Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν το 2008 ο Μπαράκ Ομπάμα διεκδικούσε την προεδρία των ΗΠΑ με το γνωστό σλόγκαν «ναι, μπορούμε» και τις λέξεις «αλλαγή» και «ελπίδα» να έχουν κυρίαρχη θέση στον προεκλογικό του, προσπαθούσε να μεταφέρει το μήνυμα σε μία καταρρακωμένη από τον πόλεμο στο Ιράκ, την εισβολή στο Αφγανιστάν και την 11η Σεπτεμβρίου αμερικανική κοινωνία, πως μία νέα μέρα μπορούσε να ανατείλει φτάνει να το επεδίωκαν και προπάντων να το πίστευαν οι ίδιοι.
Ήταν ίσως μία εκλογική αναμέτρηση της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, που η ελπίδα είχε ιδιαίτερο ρόλο να διαδραματίσει. Και πράγματι, τότε, σε μία κοινωνία εν πολλοίς ντροπιασμένη από τους χειρισμούς Μπους, ο Μπαράκ Ομπάμα αναλαμβάνοντας την προεδρία κατάφερε να περάσει το μήνυμα της ελπίδας αλλά και να επαναφέρει τη χαμένη αξιοπρέπεια των Αμερικανών.
Ήταν όμως μόνο στις ΗΠΑ; «Τούτη την ώρα μπορούμε να αποτρέψουμε τη διχοτόμηση. Μπορούμε να ανοίξουμε παράθυρο στην ελπίδα» έλεγε σε προεκλογικό σποτάκι του ο Δημήτρης Χριστόφιας το 2008 όταν διεκδικούσε την προεδρία.
Καθόλου τυχαίο, καθώς ο τότε αρχηγός της Αριστεράς διεκδικούσε εκλογή σε μία κοινωνία βαθιά διχασμένη από το δημοψήφισμα, με τον φανατισμό να επικρατεί και την Κυπριακή Δημοκρατία να βρίσκεται απομονωμένη διεθνώς. Με το σύνθημα «Ενωμένοι Μπορούμε» και «Πρόεδρος που Ενώνει», ο αρχηγός της Αριστεράς κατάφερε να ανακινήσει την ελπίδα σ’ εκείνη την παραγκωνισμένη, μετά το δημοψήφισμα, μερίδα της κοινωνίας, πως ο Αριστερός υποψήφιος θα ενεργούσε πρωτίστως ως πρόεδρος όλων των Κυπρίων και θα απέτρεπε τη διχοτόμηση που ήταν προ των πυλών. Όχι μόνο θα την απέτρεπε, αλλά σε αντίθεση με την «απορριπτική» εικόνα που παρουσίαζε ο προκάτοχός του, ο ίδιος θα ήταν έτοιμος για λύση.
Πράγματι, η ελπίδα για λύση αλλά και για αλλαγή, με έμφαση στην κοινωνία, κυριάρχησε το 2008, με τον Δημήτρη Χριστόφια να αναλαμβάνει την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας και να στέφεται ως ο πρώτος πρόεδρος-ηγέτης της Αριστεράς.
Και το 2013 όμως. Ο Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος θεωρείτο από πολλούς ξεγραμμένος πολιτικά εξαιτίας του δημοψηφίσματος του 2004, με το πολιτικό σύνθημα «η κρίση θέλει ηγέτη», κατάφερε να περάσει το μήνυμα και εν πολλοίς την ελπίδα πως η κυπριακή οικονομία μπορεί να διασωθεί, φτάνει στο πηδάλιο να βρισκόταν το σωστό πρόσωπο τη σωστή στιγμή.
Η κάθε εκλογική αναμέτρηση χρειάζεται το δικό της πολιτικό αφήγημα. Η κάθε κοινωνία σε μία εκλογική αναμέτρηση οφείλει και πρέπει να διακατέχεται από ελπίδα και όραμα για το μέλλον. Μόνο έτσι μπορεί να οδηγηθεί ο πολίτης στην κάλπη. Δυστυχώς, η προεκλογική που εκτυλίσσεται αυτή τη φορά, κάθε άλλο από ελπίδα ανακινεί. Ανακινεί, μάλλον, τα χειρότερα αισθήματα που μπορεί να έχει ο κάθε πολίτης. Η ανησυχητική κενότητα πολιτικού λόγου και η πολιτική ασημαντότητα για την οποία έκρουε τον κώδωνα κινδύνου ο Καστοριάδης φαίνεται να επικρατεί. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος επικαλείται την αλλαγή, όμως έχει επικεντρωθεί περισσότερο σε μία προσπάθεια πλήρους αποδόμησης του νυν Προέδρου.
Ο Νίκος Αναστασιάδης από την άλλη διεκδικεί για ακόμη μία φορά προειδοποιώντας τους πολίτες πως δεν θα πρέπει ούτε να ρισκάρουν ούτε να πειραματιστούν, είτε με το ΑΚΕΛ είτε με το ΔΗΚΟ. Ο Σταύρος Μαλάς, από την άλλη, δεν έχει ακόμη καταφέρει να μεταδώσει το δικό του πολιτικό αφήγημα. Περιορίζεται στο να ρίχνει πυρά, άλλοτε στον Νίκο Αναστασιάδη και άλλοτε στον Νικόλα Παπαδόπουλο.
Προεκλογική με δημοσιοποίηση εγγράφων, καταγγελίες για παραποίηση των εγγράφων, φραστικές, σεξιστικές και άλλες επιθέσεις που δεν έχουν θέση και ρόλο σε ένα σύγχρονο κράτος που θα έπρεπε να διακατέχεται από πολιτικό πολιτισμό. Είναι μια κακή εκλογική μάχη. Όχι μόνο προς τα επιχειρήματα, αλλά γιατί δεν έχει καταφέρει να μεταδώσει το σημαντικότερο αίσθημα που θα έπρεπε να διακατέχει τον πολίτη λίγο πριν από την εκλογική αναμέτρηση: την ελπίδα. Την ελπίδα πως κάτι καινούργιο έρχεται να βελτιώσει τη ζωή του. Αντ’ αυτού όσοι οδηγηθούν στην κάλπη, θα το κάνουν με το αίσθημα της οργής ή του φόβου. Οργής ή φόβου απέναντι σε πολιτικές που ενδέχεται να επικρατήσουν.
