Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν το 2013 ο Νίκος Αναστασιάδης ανακοίνωσε πως θα έβαζε στο πηδάλιο του Υπουργείου Οικονομικών τον Μιχάλη Σαρρή, πολλοί ήταν εκείνοι οι κύκλοι, πολιτικοί και οικονομικοί, που ανακουφίστηκαν. Και αυτό καθόλου τυχαία, καθώς ήταν ένας πετυχημένος υπουργός Οικονομικών στα ένδοξα χρόνια της οικονομίας επί κυβέρνησης Τάσσου. Αποτελούσε συνεπώς εχέγγυο για την οικονομία αλλά και καλό σημάδι για την πρόθεση του νεοεκλεγέντα Προέδρου να διασώσει την κυπριακή οικονομία. Χρειάστηκε να περάσει το τραγικό εκείνο βράδυ του Eurogoup, ένα εφιαλτικό ταξίδι στη Ρωσία, αναζητώντας ματαίως δάνειο, για να τον αποδομήσουν πλήρως. Άρχισαν τότε τα δημοσιεύματα ότι δεν πήγε προετοιμασμένος, ότι δεν ήξερε τι έκανε και ότι τελικά δεν ήταν και τόσο καλός όσο αναμέναμε. Και κάπως έτσι ο Μιχάλης Σαρρής από γκουρού της οικονομίας αποδομήθηκε πλήρως με αποτέλεσμα να τον εξαναγκάζουν σε παραίτηση με συνοπτικές διαδικασίες αλλά και να κλείνουν άδοξα το πολιτικό του κεφάλαιο.
Σε αυτές τις τραγικές συνθήκες ήταν που διορίστηκε ο Χάρης Γεωργιάδης. Και η αλήθεια είναι πως ο διορισμός του όχι μόνο προκάλεσε τεράστια ερωτήματα για το πώς και γιατί, αλλά χλευάστηκε εντόνως από πολλούς. Ο ίδιος, ωστόσο, αγνόησε τα σκωπτικά και εν πολλοίς υποτιμητικά σχόλια και προσηλώθηκε αυστηρά στην εφαρμογή του μνημονίου. Ένα προσωπικό στοίχημα και για τον ίδιο στην πιο κρίσιμη καμπή της οικονομίας. Λίγο τα τιμητικά λόγια του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Β. Σόιμπλε και των Ευρωπαίων αξιωματούχων και κυρίως το ότι κατάφερε να βγάλει την Κύπρο νωρίτερα από το μνημόνιο ήταν αρκετά για να βοηθήσουν τον Χάρη Γεωργιάδη να κτίσει ένα καλό πολιτικό προφίλ. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Αν εξαιρεθεί το αμφιλεγόμενο για τον ίδιο κεφάλαιο υπεράσπισης της Σάβιας Ορφανίδου, τα βέτο που έθεσε, τόσο με το εφάπαξ της ΠΑ.ΣΥ.Δ.Υ., όσο και με τα προεκλογικά δώρα ήταν αρκετά για να πείσουν μεγάλη μερίδα της κοινωνίας αλλά κυρίως των οικονομικών κύκλων, πως ξέρει τι κάνει μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες και λαϊκισμούς.
Την προηγούμενη Τετάρτη, στην κατ’ ιδίαν συνάντησή του με τον Νίκο Αναστασιάδη ξεκαθάρισε αυτό που έλεγε εδώ και καιρό. Ότι δεν επιθυμεί να συνεχίσει ως επικεφαλής του χαρτοφυλακίου της οικονομίας. Οι λόγοι μπορεί να ποικίλουν. Είτε γιατί κουράστηκε είτε γιατί δεν θέλει να αγγίξει το καυτό κεφάλαιο των ΜΕΔ και του Συνεργατισμού και να καεί πολιτικά, είτε γιατί έχει άλλες φιλοδοξίες που θέλει να ικανοποιήσει, αυτό αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά του. Και σίγουρα δεν μπορεί να διαγράψει το έργο που έχει επιτελέσει μέχρι τώρα, αλλά και το ρίσκο που ανέλαβε όταν κλήθηκε να αναπληρώσει τον κ. Σαρρή στην πιο κρίσιμη φάση της κυπριακής οικονομίας.
Είμαστε σίγουροι πως ο κ. Γεωργιάδης θα μπορούσε να προσφέρει πολλά ανανεώνοντας τη θητεία του στο υπουργείο οικονομικών.
Ωστόσο δεν είναι και δε μπορεί να είναι αναντικατάστατος. Τα περί ανησυχίας των αγορών, των επιχειρηματικών και οικονομικών κύκλων εξαιτίας της απώλειάς του είναι επιεικώς υπερβολικά. Είδαμε και στο παρελθόν πουλέν της πολιτικής και της οικονομίας να αποδομούνται και να διώκονται εν μία νυκτί. Η Κύπρος έχει πολλά λαμπρά μυαλά και θα μπορέσει να τα αξιοποιήσει. Υπάρχουν πολλά πρόσωπα τα οποία μπορούν να σταθούν επάξια σε αυτή τη θέση. Υπουργοποίηση μέσω εξαναγκασμού και με μισή καρδιά σίγουρα δε γίνεται, αλλά ούτε μπορεί να ωφελήσει ούτε τον ίδιο, ούτε τα ΜΕΔ και Συνεργατισμό.
Το πιο περίεργο στην όλη ιστορία είναι ο τρόπος που το χειρίστηκε, τόσο το Προεδρικό όσο και ο Δημοκρατικός Συναγερμός. Και μαζί με αυτούς τα δημοσιεύματα και οι συζητήσεις που δίνουν και παίρνουν περί υπέρμετρων φιλοδοξιών του υπουργού Οικονομικών. Πού ακριβώς είναι το κακό; Είχαμε την εντύπωση πως σε ένα κόμμα φιλελεύθερο, που αρέσκεται στο να χαρακτηρίζεται ως ανοικτό στην κοινωνία οι ευγενείς φιλοδοξίες, αλλά και ο υγιής ανταγωνισμός μεταξύ συναγωνιστών είναι καλοδεχούμενος, θεμιτός και μέρος του παιχνιδιού. Ή μήπως, τελικά δεν είναι;
