Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν το 2004, η κυπριακή κοινωνία ήταν βαθιά διχασμένη υπέρ του ναι ή του όχι στο δημοψήφισμα, ο Νίκος Αναστασιάδης είχε πάρει την απόφαση να στηρίξει το σχέδιο λύσης που διαπραγματεύτηκε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος. «Θα ένιωθα ανάξιος αν τούτη την κρίσιμη ώρα παρασυρόμουν από το λαϊκό ρεύμα για να γίνω αρεστός και συνάμα συνυπεύθυνος από το τι θα ακολουθήσει» έλεγε τότε ο Νίκος Αναστασιάδης υποστηρίζοντας το Σχέδιο Ανάν. «Τώρα είναι η ώρα της αλήθειας, η ώρα που η ιστορία πραγματικά κτυπά την πόρτα μας κι εγώ δεν θα την αγνοήσω» κατέληγε στη γνωστή ομιλία του.
Η ιστορία κτύπησε την πόρτα και η πλειοψηφία της βάσης του Δημοκρατικού Συναγερμού, παρά την απόφαση της ηγεσίας, καταψήφισε το σχέδιο και ο Νίκος Αναστασιάδης θεωρήθηκε από πολλούς ότι υπέστη το τελικό κτύπημα στην πολιτική του καριέρα.
Ήταν όμως έτσι; Η στάση του έστω και αν δεν αποτελούσε τη φωνή της συντριπτικής πλειοψηφίας, κατάφερε να του προσδώσει πολιτικούς πόντους και να μετατρέψει τον για πολλούς αντιπαθή, για άλλους εριστικό Πρόεδρο της Δεξιάς, σε statesman, που είτε συμφωνούσες μαζί του είτε όχι άκουγες με προσοχή τι ήθελε να πει.
Μία σειρά γεγονότων και πολιτικών συγκυριών με αποκορύφωμα την απογοήτευση που προκάλεσε η διακυβέρνηση Χριστόφια, ήταν αρκετά ώστε να τον οδηγήσουν στον προεδρικό λόφο. Στην πορεία της διακυβέρνησής του και διαπραγματευόμενος το σχέδιο λύσης του Κυπριακού πολλοί ήταν εκείνοι που ανησυχούσαν για τις υποχωρήσεις λαμβάνοντας υπόψη τη στάση που κράτησε επί Σχεδίου Ανάν, ακόμα και από τον Δημοκρατικό Συναγερμό.
Με τον ενδιάμεσο χώρο να ενισχύεται και την ανάγκη για νέα στρατηγική που επικαλείται τόσο ο Νικόλας Παπαδόπουλος όσο και ο Γιώργος Λιλλήκας να εμπεδώνονται και να αποκτούν έδαφος, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης σκλήρυνε αναμφίβολα τη θέση του. Ήταν άλλωστε οι κινήσεις στο Μον Πελερέν όταν αποφάσισε μπροστά στη συζήτηση του Εδαφικού να αποχωρήσει για να ενημερώσει τους πολιτικούς αρχηγούς, η αναφορά της πρότασης νόμου για το ενωτικό δημοψήφισμα –αφορμή για τη διακοπή των συνομιλιών– αλλά και το κενό στο δείπνο του Κραν Μοντάνα που ενίσχυσαν την εκτίμηση πως ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έχει μπει σε έναν προεκλογικό με σκληρότερη πολιτική ατζέντα στο Κυπριακό.
Δεν έχουμε κανένα λόγο να αμφισβητούμε τον Πρόεδρο για όσα διημείφθησαν στο πολύωρο δείπνο, αντίθετα θέλουμε να έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στις κινήσεις του. Η απώλεια της ψυχραιμίας ωστόσο, που οδηγεί σε κακούς χειρισμούς όπως τη φαιδρότητα αποκάλυψης εγγράφων και μετά την άτακτη αναίρεση μαζί με τις απειλές σε διεθνείς οργανισμούς δεν είναι ίδιον μιας σοβαρής πολιτικής συμπεριφοράς και ενός πολιτικού προσώπου που θέλει να θεωρείται εκπρόσωπος της ρεαλιστικής πολιτικής.
Την ίδια ώρα που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επιμένει να τα βάζει με τον κ. Αϊντε, ανεξαρτήτως αν έχει δίκαιο ή όχι, να πραγματοποιεί ομιλίες με έντονη συναισθηματική φόρτιση στα ανάλογα ακροατήρια που αποζητούν κάτι τέτοιο, να δεσμεύεται και να αναιρεί αποφάσεις, τα Κατεχόμενα προχωρούν με αποφάσεις για επιστροφή των Μαρωνιτών και μελετούν σύμφωνα με τον τουρκικό Τύπο άνοιγμα της Αμμοχώστου.
Καταγγείλαμε κι άλλες φορές τα συμφέροντα που αδικούν την πλευρά μας, τις ξένες δυνάμεις που υποχωρούν στην Τουρκία και άλλους διεθνείς οργανισμούς. Καταλάβαμε κάτι; Η ουσία είναι ποια θα είναι η επόμενη μέρα. Και για την επόμενη μέρα θέλουμε πολιτικούς ηγέτες που ψύχραιμα θα διαχειριστούν την κρίση έχοντας μοναδική έγνοια τις επόμενες γενιές. «Τώρα είναι η ώρα της αλήθειας, η ώρα που η ιστορία πραγματικά κτυπά την πόρτα μας κι εγώ δεν θα την αγνοήσω» έλεγε το 2004 ο Νίκος Αναστασιάδης. Σήμερα είναι η ώρα που η ιστορία ξανακτυπά την πόρτα μας. Χρειάζεται ένας πολιτικός ηγέτης που δεν θα την αγνοήσει ταμπουρωμένος στο δωμάτιό του και οργισμένος με τα ξένα συμφέροντα που προσπαθούν να τον αδικήσουν. Το κάναμε και στο παρελθόν και το κατακεραυνώναμε. Έστω και τώρα, ας ακούσει τα προειδοποιητικά μηνύματα και ας αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.
