Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Σε τρεις-τέσσερεις μέρες ο κ. Πολυβίου ζήτησε συνάντηση μαζί μου για να μου παραδώσει το πόρισμά του. Εισερχόμενος στο γραφείο του Προέδρου με φίλησε σταυρωτά τρεις φορές. Μόλις κάθισε, μου είπε: “Aγαπητέ Πρόεδρε σε αγαπώ και σε εκτιμώ, σε ψήφισα και εγώ και η σύζυγός μου η Γεωργία και θα σε ξαναψηφίσουμε”. Τον ευχαρίστησα και επικέντρωσα την προσοχή μου σε αυτά που θα μου ανακοίνωνε. Ο κ. Πολυβίου είπε ότι διαπιστώνει λάθη και παραλείψεις και ότι ο Πρόεδρος έχει πολιτικές ευθύνες για οτιδήποτε συμβαίνει στη διάρκεια της διακυβέρνησής του, πράγμα με το οποίο συμφώνησα. Συνέχισε, λέγοντάς μου : “Κύριε Πρόεδρε έχετε τρεις επιλογές. Πρώτον να απορρίψετε αναφανδόν το πόρισμα και να κάμετε επίθεση κατά του πορίσματος και του Πολυβίου. Δεύτερον να το απορρίψετε αλλά να συζητήσετε ορισμένα πράγματα και τρίτον να πείτε ευχαριστώ τον κύριο Πολυβίου για το πόρισμα, δέχομαι ότι έχω πολιτική ευθύνη, δεν συμφωνώ, λειτούργησα με καλή θέληση κ.λπ”. Μου εισηγήθηκε κιόλας να υιοθετήσω την τρίτη επιλογή. Στη συνέχεια μου είπε : “θα φύγω τώρα από εδώ και θα πάω να κάνω μια δημοσιογραφική διάσκεψη σε πολύ χαμηλούς τόνους και μην ανησυχείτε”». Κάπως έτσι περιέγραφε ο Δημήτρης Χριστόφιας στο βιβλίο του «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία» την επαφή του με το ανεξάρτητο μέλος της επιτροπής για το Μαρί Πόλυ Πολυβίου.
Χρειάστηκε να περάσουν λίγες μόνο ώρες μετά από εκείνη τη συνάντηση ώστε ο Δημήτρης Χριστόφιας να διαπιστώσει πως όχι μόνο ο κ. Πολυβίου δεν κινείτο σε χαμηλούς τόνους, αλλά σήμανε και επίσημα τα ταμπούρλα της πολιτικής του πτώσης. «Υπάρχει η αίσθηση μεταξύ μεγάλου μέρους των πολιτών ότι η επίσημη Πολιτεία δεν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό, ότι τα περισσότερα αξιώματα κατέχονται από άτομα όχι με βάση την αξία αλλά κομματικά κριτήρια, και ότι συνήθως η ολιγωρία, η αμέλεια και η ανεπάρκεια δεν συνεπάγονται τη σωστή απόδοση ευθυνών ή οποιαδήποτε κύρωση. Αντί ευθύνης – τόσο με τη μορφή ανάληψής όσο και απόδοσής της – υπάρχει στα μάτια του μεγάλου μέρους των πολιτών συγκάλυψη και ατιμωρησία», σημείωνε στα συμπεράσματα του ηθικολογικού του μανιφέστου και από έγκριτος νομικός στέφθηκε λαϊκός ήρωας και υπέρμαχος της αξιοκρατίας.
Εφτά χρόνια αργότερα και λίγες μέρες μετά την είδηση ότι στη Γαλλία ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί είχε συλληφθεί για χρήματα που έλαβε στην καμπάνια του, στην Κύπρο μαθαίνουμε από τον πρώην βουλευτή του ΔΗΣΥ, Ανδρέα Θεμιστοκλέους, πως ο Γενικός Εισαγγελέας Κώστας Κληρίδης έσβησε εξώδικα του κ. Πολυβίου και της συζύγου του για τροχαίες παραβάσεις. Κάποιος θα διερωτηθεί για ποιο λόγο η στήλη καταπιάνεται αποκλειστικά με τον Πόλυ Πολυβίου και όχι με τον Ανδρέα Θεμιστοκλέους που κι αυτός σύμφωνα με τον Γενικό Εισαγγελέα έτυχε προνομιακής μεταχείρισης. Ο κ. Θεμιστοκλέους έχει ήδη απαξιωθεί και τιμωρηθεί από την κοινωνία τόσο σε ό,τι αφορά τα εξώδικά του όσο και μετά από τις σεξιστικές και ομοφοβικές του αναφορές. Δεν αποζητά τον ρόλο του σωτήρα ούτε και του ηθικολόγου.
Αναμέναμε περισσότερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα από τον Γενικό Εισαγγελέα Κώστας Κληρίδη. Μας προετοίμασε άλλωστε για σοβαρότητα με το «ντροπή» που απηύθυνε στον Νίκο Αναστασιάδη όταν ο τελευταίος παρενέβη στο πόρισμά του, έστω κι αν σήμερα η σοβαρότητά του αμφισβητείται ένεκα της αλλεργίας του στην ελευθερία του Τύπου. Σήμερα έχει πολλά να απαντήσει για την εν λόγω ευνοϊκή στάση του, σε μία πλειάδα πολιτών που δεν φέρουν ούτε όνομα ούτε αξίωμα στην πλάτη τους και πληρώνουν συνεπώς το κράτος για τις παρανομίες τους.
Απαντήσεις όμως θα πρέπει να μας δώσει κυρίως ο ηθικολόγος κύριος Πόλυς Πολυβίου. Σήμερα, ίσως μπορέσει να μας εξηγήσει ο ίδιος γιατί «αντί ευθύνης – τόσο με τη μορφή ανάληψής όσο και απόδοσής της – υπάρχει στα μάτια του μεγάλου μέρους των πολιτών συγκάλυψη και ατιμωρησία». Αυτή τη φορά, όμως, ας παραλείψει τα ηθικολογικά διδάγματα και ας περιοριστεί σε καθαρές εξηγήσεις. Γιατί η ατιμωρησία είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει. Είναι η ανοχή μας στην κοροϊδία που έχει πλέον εξαντληθεί.
