Της Μαρίνας Οικονομίδου
Η 29χρονη Έλενα Φραντζή βρίσκεται νεκρή στο σπίτι της. Η υπόθεση και τα αίτια του θανάτου της αφήνουν αδιάφορα τόσο τα ΜΜΕ όσο και την κυπριακή κοινωνία. Αυτό, μέχρις ότου η ειδική σύμβουλος της ad hoc επιτροπής για τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών Αναστασία Παπαδοπούλου προχωρήσει σε μία απολογητική και αποκαλυπτική ανάρτηση στο facebook για τη ζωή της Φραντζή.
Ένας ιερέας κρίνεται ένοχος για την κακοποίησή της ως ανάδοχου παιδιού και εκτίει φυλάκιση δύο ετών. Σύμφωνα με τα πρακτικά της Ιεράς Συνόδου, που αποκάλυψε η εφημερίδα «Φιλελεύθερος», παρά την απόφαση του πολιτικού δικαστηρίου, ο Μητροπολίτης Λεμεσού θεωρεί την υπόθεση Φραντζή ως μη υπάρχουσα. Μη υπάρχουσα, καθώς δεν υπάρχουν δύο και τρεις μαρτυρίες εναντίον του ιερέα ούτως ώστε να κτίσει μια γερή υπόθεση, ενώ ο Μητροπολίτης Κύκκου βλέπει «συγκυλισμό» όχι πορνεία ούτε μοιχεία. Και κάπως έτσι ο ιερέας όχι μόνο επιστρέφει στα καθήκοντά του, αλλά όταν αποφυλακίζεται γιορτάζει την ελευθερία του, φωτογραφούμενος με μία ομάδα αμέριμνων παιδιών. Και πώς να μην είναι αμέριμνα βεβαίως τα παιδιά καθώς η τοπική κοινωνία τον υποδέχεται μετά βαΐων και κλάδων πίσω στην ενορία. Την ίδια στιγμή το Γραφείο Κοινωνικής Ευημερίας εξακολουθεί να συμπεριλαμβάνει την εν λόγω οικογένεια στις ανάδοχες, παρά και τις καταδίκες αλλά και τις καταγγελίες.
Κατόπιν εορτής ξετυλίγεται ένα μεγάλο κοινωνικό δράμα, με τη μεγάλη μερίδα της κοινωνίας αλλά και τα ΜΜΕ, να εστιάζουμε στην τότε υπόθεση ικανοποιώντας μάλλον την περιέργειά μας. Τι είχε συμβεί τότε, ποιος είχε δίκαιο ποιος άδικο. Στις οθόνες μας η πρεσβυτέρα και ο ιερέας, οι οποίοι διαψεύδουν κατηγορηματικά τα όσα είχαν συμβεί και αφήνουν αιχμές για την αξιοπιστία της Φραντζή. Μόνο που ο αντίλογος δεν υπάρχει, καθώς το θύμα και πρωταγωνιστής της όλης ιστορίας είναι ήδη νεκρός.
Είναι όμως πλέον αργά για δάκρυα. Και αργά για απολογίες από πρόσωπα που δεν έλαβαν τα αναγκαία μέτρα για την αποτροπή όλων αυτών που έζησε το θύμα. Μπορούμε όμως να εξετάσουμε τι μπορεί να γίνει σήμερα. Τόσο για την απονομή δικαιοσύνης στη μνήμη της Έλενας αλλά και για την αποτροπή παρόμοιων τραγικών περιστατικών. Γιατί πολύ φοβάμαι πως το όλο ζήτημα θα περιοριστεί στην εξαγγελία κοινωνικών λειτουργών της γειτονιάς και στη συνέχεια θα ξεχαστεί όταν τα ΜΜΕ βρουν άλλα θέματα.
Η αναλγησία του κράτους και μιας κοινωνίας βαθιά θρησκόληπτης είναι το πραγματικό πρόβλημα στην όλη υπόθεση. Μία Υπηρεσία Κοινωνικής Μέριμνας που λειτουργεί γραφειοκρατικά ενίοτε και καταστροφικά με την αδιαφορία της. Οι ελλείψεις της δεν βγήκαν στο προσκήνιο σήμερα, αλλά παρατηρούνται εδώ και καιρό. Και ίσως πλέον να πρέπει να ληφθούν αυστηρά μέτρα καθώς είναι απόλυτα δική τους ευθύνη η ευημερία του κάθε παιδιού της σιωπής.
Η βαθιά συντηρητική κοινωνία ευθύνεται βεβαίως. Η οποία σήμερα ηρωοποιεί και καταδικάζει μέσω διαδικτύου πρόσωπα και καταστάσεις και αρνείται να παραδεχτεί πως και στους κόλπους της Εκκλησίας βρίσκονται άνθρωποι ψυχικά άρρωστοι τους οποίους η διοίκηση καλύπτει και προστατεύει χυδαία. Αντίθετα λιθοβολεί όποιον προχωρήσει σε αποκαλύψεις που την αφορούν και είναι έτοιμη να της εμπιστευθεί τυφλά τα παιδιά της. Για το τελευταίο δεν είμαστε σίγουροι πώς και πότε θα βρεθεί θεραπεία. Ίσως όταν η παιδεία μας απαγκιστρωθεί επιτέλους από θρησκείες και θρησκοληψίες. Μέχρι να διεκδικήσουμε και να παλέψουμε γι’ αυτά τα δύο, ας αφήσουμε κατά μέρος τα κροκοδείλια δάκρυα και τα μνημόσυνα για τη Φραντζή και για την κάθε Φραντζή.
