Της Μαρίνας Οικονομίδου
Το 2008, η κυπριακή κοινωνία επέλεξε να αναδείξει στην προεδρία τον τότε γ.γ. του ΑΚΕΛ και πρόεδρο της βουλής Δημήτρη Χριστόφια, πιστεύοντας το όραμα που παρουσίασε για μία δίκαιη λύση και κοινωνία. Μία μεγάλη στιγμή για τη συντηρητική και εν πολλοίς δεξιά κυπριακή κοινή γνώμη η οποία μετέφερε όλες τις προσδοκίες της στον αρχηγό της Αριστεράς. Χρειάστηκε να γίνει ένα Μαρί και να επέλθει η οικονομική κρίση, ώστε, ίσως ο δημοφιλέστερος για εκείνη την εποχή πολιτικός, να φανεί για άλλους ελλιπής μπροστά στις κρίσιμες καταστάσεις και για άλλους ως ο κύριος υπαίτιος και να καταρρακωθεί στα μάτια της κοινωνίας.
Ας μείνουμε όμως λίγο ακόμη στο Μαρί, όπου με την εκθρόνιση του Δημήτρη Χριστόφια ψάχναμε εναγωνίως ένα νέο ίνδαλμα. Ήταν τότε που εμφανίστηκε ο Πόλυς Πολυβίου. Το πολυσέλιδο πόρισμά του που είχε τη μορφή ηθικολογικού μανιφέστου, υπογράμμιζε πως «αντί ευθύνης – τόσο με τη μορφή ανάληψης όσο και απόδοσής της – υπάρχει στα μάτια του μεγάλου μέρους των πολιτών συγκάλυψη και ατιμωρησία». Ήταν αρκετό για να αποτελέσει τον σύγχρονο ήρωα για την κυπριακή κοινωνία. Την ευθιξία βεβαίως και τα περί «όφειλε να γνωρίζει» τα έκανε γαργάρα λίγο αργότερα όταν εκπροσωπούσε νομικά και εν πολλοίς αθώωνε το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο κατά το μεγάλο φαγοπότι. Για εκείνο το φαγοπότι για εκείνη την τραγωδία ούτε λόγος.
Το Μαρί ακολούθησε η οικονομική κρίση, η οποία υπήρξε το τελειωτικό κτύπημα για την πολιτική πορεία του Δημήτρη Χριστόφια. Ήταν τότε που όλοι εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στους «καλύτερους τραπεζίτες». Ο κατά τον Αβέρωφ Νεοφύτου «ευλογία για τον τόπο» Αθανάσιος Ορφανίδης θεωρήθηκε για πολλούς ο κατάλληλος άνθρωπος που θα μπορούσε να σώσει την οικονομία – εάν έμενε στο πηδάλιο της Κεντρικής – από την κατάρρευση. Όσο δίκαιο κι αν είχε για τις αγκυλώσεις του ΑΚΕΛ, έχει το δικό του μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την τροπή των πραγμάτων. Και αυτό γιατί ο ίδιος απέφυγε να ελέγξει με τρόπο αποτελεσματικό τις τράπεζες και να δημιουργηθεί κατ’ επέκταση μία ωρολογιακή βόμβα. Χρειάστηκε να μας υπογραμμίσουν ευρωπαίοι αξιωματούχοι τον ελλειμματικό εποπτικό του ρόλο ώστε να τον αφαιρέσουμε από τη μεγάλη λίστα των σύγχρονων ηρώων και να πειστούμε ότι είχε μερίδιο ευθύνης σε όλα αυτά.
Και κάπως έτσι σε μία οικονομία και κοινωνία έτοιμη να καταρρεύσει οι προεδρικές εκλογές του 2013 έπεισαν τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας πως η κρίση θέλει ηγέτη. Και αυτός ο ηγέτης που είναι έτοιμος να διαχειριστεί σωστά την κρίση και εν πολλοίς να μας σώσει είναι ο Νίκος Αναστασιάδης. Και δεν ήταν παράλογο. Είχε προηγηθεί μία σειρά επικοινωνιακών τεχνασμάτων, με τους φίλους μας τους Ευρωπαίους να επισκέπτονται τον υποψήφιο για την προεδρία και να μας γεμίζουν ελπίδες πως ίσως αυτός, λίγο με το επικοινωνιακό του χαρακτήρα του, λίγο με τα πολιτικά επιχειρήματά του, λίγο με το σχέδιο β΄ που όλο έλεγε πως είχε, θα μπορούσε να αποφύγει την κρίση. Χρειάστηκε το Eurogroup του Μαρτίου του 2013 για να προσγειωθούμε ανώμαλα, τόσο εμείς όσο και ο κ. Αναστασιάδης από τη μεταχείριση της οποίας τύχαμε από τους εταίρους φίλους μας. Ήταν τότε που οι φίλοι του του είχαν βάλει το πιστόλι στον κρόταφο και του επέβαλαν το κούρεμα των καταθέσεων.
Μία κοινωνία έτοιμη να κτίσει και να καταρρίψει είδωλα. Μία κοινωνία που περιμένει ήρωες και Μεσσίες να τη σώσουν από την καταστροφή. Μία κοινωνία έτοιμη να πιστέψει ό,τι περιβάλλεται από χρυσόσκονη και από ωραίο περιτύλιγμα. Ας ελπίσουμε πως σε αυτή την προεκλογική μάχη θα αποφευχθούν οι μεγάλες προσδοκίες. Θα πάμε να ψηφίσουμε αλλά δεν θα περιμένουμε θαύματα. Μεσσίες και μεγάλοι ήρωες ήρθαν είδαν και απήλθαν πολλές φορές. Από την κάθοδό τους τα τελευταία χρόνια πάθαμε πολλά. Και ελπίζω να μάθαμε.
