Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Κι εγώ θα ήθελα αριστερό υποψήφιο για τις προεδρικές εκλογές αλλά είναι άλλο το τι μας λέει η καρδιά μας και άλλο τι μας λέει το μυαλό μας» ανέφερε πρόσφατα σε συνέντευξή του ο γ.γ του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού προκαλώντας σε πολλούς αίσθηση.
Δεν είναι η πρώτη φορά όμως που η ηγεσία της Αριστεράς αναγκάζεται να ακολουθήσει το τι λέει το μυαλό και όχι η καρδιά. Κατά τη μακρόχρονη πορεία του, είχε πολλές φορές να επιλέξει, αν θα καταστεί κόμμα διαμαρτυρίας με συρρικνωμένα ποσοστά αλλά ορθόδοξες και εν πολλοίς άκαμπτες θέσεις ή συνδιαμορφωτής στην εξουσία, βάζοντας βέβαια νερό στο κρασί του σε ζητήματα αρχών.
Επέλεξε πολλές φορές το δεύτερο. Πέραν της σύμπραξης με τον Μακάριο, ήταν η επιλογή Γιώργου Βασιλείου το 1988, που έκανε τη μεγάλη ανατροπή. Μία υποψηφιότητα, με θέσεις στην οικονομία, που πόρρω απείχαν από αυτές του ΑΚΕΛ της δεκαετίας του ’90. Το ίδιο και με τον Τάσσο Παπαδόπουλο το 2003. Το ΑΚΕΛ επέλεξε να διαγράψει από τη μνήμη του τους χαρακτηρισμούς στελεχών του περί ακραίου εθνικιστή και αντικομμουνιστή που προσέδιδαν στον Τάσσο Παπαδόπουλο, κρίνοντας τότε πως η καλύτερη λύση για την επιβίωσή του, ίσως και για την Κύπρο, θα ήταν η σύμπραξη των δύο. Όπως φαίνεται δεν στοίχισε αυτός ο γάμος στο ΑΚΕΛ, αλλά μάλλον το ωφέλησε, καθώς έβαλε τις βάσεις για να ανέλθει με δικό του υποψήφιο στην εξουσία.
Αυτή τη φορά, με τη συμφωνημένη όπως όλα δείχνουν συμπόρευση του ΑΚΕΛ με τον Μάικ Σπανό τα πράγματα αλλάζουν. Το ΑΚΕΛ, με την επιστροφή του στην προσφιλή τακτική της συνεργασίας με υπερκομματικό που έχει εκ διαμέτρου αντίθετη φιλοσοφία στην οικονομία, παραδέχεται τα λάθη και τις παραλείψεις του επί διακυβέρνησης Χριστόφια στον συγκεκριμένο τομέα. Από την άλλη, διασώζει το πρωτεύον ζήτημα για το ίδιο που δεν είναι άλλο από τη στήριξη ενός υποψηφίου με πλήρη ταύτιση στο Κυπριακό. Η παραδοχή των λαθών που έγιναν, αποτελεί πάντα δείγμα πολιτικής ωριμότητας και σοβαρότητας για ένα κόμμα. Και αποτελεί το πρώτο βήμα ώστε να επουλώσει τις όποιες πληγές.
Σίγουρα το ευκταίο, θα ήταν μία υποψηφιότητα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των θέσεων και αρχών του ΑΚΕΛ. Μία κομματική υποψηφιότητα που θα πείθει μέχρι και τον τελευταίο Αριστερό αλλά παράλληλα να έχει εκείνο το έρεισμα που να μπορεί να προσελκύσει ψηφοφόρους και από τα άλλα κόμματα.
Το κόμμα της Αριστεράς το επιχείρησε. Έβαλε κάτω τα δεδομένα του, προχώρησε σε μετρήσεις με κομματικούς υποψήφιους και είδε πως τα νούμερα δεν έβγαιναν. Μπροστά συνεπώς στον κίνδυνο αποκλεισμού από τον β΄ γύρο η ηγεσία του κόμματος επέλεξε να κάνει την υπέρβαση.
Αυτή δεν ήταν και δεν είναι μία εύκολη απόφαση. Το κόμμα θα έχει να διαχειριστεί λεπτά θέματα και ισορροπίες στο εσωτερικό του κόμματος. Το κυριότερο για τη δική του αξιοπρέπεια, είναι να μη συρθεί πίσω από την όποια υποψηφιότητα. Να μην παραδοθεί δηλαδή άνευ όρων σε μία συμφωνία, λόγω του αδιεξόδου που αντιμετωπίζει, αλλά να θέσει το δικό του πλαίσιο και τις δικές του κόκκινες γραμμές σε σημαντικά ζητήματα.
Μία τέτοια συμφωνία δεν θα αποτελεί ήττα για την Αριστερά. Θα καταδείξει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο πως το ΑΚΕΛ είναι από τα λίγα κόμματα που έχουν τα αναγκαία αντανακλαστικά επιβίωσης. Ότι δηλαδή δεν κλείνει τα μάτια και τα αφτιά στα κελεύσματα της νέας εποχής και στα νέα δεδομένα. Θα καταδείξει για ακόμη μία φορά και τη σαφή διαφορά του από το αδελφό, κατά τα άλλα, ΚΚΕ που προσηλωμένο στις προκαταλήψεις και τις ιδεοληψίες του, έχασε πολλές φορές τη δυνατότητα να έχει σημαίνοντα ρόλο και λόγο στην πολιτική ζωή της Ελλάδας.
Αν το ΑΚΕΛ κλείσει τα αφτιά σε ιδεοληψίες που ταλαιπωρούν άλλα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης θα μπορέσει να είναι συνδιαμορφωτής των εξελίξεων και να παραμείνει πρωταγωνιστής στις εξελίξεις του τόπου. Το αν θα καταφέρει να ανέλθει αυτή τη φορά στην εξουσία είναι ένα ζήτημα ανοικτό. Το σίγουρο είναι πως πλέον θέτει τις βάσεις για να επουλώσει τις πληγές του και να διαψεύδει, όσους ανέμεναν, μία επιλογή ήττας από το ΑΚΕΛ.
