωνίας ότι ίσως για πρώτη φορά να επιχειρείτο να μπει το λιθάρι της αξιοκρατίας, σε ένα κράτος που διαχρονικά έπασχε από το βόλεμα ημετέρων, την αναξιοκρατία και τη διακυβέρνησή του από τη μετριότητα.
Από όταν όμως ανελίχθηκε στην εξουσία, μέχρι και σήμερα, πολλά ήταν εκείνα που συνέβησαν τα όποια εξέθεσαν ανεπανόρθωτα τον Πρόεδρο και για τα οποία σε κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα λογοδοτήσει. Αν αφήσουμε κατά μέρος τα «δεσμεύομαι» στη μη εφαρμογή του κουρέματος, ρήμα που αποτελεί το πιο σύντομο ανέκδοτο που περιγράφει τη διακυβέρνησή του, η πρόσφατη απόφαση του δικαστηρίου για την ενοχή του Ρίκκου Ερωτοκρίτου, έχει τη δική του πολιτική σημασία που βαρύνει τον Πρόεδρο Αναστασιάδη. Και αυτό γιατί ενώ στην αρχή της θητείας του κόμπαζε, ότι επέλεγε τους άριστους των αρίστων, πλέον, κατά την προεκλογική του για το 2018, θα πρέπει να εξηγήσει πώς κάποιοι «άριστοι των αρίστων», προσωπικές επιλογές του για ανώτατες θέσεις αξιωματούχων, ενεπλάκησαν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο σε σκάνδαλα διαφθοράς και τον εξέθεσαν ανεπανόρθωτα.
Ήταν πρώτα και κύρια το ζήτημα της επιλογής της Χρυστάλλας Γιωρκάτζη στο πηδάλιο της Κεντρικής Τράπεζας, όπου πριν περάσουν μερικοί μήνες, το γυαλί ράγισε επικίνδυνα, με τις αποκαλύψεις, ότι ο εν διαστάσει σύζυγός της διοικήτριας και η θυγατέρα τους είναι δικηγόροι του Ανδρέα Βγενόπουλου, τον οποίο η Κεντρική Τράπεζα διώκει. Στη μεγάλη ιστορία περί ασυμβίβαστου αποκαλύφθηκε η μυστηριώδης απάλειψη όρου από το συμβόλαιό της και ο Πρόεδρος προχώρησε σε ένα άνευ προηγουμένου ξέσπασμα, κατηγορώντας την για εξαπάτηση και δείχνοντάς της εν πολλοίς την πόρτα εξόδου. Από τότε, μέχρι σήμερα, η Χρυστάλλα Γιωρκάτζη συνεχίζει να μένει ατάραχη στη θέση της, παρά τις όποιες αποκαλύψεις, και παραδοχές και παρά την οργή του Νίκου Αναστασιάδη για την εξαπάτησή του.
Ήταν επί αποκαλύψεων Γιωρκάτζη όμως που βγήκε στο προσκήνιο και η όλη υπόθεση με τον Ρίκκο Ερωτοκρίτου, με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να τον στηρίζει τότε με πάθος, προκαλώντας διπλωματικά επεισόδια και με τον νυν γενικό εισαγγελέα. «Μέχρι σήμερα δεν ασχολήθηκα και λυπούμαι γιατί ασχολήθηκε ο φίλος μου ο Ρίκκος ο Ερωτοκρίτου με τη λάσπη. Μην ανησυχείς, φίλε μου Ρίκκο, όσοι ασχολούνται με τη λάσπη θα μείνουν λασπωμένοι όπως κατά τη διάρκεια της πολιτικής τους πορείας […] Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται» έλεγε με πάθος ο Πρόεδρος όταν εγείρετο ζήτημα για τον Ρίκκο Ερωτοκρίτου. Αναγκάστηκε βέβαια στη συνέχεια να τα αλλάξει, κάνοντας λόγο για σεβασμό του όποιου αποτελέσματος και επαναλαμβάνοντας τα περί μηδενικής ανοχής στη διαφθορά.
Σίγουρα, επί Προεδρίας Νίκου Αναστασιάδη, όπως αρέσκεται συχνά να επαναλαμβάνει το Προεδρικό, πολλά σκάνδαλα διαφθοράς έχουν οδηγηθεί στη δικαιοσύνη. Και αυτό είναι αναμφίβολα κάτι θετικό. Όπως επίσης και το γεγονός, ότι μέσα στις πολλές λανθασμένες επιλογές του Προέδρου, υπήρξαν και ανεξάρτητοι θεσμοί, που έβγαλαν τον Πρόεδρο ασπροπρόσωπο με το έργο τους.
Το ζήτημα, ωστόσο, που παραμένει ανοικτό και αποτελεί βαρίδι για τη διακυβέρνηση Αναστασιάδη δεν είναι μόνο το ότι ο Πρόεδρος, όπως και οι προκάτοχοί του, επέλεγε να ξεχρεώνει γραμμάτια και να βολεύει πρόσωπα βάσει κομματικών κριτηρίων. Σε όλη αυτή την ιστορία ο Πρόεδρος ήδη είναι υπόλογος από πολιτικής και θεσμικής ίσως και από νομικής σκοπιάς. Το πιο σοβαρό, ωστόσο, είναι η έλλειψη κρίσης που τον ακολουθεί.
Η κοινωνία μπορεί να συγχωρέσει στον ίδιο το κούρεμα καταθέσεων, με τη δικαιολογία ότι ανέλαβε μία οικονομία στα πρόθυρα της πλήρους κατάρρευσης, πολύ φοβάμαι όμως πως θα είναι ιδιαίτερα αυστηρή στο κεφάλαιο των «αρίστων». Όχι γιατί σε κάποια από τις περιπτώσεις αυτές επιχείρησε συγκάλυψη των σκανδάλων, αλλά γιατί τόσο η κρίση του στην επιλογή προσώπων όσο και ο χειρισμός των σκανδάλων που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, δεν κρίνεται μόνο επιπόλαιος αλλά και επικίνδυνα ανεπαρκής.
