Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ένας ανώτερος λειτουργός του Υπουργείου Παιδείας, διορίζεται υπουργός σε αυτό. Υπόσχεται και προαναγγέλλει τομές και μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση και την παιδεία του τόπου, ενώ πριν από τον διορισμό του λαμβάνει την έγκριση και την ευχή του προκαθήμενου της Εκκλησίας. Με θυμιατό και λιβάνι, λοιπόν, αρχίζει τη θητεία του, στέλνοντας σαφές μήνυμα σε όσους επικρίνουν πως η Εκκλησία δεν πρέπει να τοποθετείται για τα όσα συμβαίνουν στην Παιδεία.
Ξεκινάει, λοιπόν, τη θητεία του ανοίγοντας διάλογο με τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Σε αυτό το πλαίσιο, επισκέπτεται και το ΕΛΑΜ, αντιμετωπίζοντάς το ως ένα συνηθισμένο κοινοβουλευτικό κόμμα και ανακοινώνει πως τόσο ο ίδιος όσο και το ΕΛΑΜ έχουν κοινές αρχές και αξίες. Δεν γνωρίζει συνεπώς πως και η προσκόλλησή του στην Εκκλησία αλλά και η παρουσία του στο ΕΛΑΜ αποτελούν μία καθαρά πολιτική και όχι τεχνοκρατική πράξη.
Μία αντίστοιχη τοποθέτησή του ότι ασπάζεται κοινές αρχές και κοινές αξίες με το κόμμα των Σοσιαλιστών ή με το κόμμα του Κέντρου αντί για το ΕΛΑΜ θα περνούσε ίσως απαρατήρητη. Πρόκειται όμως για το ακροδεξιό κόμμα που αποτελεί παράρτημα της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο, όπως άλλωστε ξεκαθάρισε στο παρελθόν ότι είναι το ΕΛΑΜ ο κ. Χρίστου. Της Χρυσής Αυγής που όλοι πλέον γνωρίζουμε τη δράση της, που για μερικές από αυτές στελέχη της έχουν ήδη καταδικαστεί ή βρίσκονται εν εξελίξει οι δικές τους.
Αγνοεί μάλλον πως ο πρόεδρος του ΕΛΑΜ, με τον οποίο συνομιλούσε και ταυτιζόταν, αποτελούσε τον φρουρό του Νίκου Μιχαλολιάκου, της «σποράς των ηττημένων του 1945» όπως αυτοχαρακτηριζόταν περιχαρής. Και αυτό λέει από μόνο του πολλά, όσα ελαφρυντικά κι αν προσπαθούν να δώσουν κάποιοι στο ΕΛΑΜ. Συνταυτίζεται συνεπώς το ΕΛΑΜ με πρόσωπα που δεν αναγνωρίζουν τους νεκρούς του Πολυτεχνείου και δίνουν άλλοθι στις πράξεις της Χούντας, με βουλευτές που θεωρούν μύθο τους φούρνους του Χίτλερ. Συνταυτίζεται και ο υπουργός;
Όσο κι αν οι τοποθετήσεις του υπουργού Παιδείας ξενίζουν και εξοργίζουν πολλούς από μας, δεν είμαστε σίγουροι πως η τοποθέτησή του ήταν ένδειξη των ακροδεξιών και εθνικιστικών του θέσεων. Είναι μάλλον αποτέλεσμα της παντελούς έλλειψης πολιτικού υποβάθρου και αισθητηρίου. Γιατί αν είχε το απαραίτητο πολιτικό αισθητήριο θα αντιλαμβανόταν πως η παρουσία του στο ΕΛΑΜ αποτελούσε από μόνη της πολιτική πράξη. Όφειλε συνεπώς να ήταν καταλληλότερα προετοιμασμένος και πιο προσεκτικός στο τι θα έλεγε στο τέλος της συνάντησης. Γιατί εκεί δεν παρευρέθηκε ως ένας απλός τεχνοκράτης αλλά ως το πρόσωπο που ηγείται της εκπαιδευτικής πολιτικής.
Αναμέναμε μάλλον πολλά από ένα λειτουργό που ανδρώθηκε από ένα σύστημα προ πολλού απαρχαιωμένο και απαξιωμένο. Μιας παιδείας που περιορίζεται στο να υμνεί τα ελληνικά και τα ορθόδοξα ιδεώδη και στην οποία απουσιάζει η κριτική σκέψη και κυρίως η πνευματική καλλιέργεια των παιδιών. Άλλες αναμέναμε πως θα ήταν οι αξίες ενός εκπαιδευτικού. Ίση παιδεία, ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, εθνικής καταγωγής και χρώματος. Που στόχο έχει την αντικειμενική μελέτη της ιστορίας του τόπου μας αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας, στο μέτρο του επιστημονικά εφικτού, για να αντιληφθούν τα παιδιά πού οδήγησαν ακραίες πολιτικές τις οποίες προωθεί το ΕΛΑΜ.
Και εδώ ξεκινά το πραγματικό πρόβλημα και η στιγμή της δικής μας αυτοκριτικής. Μπροστά στην κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, αποταθήκαμε και εναποθέσαμε πλήρως τις ελπίδες μας σε τεχνοκράτες. Μπορούν όμως οι τεχνοκράτες να παραγάγουν πολιτική και να προχωρήσουν σε πολιτικό σχεδιασμό για το μέλλον, χωρίς να έχουν πολιτικό υπόβαθρο; Ξεχάσαμε πως οι μεγαλύτερες αλλαγές στον κόσμο δεν έγιναν από καθαρόαιμους τεχνοκράτες του συστήματος που φοβούνται να σπάσουν αβγά, αλλά από πρόσωπα με πολιτικό όραμα, έτοιμα να αναλάβουν και τα αντίστοιχα πολιτικά ρίσκα. Πρόσωπα με ιδεολογική και πολιτική συνείδηση, που μπορούν να οδηγήσουν την κοινωνία και όχι να την ακολουθούν αμήχανα, κάνοντας άγαρμπα το ένα λάθος μετά το άλλο. Στο κάτω-κάτω εκθέτουν τόσο την κυβέρνησή τους όσο και τον εαυτό τους.
