Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος διεκδικούσε επανεκλογή το 2008, συνένωσε κόμματα της «σκληρής γραμμής» στο κυπριακό και προσπάθησε να δημιουργήσει έναν ισχυρό τρίτο πόλο, που θα στεκόταν απέναντι στα δύο μεγάλα κόμματα ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ. Είχε άλλωστε υποστηρίξει δημοσίως πως σκοπός του ήταν να καταργήσει τον ρυθμιστικό ρόλο που είχαν για δεκαετίες τα δύο μεγάλα κόμματα τόσο στο κυπριακό αλλά και στις εκλογικές αναμετρήσεις.
Μάλιστα, σε μία προσπάθεια να καταδείξει πως έχει έρεισμα και από τους άλλους ιδεολογικούς χώρους, είχε προτάξει ως υποστηρικτές του, πρόσωπα που ανήκαν παραδοσιακά στον συναγερμικό χώρο, πρόσωπα από την ΕΟΚΑ και από εθνικόφρονα σωματεία.
Ήταν άλλωστε ο εκπρόσωπος του «ΟΧΙ» στο Σχέδιο Ανάν και πίστευε πως θα μπορούσε να λάβει –εάν όχι όλο- ένα πολύ σημαντικό μέρος του 76% που καταψήφισαν το Σχέδιο Ανάν. Καθόλου τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι προσπάθησε να μετατρέψει την εκλογική μάχη σε μία επανάληψη του δημοψηφίσματος.
Οι τότε αντίπαλοί του τον κατηγόρησαν ότι δίχασε τον λαό, ενώ η αποχώρηση του ΑΚΕΛ από το άρμα της συμπολίτευσης, κατηγορώντας τον για απορριπτισμό, έπληξε καίρια την αξιοπιστία του σε ο,τι αφορά τη διαχείριση του κυπριακού, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός β’ γύρου.
Οι λόγοι ήττας του ποικίλουν μέχρι σήμερα. Συνοπτικά, η πλειοψηφία των πολιτών φοβήθηκε το ενδεχόμενο εδραίωσης μιας διχοτόμησης και στράφηκε στις άλλες δύο υποψηφιότητες. Μαζί με αυτούς και μία μερίδα του κεντρώου χώρου, που είδε τον τότε Πρόεδρο να φλερτάρει με τα άκρα και τη σκληρή γραμμή. Αυτό σε συνδυασμό με τον εφησυχασμό του επιτελείου και των συνεργαζόμενων μερών, οδήγησαν σε μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές που έγιναν ποτέ σε εκλογικές αναμετρήσεις στην Κύπρο.
Δέκα χρόνια αργότερα, ο Νικόλας Παπαδόπουλος θέλει να συνεχίσει στα ίδια πολιτικά βήματα με αυτά του πατέρα του, χρησιμοποιώντας εν πολλοίς και τα ίδια στρατηγικά χαρτιά. Διεκδικεί την προεδρία, βασισμένος στο ίδιο προεκλογικό αφήγημα, στη δημιουργία δηλαδή ενός τρίτου πόλου που θα κτυπήσει καίρια το ΔΗΣΑΚΕΛ. Σε αυτό το πλαίσιο επανέλαβε το ίδιο σκηνικό μεταγραφών από το συναγερμικό στρατόπεδο, σε μία προσπάθεια να καταδείξει πως πέραν του Ενδιάμεσου μπορεί να έχει ερείσματα και από τα άλλα δύο μεγάλα κόμματα.
Έχει όμως στο πλευρό του σύσσωμο τον Ενδιάμεσο; Ο ίδιος θέλει να καταστεί ως ο κύριος εκπρόσωπος της διεκδικητικής σχολής στο κυπριακό βάζοντας βεβαίως κάτω από τη στέγη του αντιδιζωνικούς, αντιομοσπονδιακούς και ομοσπονδιακούς με το σωστό περιεχόμενο πολιτικούς σχηματισμούς. Και σε αυτό το περίεργο πλέγμα οφείλεται και η σιωπή του για το αν αποκηρύσσει ή υποστηρίζει τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.
Η νεφελώδης στάση του ωστόσο μπορεί να αποτελέσει την μεγαλύτερη παγίδα. Και αυτό γιατί η μεγάλη μερίδα των Κεντρώων ψηφοφόρων και δη ΔΗΚΟϊκών, βλέπουν με ιδιαίτερη ανησυχία την συνεργασία με ηγεσίες ακραίων σχηματισμών, οι οποίοι όπως όλα δείχνουν αδυνατούν να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους γύρω από την υποψηφιότητα του Νικόλα Παπαδόπουλου.
Το ερώτημα είναι πως κατά πόσο ο Νικόλας Παπαδόπουλος σε μία προσπάθεια να μην δυσαρεστήσει τα συνεργαζόμενα με αυτόν μέρη, χάσει τελικώς μία σημαντική μερίδα των ΔΗΚΟϊκών ψηφοφόρων και άλλων μετριοπαθών ψηφοφόρων που φοβούνται πως με την εκλογή του ενδεχομένως να εδραιωθεί η διχοτόμηση.
Είναι αναμφίβολα ένα δύσκολο εγχείρημα για τον Νικόλα Παπαδόπουλου με εύθραυστες ισορροπίες και ισοζύγια δυνάμεων. Και σίγουρα με μεγάλο διακύβευμα. Γιατί ο Τάσσος Παπαδόπουλος, μπορεί να έχασε στη δύση της πολιτικής του καριέρας, ωστόσο για τον Νικόλα Παπαδόπουλο η πολιτική του καριέρα τώρα ξεκίνησε. Και στο ενδεχόμενο ήττας του, πολλοί είναι εκείνοι που τον περιμένουν στη γωνιά για να τον αποδομήσουν.