Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν το 2007 ο Γκόρντον Μπράουν ανέλαβε την πρωθυπουργία της Μεγάλης Βρετανίας, κάτω από τις τότε ιδιόμορφες συνθήκες, θεωρήθηκε ως το κατάλληλο άτομο στην κατάλληλη θέση την καταλληλότερη στιγμή. Όχι μόνο για τη μέχρι τότε διαδρομή του στο κόμμα των Εργατικών και στην κυβέρνηση, αλλά γιατί χειρίστηκε μεθοδευμένα και σιωπηρά μία σειρά κρίσεων που προέκυψαν με τη διαδοχή του, όπως πλημμύρες, τρομοκρατικές επιθέσεις, ακόμα και τις τρελές αγελάδες.
Τότε ο Μπράουν, είχε αφήσει να διαρρέει η πληροφορία ότι επίκεινται πρόωρες εκλογές. Μπροστά στην τραπεζική κρίση που άρχισε να διαφαίνεται αλλά και τη συνεχή ενίσχυση των Τόρις –όπως έδειχναν οι δημοσκοπήσεις– ο Μπράουν ακύρωσε άγαρμπα τις εκλογές, αρνούμενος πως ο λόγος της ακύρωσης ήταν οι δημοσκοπήσεις. Άρχισε να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο, οι πολίτες να χάνουν πλήρως την εμπιστοσύνη τους απέναντί του και να αμφισβητούν τις ικανότητές του να ηγηθεί.
Κάτι παρόμοιο θύμισαν οι κινήσεις της Τερέζα Μέι με την ανατρεπτική της απόφασή της να κηρύξει πρόωρες εκλογές αλλά και των παλινωδιών που ακολούθησαν της προεκλογική της εκστρατεία.
Μεθυσμένη από την αλαζονεία της εξουσίας και παρασυρόμενη από τις δημοσκοπήσεις που έδειχναν πίσω τους Εργατικούς και τον επικεφαλής τους Τζέρεμι Κόρμπιν, η Τερέζα Μέι επικεντρώθηκε αποκλειστικά στο Brexit, παρουσιαζόμενη ως η καταλληλότερη να διαχειριστεί την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Απέφυγε να εξηγήσει για ποιο λόγο θα έπρεπε κάποιος να την ψηφίσει και επικεντρώθηκε σε ποιους λόγους δεν θα έπρεπε να βγουν οι Εργατικοί, μιλώντας με απαξίωση και ειρωνεία για το αντιπολιτευόμενο κόμμα. Ευελπιστούσε πως θα ακολουθούσε τα βήματα της Σιδηράς Κυρίας Μάργκαρετ Θάτσερ, αλλά μάλλον απέτυχε οικτρά.
Η προεκλογική της εκστρατεία θα μείνει ίσως στην ιστορία της βρετανικής πολιτικής ως η συνταγή αποτυχίας. Μία καμπάνια χωρίς νεύρο, χωρίς πλάνο με έλλειψη επικοινωνιακού χαρίσματος, αλλά προ πάντων γεμάτης αλαζονείας. Πέραν της ανεξήγητης απόφασής της να συμπεριλάβει στο προεκλογικό της μανιφέστο τις περικοπές επιδομάτων των συνταξιούχων η ίδια επικεντρώθηκε στους λόγους που κάποιος δεν θα έπρεπε να στηρίξει τους Εργατικούς και τον Τζέρεμι Κόρμπιν, παρά στους λόγους για τους οποίους οι πολίτες θα έπρεπε να ψηφίσουν την ίδια.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κινήθηκε και η Χίλαρι Κλίντον στη δική της προεκλογική καμπάνια. Αποφεύγοντας να απαντήσει για ποιο λόγο πρέπει να την ψηφίσουν, επικεντρώθηκε γύρω από την απειλή Τραμπ, εμπαίζοντας εν πολλοίς με τον φόβο πολλών ψηφοφόρων. Μία προεκλογική άνευρη που δεν κατάφερε να εμπνεύσει.
Η Τερέζα Μέι αποτελεί το δεύτερο σε σειρά πολιτικό πρόσωπο από τον χώρο των Συντηρητικών που μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα παίρνει ένα τεράστιο ρίσκο και χάνει, προκαλώντας ανεπούλωτες πληγές στο ήδη καταβαραθρωμένο κόμμα των Τόρις.
Σε αντίθεση με τη Μέι, ο Τζέρεμι Κόρμπιν έκανε την ανατροπή και κέρδισε τις εντυπώσεις. Ο επικεφαλής των Εργατικών που μέχρι πρόσφατα δεχόταν την πλήρη απαξίωση ακόμη και από στελέχη του κόμματός του, πλέον έχει κάθε λόγο να χαμογελά. Ο ίδιος, αποτελούσε ανέκαθεν το ρεύμα στους Εργατικούς που αντιτασσόταν στην πολιτική του τρίτου δρόμου και το φλερτ με το Κέντρο. Ριζοσπάστης μαρξιστής και φιλειρηνιστής επέλεξε μέχρι τέλους να είναι σταθερός στις αριστερές θέσεις του, ακολούθησε μία πολύ καλή προεκλογική καμπάνια και γι’ αυτό φαίνεται να κέρδισε τις εντυπώσεις αλλά και την ψήφο του κόσμου.
Όπως και στις ΗΠΑ, έτσι και στη Μεγάλη Βρετανία η ήττα της Μέι λέει πολλά και στέλνει καθαρά πολιτικά μηνύματα. Οι ψηφοφόροι έδειξαν πως επιθυμούν ειλικρίνεια, ανθρωπιά και αυθεντικότητα από εκείνους που καλούνται να τους εκπροσωπήσουν. Θέλουν να τους απαντήσουν πρώτα και κύρια στο γιατί θα πρέπει να ψηφίσουν τους συγκεκριμένους. Τα κενά σλόγκαν, η απουσία νεύρου, έμπνευσης, ενθουσιασμού δεν είναι πλέον αποδεκτή στο μυαλό των ψηφοφόρων. Το πιο σημαντικό είναι πως η όποια προσπάθεια υποτίμησης της νοημοσύνης των πολιτών τιμωρείται με τον χειρότερο τρόπο από τους πολίτες. Η αλαζονεία και η απουσία ποιότητας χαρακτήρα είναι μεταβλητές αρκετά σημαντικές ώστε άτομα που θεωρούνται αήττητα να πέσουν χαμηλά και να πάνε σπίτι τους μια και καλή.
