Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας

Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών προκάλεσε πολύ μεγαλύτερα προβλήματα στην κοινωνία από την οικονομική κατάρρευση των πολιτών, την ανέχεια και την ανεργία. Προκάλεσαν ένα αίσθημα θυμού και οργής που δυστυχώς γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από πολλούς νεοφανείς πολιτικούς και πολιτικούς σχηματισμούς.

Από τον λαϊκισμό της Αριστεράς, στον λαϊκισμό της Δεξιάς και την ενίσχυση της ακροδεξιάς, εμφανίζονται κινήματα και προσωπικότητες, χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο, κενοί περιεχομένου που η ρητορική τους περιορίζεται στον πόλεμο εναντίον του «συστήματος». Αυτή η κατάσταση εξαπλώνεται παντού και επικρατεί σε χώρες που κατά τα άλλα φημίζονται για τη δημοκρατικότητά τους την ανεκτικότητά τους στο διαφορετικό και στον πολιτικό πολιτισμό τους.

Είναι το μικρόβιο του αντισυστημισμού που φαίνεται να εξαπλώνεται και σ’ αυτό οφείλεται η επικράτηση όλων αυτών κινημάτων και πολιτικών προσώπων που εν πολλοίς πειραματίζονται. Το είδαμε στην Ελλάδα του Αλέξη Τσίπρα, στην Αγγλία του Brexit, στις ΗΠΑ με την επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ και τώρα στη Γαλλία με τη συνεχή ενίσχυση της Μαρίν Λεπέν.

Αναμφίβολα, τα υφιστάμενα κόμματα προσπάθησαν, πειραματίστηκαν και εν πολλοίς απέτυχαν σε μία σειρά αποφάσεων που είχαν λάβει. Πολλά από αυτά ενεπλάκησαν σε σκάνδαλα διαφθοράς, άλλα πήραν οδυνηρές για την κοινωνία αποφάσεις που θα πληρώνουν για πολύ καιρό ακόμα. Για τα όσα έχουν κάνει οφείλουν να τιμωρηθούν από τους πολίτες και να κάνουν τα ίδια την αυτοκριτική τους.

Άλλο αυτό και άλλο όμως οι πολίτες να εναποθέτουν όλες τις ελπίδες τους για αλλαγή της ζωής τους σε πολιτικά σχήματα που επικαλούνται το καινούργιο, πολεμούν το «σύστημα» αλλά σκαλώνουν να παρουσιάσουν ρεαλιστικές πολιτικές θέσεις.

Στον Ενδιάμεσο φαίνεται να αντιλήφθηκαν πως το «αντισυστημικό» εξαπλώνεται, επικρατεί και εν πολλοίς πουλάει. Μόνο έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί κόμματα που βρέθηκαν για χρόνια στην εξουσία παρουσιάζονται ως νέα, πυροβολούν δεξιά και αριστερά και υπόσχονται νέα στρατηγική στο Κυπριακό και στην οικονομία.

Το ΔΗΚΟ των 40 χρόνων λειτουργίας και η 48χρονη ΕΔΕΚ δεν έχουν μερίδιο ευθύνης για την κατάντια του πολιτικού συστήματος και τη θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα το κράτος;

Τόσο το ΔΗΚΟ όσο και η ΕΔΕΚ βρέθηκαν στην εξουσία τουλάχιστον τα μισά χρόνια της λειτουργίας τους, άλλοτε φλερτάροντας με τη Δεξιά και άλλοτε με την Αριστερά. Είχαν μερίδιο ευθύνης σε σκάνδαλα διαπλοκής και διαφθοράς, έβλεπαν πως εξελισσόταν το Κυπριακό και σε πολλές περιπτώσεις είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο για την πορεία του. Μπορούν λοιπόν να μας πείσουν πως είναι αμέμπτου ηθικής;

Αλλά πέραν αυτού, μπορεί η πολιτική τους συνεργασία να μας πείσει; Τι πολιτική για παράδειγμα θα εφαρμόσουν στο Κυπριακό; Αν ο Νικόλας Παπαδόπουλος εκλεγεί, οι Μαρίνος Σιζόπουλος και Ελένη Θεοχάρους θα τον αποτρέψουν από το να συζητάει λύση στο πλαίσιο της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας; Αν δεν ενδιαφέρονται όπως λένε για την ονοματολογία της λύσης για ποιο λόγο ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ έσπευσε να την αποκηρύξει πριν από δύο μόλις χρόνια;

Το μόνο προφανώς που τους ενώνει, είναι το τι δεν θέλουν. Η πολιτική τους ρητορική, το αφήγημά τους, εξαντλείται στα «όχι» και στα «μη» παίρνοντας τον ρόλο του εθνικού σωτήρα. Μία κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας που θα μας σώσει σύμφωνα με την Αλληλεγγύη. Θα πρέπει να τους θυμίσουμε, ωστόσο, γιατί η μνήμη τους, όπως όλα δείχνουν, είναι βραχεία ότι αυτή η πολιτική τέθηκε και το 2008 και έχασε. Η επόμενη μέρα βρήκε τα κόμματα του Ενδιάμεσου να παίρνουν ο καθένας ατάκτως τον δρόμο του, να κάνει τις συνδιαλλαγές τους για να βρεθεί και πάλι στην εξουσία. Ουδέποτε προβληματίστηκαν για το εκλογικό αποτέλεσμα, σκεπάζοντας την ήττα τους στο βάθρο του νικητή.

Δεν έχουμε κανένα λόγο να αμφισβητούμε τις προθέσεις τους. Ούτε πως πραγματικά πιστεύουν ότι είναι οι εθνικοί σωτήρες που θα φέρουν την αλλαγή. Καλό είναι όμως πρώτα να αποφασίσουν οι ίδιοι ποια ακριβώς λύση επιδιώκουν και τότε να την παρουσιάσουν και σε μας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δικαιολογήσουμε τις μέχρι τώρα τοποθετήσεις τους και ελπίζουμε να πειστούμε πως δε μας δουλεύουν.