ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Δημοσιογραφία από την αρχή

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Της Μαρίνας Οικονομίδου

economidoum@kathimerini.com.cy

«Τον Όργουελ τον φόβιζαν οι άνθρωποι που θα απαγόρευαν τα βιβλία. Το Χάξλεϊ τον φόβιζε το γεγονός ότι δεν θα υπήρχε λόγος να απαγορευτεί ένα βιβλίο γιατί δεν θα βρισκόταν άνθρωπος πρόθυμος να διαβάσει. Ο Όργουελ φοβόταν εκείνους που θα μας στερούσαν την πληροφόρηση. Ο Χάξλεϊ φοβόταν εκείνους που θα μας υπερπληροφορούσαν τόσο ώστε να καταντήσουμε πλάσματα παθητικά και εγωιστικά. Ο Όργουελ φοβόταν ότι η αλήθεια θα φυλασσόταν μυστική. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι η αλήθεια θα πνιγόταν σε έναν ωκεανό σύγχυσης. Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που μισούμε. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που αγαπάμε», ανέλυε ο Νιλ Πόστμαν στο βιβλίο του «Διασκέδαση μέχρι θανάτου», σε μία προσπάθεια να αποδείξει πως οι δύο συγγραφείς δεν είχαν την ίδια θεώρηση και συνεπώς την ίδια προφητεία για την κοινωνία.

Το τι ισχύει για την κοινωνία και την πληροφόρηση είναι ένα ζήτημα ανοικτό και που θα πρέπει να μελετηθεί κάποια στιγμή. Το σίγουρο είναι πως αυτή τη στιγμή και η διοχέτευση της πληροφόρησης αλλά και η δημοσιογραφία ευρύτερα είναι ένα άλλο κεφάλαιο που πληγώνει και πρέπει να συζητηθεί με ειλικρίνεια και εντιμότητα.

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τόσο διεθνώς όσο και στην Κύπρο, βρίσκονται μαζί με το πολιτικό σύστημα στο στόχαστρο και αυτό καθόλου τυχαία. Ενδεικτικό πως όταν ο Ανδρέας Βγενόπουλος ήρθε στην Κύπρο δεν είναι μόνο τα πολιτικά κόμματα και η κυβέρνηση που του έστησαν κόκκινα χαλιά. Το έκαναν και τα ΜΜΕ. Λίγο το επικοινωνιακό χάρισμα του κ. Βγενόπουλου, λίγο τα αποκλειστικά που μοίραζε στους οικονομικούς συντάκτες και κατά πολύ οι οικονομικές σχέσεις εξάρτησης των μέσων με τις τράπεζες, έκαναν τα ΜΜΕ να μη θέλουν ή να μην μπορούν να δουν το δάσος που καιγόταν. Έκαναν λόγο λοιπόν για το νέο πουλέν των οικονομικών κύκλων, δημιουργώντας την εντύπωση στην κοινωνία πως θα έριχνε χρήμα στην Κύπρο μέσω επενδύσεων. Μόνο εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς άρχισαν να τον πυροβολούν και να φτάνουν στο άλλο άκρο επιρρίπτοντάς του όλα τα κακά που οδήγησαν στην οικονομική κρίση.

Δημοσιογραφία των δημοσίων σχέσεων, παρά διερευνητική με αντικειμενική παρουσίαση των γεγονότων. Δημοσιογραφία για την οποία δεν είμαστε και δεν πρέπει να είμαστε περήφανοι. Δεν είναι όμως μόνο στο οικονομικό ρεπορτάζ το πρόβλημα. Προβλήματα και δυσκολίες προκύπτουν και στο κομματικό ρεπορτάζ. Όσοι δημοσιογράφοι δεν μένουν στην επίσημη γραμμή του κόμματος και στο τι βγάζουν προς τα έξω τα γραφεία Τύπου του κόμματος δέχονται άλλοτε ευγενικές παραινέσεις, άλλοτε επιπλήξεις, άλλοτε δημόσιες διαψεύσεις σε μία προσπάθεια είτε να τους φιμώσουν είτε να τους φέρουν στον «σωστό» δρόμο.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο της γενικότερης απαξίωσης, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης βρέθηκαν στο στόχαστρο με το πρόσφατο διπλό φονικό. Μέχρι και τη στιγμή που γράφεται η στήλη, δεν έχει ακόμη διαλευκανθεί πλήρως η υπόθεση. Μία υπόθεση που εγείρει ερωτήματα και εντείνει υποψίες για το τι ακριβώς συμβαίνει. Η πλήρης ανατροπή των αρχικών πληροφοριών έδωσε σε πολλούς την ευκαιρία να επικρίνουν και να απαξιώσουν ακόμη περισσότερο το έργο των δημοσιογράφων. Όσο όμως κι αν οι δημοσιογράφοι ελέγχονται και θα επικρίνονται για το τι δημοσιεύουν, σημαντικό είναι να καταγραφεί πως τα όσα δημοσιοποιήθηκαν δεν είναι αποτέλεσμα της ζωηρής φαντασίας των δημοσιογράφων, αλλά πηγής πληροφόρησης, από όσους είχαν άμεση εμπλοκή με το ζήτημα. Και αυτοί θα πρέπει να λογοδοτήσουν και έχουν μερίδιο ευθύνης στα όσα καταλήγουν.

Μόλις όμως κοπάσει ο θόρυβος της όλης υπόθεσης, θα πρέπει να γίνει μία σοβαρή συζήτηση για τον ρόλο των Μέσων στη νέα εποχή. Οι δημοσιογράφοι είναι σίγουρα άνθρωποι με προσωπικά πάθη, έχουν την ανάγκη αναγνώρισης και εν πολλοίς το ελάττωμα της ματαιοδοξίας. Τα ΜΜΕ κάνουν πολλές φορές εκπτώσεις για επιβίωση, πέφτουν σε κακοτοπιές, όμως έχουν μία σημαντική αποστολή που θα πρέπει να διαφυλαχθεί και στην οποία θα πρέπει να συνεχίζουν να ανταποκρίνονται: στο να παρουσιάσουν στους πολίτες την αλήθεια. Μία αλήθεια για την οποία πολλές φορές ρισκάρουν και την προσωπική τους ελευθερία. Αυτή τη δημοσιογραφία θέλουμε και γι’ αυτή τη δημοσιογραφία θα πρέπει να πολεμήσουμε, τόσο ως λειτουργοί των μέσων αλλά και ως κοινωνία γενικότερα. Γιατί η αλήθεια σίγουρα δεν πρέπει να πνίγεται σε ένα ωκεανό σύγχυσης, αλλά ούτε και να φυλάγεται μυστική.

                                                                               

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Μαρίνα Οικονομίδου: Τελευταία Ενημέρωση

X