ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Η αυταπάτη της υψηλής πολιτικής

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Της Μαρίνας Οικονομίδου

economidoum@kathimerini.com.cy

Όταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας επέλεξε μαζί με την Ινδία, τη Γιουγκοσλαβία, την Γκάνα, το Μαλί και άλλες εξέχουσες δυνάμεις επιρροής στη διεθνή σκακιέρα να ενταχθεί στο Κίνημα των Αδεσμεύτων. Είχε την αυταπάτη πως με τη στάση του θα αποτελούσε μήλον της Έριδος τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για τη Σοβιετική Ένωση κατά την ψυχροπολεμική περίοδο, αποκομίζοντας ανάλογα πολιτικά οφέλη. Η επιλογή του και τα αποτελέσματα είναι γνωστά, καθώς τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία γύρισαν την πλάτη τους κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής. Μάλιστα, η Μόσχα μετά την προσφυγή του Μακαρίου στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για να καταδικάσει την τουρκική εισβολή όχι μόνο δεν τον δέχτηκε, αλλά οι επαφές που είχε ήταν σε επίπεδο πρέσβη.

Μετά τον θάνατο του Μακαρίου και με την ανάβαση του Σπύρου Κυπριανού στον προεδρικό θώκο, ο δεύτερος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ακολούθησε την ίδια μαξιμαλιστική γραμμή του προκατόχου του, απέρριψε τους Δείκτες Ντε Κουεγιάρ, με τον Ντενκτάς να βρίσκει την αφορμή για να δρομολογήσει τη διχοτόμηση. Τότε ο Σπύρος Κυπριανού διέψευδε τη φημολογία περί ανακήρυξης του ψευδοκράτους, επικαλούμενος διαβεβαιώσεις από τον διεθνή παράγοντα. Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους βεβαίως δεν άργησε να αποτελέσει πραγματικότητα, αφήνοντας τον τότε Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας άφωνο και πλήρως εκτεθειμένο από τους «φίλους» του.

Και ο ρεαλιστής, κατά τα άλλα, Γλαύκος Κληρίδης προχώρησε κατά την προεδρία του στους εκβιασμούς για παραλαβή και εγκατάσταση των S300 στην Κύπρο. Για κάποιους η κίνηση αυτή θεωρήθηκε ως πολιτικό πόκερ, για άλλους υποτίμηση των κινδύνων που ελλόχευαν και για άλλους αντικείμενο εσωτερικής κατανάλωσης και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Το σίγουρο είναι πως η όλη υπόθεση μάλλον έβλαψε παρά ωφέλησε την ε/κ πλευρά, με την κυβέρνηση Κληρίδη να οπισθοχωρεί από την πλάνη του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος και να προσγειώνεται στην ωμή πολιτική πραγματικότητα.

Σε πολιτική αυταπάτη είχε οδηγηθεί βεβαίως και ο Τάσσος Παπαδόπουλος το 2004. Έχοντας ως δεδομένη την αδιαλλαξία του Ραούφ Ντενκτάς στο Κυπριακό, οδηγήθηκε στη Νέα Υόρκη για να διαπιστώσει πως ο Ντενκτάς ακολουθούσε την πολιτική της νέας προσέγγισης της Τουρκίας στο Κυπριακό και να αποδεχτεί την επιδιαιτησία. Ιστορικές οι στιγμές που ακολούθησαν στο Μπούργκενστοκ με τον ίδιο κλεισμένο στο δωμάτιό του να αρνείται να διαπραγματευθεί και να καταστρώνει στρατηγική ήττας της ε/κ πλευράς.

Ακολούθησε η εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην πορεία. Ο ίδιος δεν είχε τα ανάλογα αντανακλαστικά να διαβλέψει την οικονομική κρίση που βρισκόταν προ των πυλών και να λάβει τα απαραίτητα μέτρα. Μάλιστα, εξαιτίας και της ιδεολογικής του προσέγγισης, θεωρούσε πως η Ρωσία του Πούτιν θα δάνειζε την Κύπρο. Σύμφωνα με μαρτυρίες του είχε ζητήσει επίμονα από τον σύντροφο Πούτιν να παραχωρήσει δάνειο στην Κύπρο ύψους 5-7 δισ. για την αντιμετώπιση της κρίσης. Το αποτέλεσμα είναι εν πολλοίς γνωστό με τη χώρα να οδηγείται στην πτώχευση και ο ίδιος στην πτώση.

Σήμερα ο Νίκος Αναστασιάδης έχει πέσει ουκ ολίγες φορές στην παγίδα της αυταπάτης. Χαρακτηριστικό ότι με την εκλογή του είχε ως δεδομένο πως οι ευρωπαίοι φίλοι του θα τον βοηθούσαν στην ανάκαμψη της κυπριακής οικονομίας. Οι φίλοι του όχι μόνο δεν βοήθησαν αλλά επέβαλαν μόνο στην Κύπρο το κούρεμα καταθέσεων, αφήνοντας τον ίδιο πλήρως εκτεθειμένο και την Κύπρο στην πλήρη κατάρρευση. Παρόμοια ήταν η αυταπάτη του τον τελευταίο χρόνο γύρω από το Κυπριακό. Οδηγήθηκε στο Κραν-Μοντάνα έχοντας από την αρχή στο μυαλό του το παιχνίδι αλληλοεπίρριψης ευθυνών, χωρίς να προετοιμαστεί καταλλήλως για το τι επέκειτο. Την ίδια στιγμή που ο ίδιος καταγγέλλει αδιαλλαξία και πλήρη ευθύνη της τουρκικής πλευράς για το ναυάγιο, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και η Ευρωπαϊκή Ένωση του φίλου του Γιούνκερ, ποιούν τη νήσσα, πόσω μάλλον να επιρρίψουν ευθύνες στην τουρκική πλευρά.

Θα διερωτηθεί κανείς για ποιο λόγο γίνεται αυτή η καταγραφή. Απλούστατα γιατί η αυταπάτη της υψηλής πολιτικής βρισκόταν ανέκαθεν στο αίμα μας. Ανέκαθεν η ηγεσία του τόπου υπερεκτιμούσε τις δυνάμεις της, υποτιμούσε τις ικανότητες του διεθνούς παράγοντα, με αποτέλεσμα η Κύπρος να τρώει το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Αυτούς τους πολιτικούς αξίζουμε;

 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Μαρίνα Οικονομίδου: Τελευταία Ενημέρωση