Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ήταν το 2004, όταν μπροστά στο διχαστικό δίλλημα που προκαλούσε το Σχέδιο Ανάν, ο Νίκος Αναστασιάδης, πρόεδρος του ΔΗΣΥ τότε, πήρε την τολμηρή για πολλούς απόφαση, να στηρίξει το Σχέδιο. Επέλεξε να αγνοήσει τις επικρίσεις και τις φωνές που πλειοδοτούσαν πατριωτισμό, τόσο εντός του ΔΗΣΥ όσο και εκτός. «Θα ένιωθα ανάξιος αν τούτη την κρίσιμη ώρα παρασυρόμουν από το λαϊκό ρεύμα για να γίνω αρεστός και συνάμα συνυπεύθυνος από το τι θα ακολουθήσει. Τώρα είναι η ώρα της αλήθειας, η ώρα που η ιστορία πραγματικά κτυπά την πόρτα μας και εγώ δεν θα την αγνοήσω».
Ο ίδιος βέβαια πλήρωσε με προσωπικό κόστος την επιλογή του, βλέποντας τη βάση του κόμματός του να διχάζεται και την πολιτική του πορεία, να παίρνει δρόμο μάλλον κατηφορικό. Όσο, λοιπόν, και αν η στάση του προσωρινά επιβράδυνε την πολιτική του καριέρα, η αλήθεια είναι πως αποτέλεσε την αφορμή για να καταστεί στα μάτια επικριτών και επιτιμητών ως πολιτικός αρχηγός και όχι απλώς ως κομματάρχης.
Κάπως έτσι και με τις πολιτικές συγκυρίες να τον ευνοούν, ο Νίκος Αναστασιάδης βρήκε τον τρόπο, εννέα χρόνια αργότερα, να διεκδικήσει την προεδρία του κράτους. Σε μία προσπάθεια να πείσει και να γίνει αρεστός στην κυπριακή κοινωνία, δεσμεύτηκε ότι δεν θα επιτρέψει κούρεμα καταθέσεων, όπως άλλωστε φημολογείτο. Χρειάστηκε όμως να περάσουν δύο βδομάδες από την εκλογή του, για να επιστρέψει από το κρίσιμο για το μέλλον της κυπριακής οικονομίας Γιούρογκρουπ, με την απόφαση για κούρεμα καταθέσεων. Παρά τις δεσμεύσεις και την σιγουριά πως οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι θα μας τη χάριζαν γιατί μας συμπαθούσαν, ο ίδιος, όπως δήλωσε, βρέθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο και κλήθηκε να λάβει μία οδυνηρή απόφαση, που θα τον καθιστούσε στα μάτια μερίδας της κοινωνίας ως αναξιόπιστο, παρά αρεστό. «Από την επιλογή να είμαι αρεστός ή ωφέλιμος επέλεξα να είμαι ωφέλιμος» είπε χαρακτηριστικά.
Λίγο πριν από τις προεδρικές εκλογές και μπροστά στο εμφανές φλερτ της λαϊκής Δεξιάς με την υποψηφιότητα του Νικόλα Παπαδόπουλου, ο Νίκος Αναστασιάδης επέλεξε να σκληρύνει τη θέση του στο Κυπριακό, με βαρύγδουπες δηλώσεις και ανεξήγητες κινήσεις στο τραπέζι των συνομιλιών. Δεν ήθελε προφανώς να ξαναπεράσει τη δύσκολη περίοδο του Σχεδίου Ανάν και να ρισκάρει την επανεκλογή του. Δεν υπολόγισε, ωστόσο, πως συγκεκριμένη ομάδα που στήριζε τις προσπάθειες που κατέβαλλε μέχρι πρόσφατα στο Κυπριακό, θα επέκρινε και θα έψεγε τη μετάλλαξή του. Στην προσπάθειά του να κρατήσει και τα δύο ακροατήρια ικανοποιημένα προκύπτει και η κίνησή του να αποστείλει την περιβόητη δέσμη εγγράφων και ανεπίσημων πρακτικών της κρίσιμης διάσκεψης σε όσους αμφέβαλαν για τη βούλησή του για λύση.
Η αποκάλυψη της κίνησης εξέθεσε τον ίδιο ανεπανόρθωτα και κατέδειξε τη μεγαλύτερη παθογένεια που καταβάλλει πολλά πολιτικά πρόσωπα και δεν είναι άλλη από την εμμονή να καταστούν αρεστοί. Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων με πολιτικά πρόσωπα που στην προσπάθειά τους να καταστούν αρεστά έγιναν τελικώς επικίνδυνα για το εθνικό συμφέρον.
Οι ηγέτες κρίνονται σε μεγάλες και κρίσιμες αποφάσεις. Όταν αγνοούν το προσωπικό τους κόστος για το υπέρτατο κοινωνικό συμφέρον. Όταν δεν παρασύρονται από το λαϊκό αίσθημα, τα χειροκροτήματα, τις επικρίσεις, την ανάγκη τους για επιβεβαίωση, αλλά όταν κάνουν τους άλλους να ευθυγραμμίζονται με το όραμά τους και να τους ακολουθούν στην υλοποίηση των αλλαγών που επιδιώκουν. Όσοι άγονται και φέρονται στην επιθυμία τους να αποκτήσουν χειροκροτητές, όσοι αρρωστούν στην ιδέα των επικρίσεων, δεν θα έπρεπε να έχουν θέση στην ηγεσία του τόπου. Και αυτό γιατί έχουν χάσει το όραμα. Δεν ξέρουμε πόσο επιζήμια μπορεί να καταστεί η αποστολή εγγράφων σε μία σειρά αναρμόδιων προσώπων, το σίγουρο είναι πως οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα είναι καθόλου επιεικείς με τον κ. Αναστασιάδη, γιατί στην ανάγκη του να καταστεί αρεστός σε όλους, ήταν έτοιμος να θέσει σε κίνδυνο το εθνικό συμφέρον. Και αυτό είναι κάτι που δύσκολα συγχωρείται.
