Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Ο Νίκος Αναστασιάδης δεν θα κυβερνήσει με τον Συλικιώτη, τον Κυρίτση και τη Σωτηρούλα» δήλωνε εμφαντικά, στον προεκλογικό του 2013, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΔΗΣΥ Χάρης Γεωργιάδης. Πολλοί τότε του καταλόγισαν αλαζονεία, ενώ άλλοι φάνηκε να καθησυχάζονται από το γεγονός ότι η κυβέρνηση Αναστασιάδη θα διέφερε κατά πολύ από εκείνη του Δημήτρη Χριστόφια. Και ο διορισμός του Μιχάλη Σαρρή στο κρίσιμο χαρτοφυλάκιο του Υπουργείου Οικονομικών ήταν η απάντηση ότι η κυβέρνηση Αναστασιάδη θα λειτουργούσε αλλιώς. Ο κ. Σαρρής αποτελούσε άλλωστε το πουλέν της οικονομίας επί Τάσσου Παπαδόπουλου, όταν η κυπριακή οικονομία ανθούσε και αυτό ήταν αρκετό για να πείσει και τους πιο καχύποπτους πως η κυβέρνηση Αναστασιάδη είχε και πλάνο και σχεδιασμό.
Χρειάστηκε ένα καταστροφικό Eurogroup, ένα αποτυχημένο ταξίδι στη Ρωσία και ενδιαμέσως κάποια δημοσιεύματα στα οποία ο Νίκος Αναστασιάδης διεμήνυε στον υπουργό του «αν δεχτείς κούρεμα, μην επιστρέψεις Κύπρο» για να ακυρώσουν σε χρόνο ρεκόρ τον γκουρού της οικονομίας και να αναγκαστεί να παραδώσει, αφοπλισμένος και πλήρως αποδομημένος, το χαρτοφυλάκιο στον νεαρό πολιτικό Χάρη Γεωργιάδη.
Τα αρχικά ερωτήματα που ηγέρθησαν είχαν να κάνουν με το αν είχε τα απαραίτητα προσόντα και την απαιτούμενη πείρα. Πώς θα αναλάμβανε την υπό κατάρρευση κυπριακή οικονομία ο άγουρος ακόμα πολιτικά Χάρης; Τα ερωτήματα αυτά άρχισαν να απαντιούνται σταδιακά, με αποκορύφωση την έξοδο της Κύπρου από το μνημόνιο. «Εξαιρετικός, σοβαρός, αξιοπρεπής, αποδοτικός και επιτυχημένος στο δύσκολο έργο του ο Κύπριος υπουργός Οικονομικών Χάρης Γεωργιάδης. Ζηλεύουμε», σχολίαζαν ελληνικά δημοσιεύματα. Πράγματι εκείνο το διάστημα ο Χάρης Γεωργιάδης αποτελούσε το αντιπαράδειγμα των Τσίπρα-Βαρουφάκη, αποδεικνύοντας ότι η σοβαρότητα και η αποφυγή «λαϊκίστικων» υποσχέσεων είναι το αντίδοτο της οικονομικής κρίσης.
Αυτή ακριβώς η έξοδος από το μνημόνιο αλλά και το «success story» αφήγημα που καρπώθηκε ο Χάρης Γεωργιάδης, ως προϊστάμενος του ΥΠΟΙΚ ήταν αρκετά για να κερδίσει σημαντικούς πολιτικούς πόντους. Τόσους ώστε όχι μόνο να παραβλέψουν -παροδικά- πολλοί το βόλεμα των φίλων του English School, και την αψυχολόγητη στήριξη στο πρόσωπο της Σάβιας Ορφανίδου αλλά και να τον βλέπουν ως τον ιδανικό αντίπαλο του Αβέρωφ Νεοφύτου για την προεδρία του ΔΗΣΥ.
Για να αναλάβει, την προεδρία του ΔΗΣΥ θα έπρεπε να περάσει ακόμα μία περίοδο στο Υπουργείο Οικονομικών σύμφωνα με τους παροικούντες την Πινδάρου και το Προεδρικό. Η άρνησή του όμως έκανε πολλούς να πουν πως «ο Χάρης κάτι ξέρει και δεν θέλει» και να αρχίσουν φωνές για τον Συνεργατισμό που φαινόταν από καιρό ότι παραπαίει. Και καθόλου τυχαία, αν λάβει κάποιος υπόψη τη σημερινή συμφωνία Συνεργατικής και Ελληνικής Τράπεζας.
Σήμερα ο Χάρης Γεωργιάδης με τον Συνεργατισμό βρίσκεται ίσως στην πιο δύσκολη πολιτική του περίοδο. Για πολλούς ίσως να αποτελεί ένα déjà vu της πολιτικής πτώσης Σαρρή που από τα ψηλά βρέθηκε απότομα στα χαμηλά, αποχωρώντας μάλλον εν σιωπή και συστολή.
Δεν είναι όμως το ίδιο. Ο Μιχάλης Σαρρής ανέλαβε το πηδάλιο μετά από τα όσα προηγήθηκαν επί διακυβέρνησης Χριστόφια. Ούτε είχε τις όποιες πολιτικές φιλοδοξίες για το μέλλον. Ο Χάρης Γεωργιάδης που βλέπει τον εαυτό του ως καθαρά πολιτικό ζώο θα πρέπει να δώσει εξηγήσεις για τη διοίκηση της Συνεργατικής Τράπεζας τα τελευταία πέντε χρόνια. Έχει να δώσει κυρίως απαντήσεις για τα πρόσωπα που επέλεξε και στήριξε μέχρι τέλους, με τις ευλογίες του Προέδρου του ΔΗΣΥ βεβαίως. Να παραδεχτεί ότι ενόσω ο ίδιος ο ίδιος μας προειδοποιούσε ότι οι αμαρτίες του παρελθόντος ανήκουν πράγματι στο παρελθόν, οι εκλεκτοί του δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Και αυτό το λέει η ίδια η Κομισιόν.
Όπως ο ίδιος καρπώθηκε - και δικαίως - την ανάκαμψη της οικονομίας το προηγούμενο διάστημα θα πρέπει και σήμερα να παραδεχτεί πως το success story έμεινε στη μέση. Οφείλει, λοιπόν, να δώσει εξηγήσεις και να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα. Αν θέλει βεβαίως να συνεχίσει την πολιτική του πορεία. Και αν δεν θέλει να μετατραπεί βεβαίως, σε έναν δεύτερο Σαρρή.
