Της Μαρίνας Οικονομίδου
Η απόφαση του Εζεκία Παπαϊωάννου το 1974 να προχωρήσει σε συνεργασία με τον Μακάριο, παρά τις αντίθετες θέσεις που εξέφραζαν οι δύο πλευρές, θεωρείται ως η πρώτη μορφή πολιτικής συναίνεσης στην πολιτική ιστορία της Κύπρου. Κάποιοι χαιρέτησαν τη στάση αυτή χαρακτηρίζοντάς την πολιτική ωριμότητα –δεδομένων και των τότε συγκυριών– άλλοι θεώρησαν τη διαφοροποίηση, πολιτικό συμβιβασμό από ένα κόμμα που έμαθε να αγωνίζεται για αρχές και αξίες, κατά πολύ διαφοροποιημένες από τον Εθνάρχη Μακάριο. Το σίγουρο είναι πως με αυτή την κίνηση, ο Εζεκίας Παπαϊωάννου πρόλαβε να συγκρατήσει μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων που φλέρταραν με τις μακαριακές θέσεις και άλλους που επεδίωκαν να βρίσκονται με ένα κόμμα εξουσίας.
Κάπως έτσι το ΑΚΕΛ απέφυγε τον κίνδυνο να μετεξελιχθεί γραφικό κόμμα διαμαρτυρίας όπως τα υπόλοιπα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης και να καταστεί πρωταγωνιστής της πολιτικής σκακιέρας, επιτυγχάνοντας συνεργασίες και συμμαχίες με άλλα κόμματα του λεγόμενου Κέντρου. Το 2008, επιχείρησε να προχωρήσει μόνο χωρίς τη στήριξη άλλων πολιτικών δυνάμεων και κατάφερε να εκλέξει Πρόεδρο τον γ.γ. του ΑΚΕΛ Δημήτρη Χριστόφια. Αναμφίβολα ο πρότερος έντιμος πολιτικός βίος του κόμματος, η ηθική υπεροχή, το πολιτικό μήνυμα «πολιτική με ανθρωπιά» που κατάφεραν να περάσουν, ανέβασαν πολύ ψηλά τον πήχη στην κοινωνία. Προσδοκίες οι οποίες διαψεύστηκαν επί διακυβέρνησης Χριστόφια. Από τότε το ΑΚΕΛ, σε ένα διαφοροποιημένο πολιτικό σκηνικό παλεύει να επανακάμψει από τη φθορά της εξουσίας και να επουλώσει τις εσωκομματικές του πληγές.
Το ζήτημα είναι πως βρίσκεται λίγους μόλις μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές, χωρίς να έχει καταλήξει σε υποψήφιο. Και αυτό γιατί το κόμμα της Αριστεράς βρίσκεται σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Ποιος θα είναι ο υποψήφιος που θα καταφέρει να συσπειρώσει το κόμμα; Οι κομματικοί υποψήφιοι έχουν ήδη καταγράψει πολύ χαμηλά ποσοστά σε μετρήσεις, ενώ η ελπίδα για την ανεύρεση ενός δεύτερου Βασιλείου, άρχισε να εγκαταλείπει τα ανώτατα δώματα του ΑΚΕΛ.
Το κύριο διακύβευμα για το κόμμα δεν είναι άλλο από το να καταφέρει να περάσει στον β΄ γύρο. Αν τα καταφέρει, αν βρει δηλαδή εκείνο τον υποψήφιο που θα καταφέρει να συσπειρώσει το απογοητευμένο ΑΚΕΛικό ακροατήριο, αλλά και να προσελκύσει μετριοπαθείς ψηφοφόρους του παραδοσιακού Κέντρου, τότε το ΑΚΕΛ μπορεί να ελπίζει σε επανάκαμψη.
Η διαδικασία εξεύρεσης υποψηφίου είναι ένα δύσκολο και επίπονο ζήτημα. Μπορεί ωστόσο να αποτελέσει πρόκληση και ίσως τη σωτηρία του ΑΚΕΛ. Η σημερινή κοινωνία έχει καταδείξει πως θέλει νέα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή. Πρόσωπα με γνώσεις κατάρτιση και επιτυχίες. Κάποιον που με τις γνώσεις του μπορεί να επουλώσει τις πληγές του ΑΚΕΛ. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κόμματα των οποίων οι επιλογές περιορίζονται στους κομματικούς τους ταγούς, το ΑΚΕΛ, έχει την ευκαιρία να κάνει ένα πραγματικό άνοιγμα στην κοινωνία και να παρουσιάσει μία εναλλακτική προοδευτική επιλογή εξουσίας.
Το ζήτημα και το κύριο πολιτικό του διακύβευμα είναι να βρεθεί στον δεύτερο γύρο. Και να περάσει χωρίς οδυνηρές για την αξιοπρέπεια και τις αρχές του ΑΚΕΛ εκπτώσεις. Σε ένα σενάριο που θα μείνει εκτός, το κόμμα της Αριστεράς θα κληθεί να επιλέξει μεταξύ «δύο κακών» για το κόμμα. Μία τέτοια εξέλιξη θα αποτελέσει την απαρχή της πτώσης και δυστυχώς της ΠΑΣΟΚοποίησής του.
