Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν ο Μακρόν την περασμένη Κυριακή κατάφερε να περάσει στον β΄ γύρο με την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, όλο το πολιτικό σύστημα της Γαλλίας συσπειρώθηκε υπέρ του κεντρώου υποψηφίου. Μαζί με αυτούς και οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι, που του έδιναν ο ένας μετά τον άλλο συγχαρητήρια και υπογράμμιζαν την ανάγκη να καμφθεί ο κίνδυνος «Λεπέν».
Αναμφίβολα ο Μακρόν πέτυχε μία μεγάλη νίκη και αποτελεί το μεγάλο διακύβευμα όχι μόνο για τη Γαλλία αλλά και την Ευρώπη γενικότερα. Ο εν πολλοίς άγνωστος, πριν από τουλάχιστον τρία χρόνια, τραπεζίτης κατάφερε να είναι σήμερα ίσως ο επόμενος Πρόεδρος της Γαλλίας. Έπαιξε ένα πολύ έξυπνο παιχνίδι πολιτικού μάρκετινγκ και την ίδια στιγμή αξιοποίησε πλήρως την ανάγκη γεφύρωσης της παραδοσιακής διαίρεσης σε Αριστερά και Δεξιά, μετατοπίζοντας το παιχνίδι σε ευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές.
Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που όλη η συστημική Ευρώπη επέλεξε να γαντζωθεί πάνω του. Όχι γιατί τον αγαπούν, ούτε για τις θέσεις του που εν πολλοίς αυτοαναιρούνται, αλλά γιατί η εκλογή του επιβεβαιώνει πως η Γαλλία συνεχίζει τον δρόμο της μετριοπάθειας.
Θεωρούμε πολύ πιθανό, εάν όχι βέβαιο, πως ο Μακρόν θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Γαλλίας. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως με αυτή τη νίκη, με τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των Γάλλων, η Ευρώπη θα επαναπαυτεί αντί να λειτουργήσει στρατευμένα αυτή τη φορά για την απαλλαγή και την καταπολέμηση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού που θερίζει τις χώρες τις Ευρώπης.
Οι Βρυξέλλες θεωρούν πως νικούν οι ευρωπαϊκές αξίες με τη νίκη Μακρόν και πως η Λεπέν συνθλίβεται. Δεν είναι όμως έτσι. Η Μαρίν Λεπέν δεν θυμίζει σε τίποτα τη γραφική υποψηφιότητα του πατέρα της το 2002. Όταν η ακροδεξιά υποψήφια, παρά το αντιευρωπαϊκό της στοιχείο και τον εθνικοσοσιαλισμό της, φτάνει στο σημείο να επικαλείται τον Ντε Γκολ, δείχνει ότι ξέρει πώς να συσπειρώσει την απογοητευμένη Δεξιά που ψήφισε Φιγιόν.
Δείχνει, λοιπόν, τις προθέσεις της εδώ και καιρό. Να απεγκλωβίσει το Εθνικό Μέτωπο από το περιθώριο στο οποίο βρισκόταν όλα αυτά τα χρόνια και είναι έτοιμη, έστω κι αν χάσει αυτή τη φορά, να αποτελεί την επιλογή των Γάλλων το 2002.
Το ποσοστό της Λεπέν οφείλει από τώρα να προβληματίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν η Ευρώπη για ακόμη μία φορά κλείσει τα μάτια και τα αυτιά μπροστά στους κινδύνους, τότε η Λεπέν θα αποτελεί σε λίγα χρόνια, ίσως την πιο ήπια μορφή του εθνικολαϊκισμού. Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, η Ευρώπη δέχεται τεράστιες επιθέσεις τόσο από τον λαϊκισμό της Δεξιάς όσο και από τον λαϊκισμό της Αριστεράς. Θα πρέπει να βρει εκείνα τα αντανακλαστικά και τους μηχανισμούς ώστε να μεταμορφωθεί σε μία οικονομία που στόχο έχει τη βελτίωση της ζωής των πολιτών. Μία Ευρώπη που μπορεί να μετουσιώσει τις αξίες και τις ιδέες της σε πράξεις και όχι να παρακολουθεί αμήχανα τη μία κρίση μετά την άλλη.
Η αποτυχία σήμερα δεν είναι επιλογή για την Ευρώπη. Και σίγουρα όχι για τον Μακρόν. Καλώς ή κακώς, ο Μακρόν, ο οποίος ιδεολογικά παρουσιάζεται κενός, με θέσεις που αυτοαναιρούνται, οφείλει το επόμενο διάστημα να κεφαλαιοποιήσει αυτή ακριβώς την ελπίδα του κόσμου για αλλαγή και να τη μετατρέψει σε πολιτικές θέσεις και πράξεις. Ο ίδιος θα κληθεί να ενώσει, όχι τη Δεξιά και την Αριστερά, αλλά μία κοινωνία διαιρεμένη, πληγωμένη από τα συνεχή κτυπήματα, γεμάτη οργή και φόβο. Αν θα το πετύχει είναι ένα ζήτημα ανοικτό. Το σίγουρο είναι πως πλέον δεν παλεύει αποκλειστικά για τη Γαλλία, αλλά για το μέλλον ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
