ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Προσδοκώντας την ανάσταση του κυπριακού πελατειακού οικοδομήματος

Για μια ακόμη φορά, τα «θαύματα» του πελατειακού συστήματος πρωταγωνιστούν στην νέα εκλογική αναμέτρηση του τόπου. Στα πλαίσια των συναντήσεων και ανταλλαγής απόψεων με τους υποψήφιους βουλευτές, τοπικοί παράγοντες, οικογένειες, κομματικά στελέχη φέρνουν στο προσκήνιο το μέλλον των παιδιών τους και των διάφορων οικονομικών δραστηριοτήτων τους.

Τρία χρόνια μετά την κορύφωση της μεγάλης οικονομικής κρίσης, η συγκεκριμένη συζήτηση φέρει ένα νέο στοιχείο: Την απογοήτευση του μέσου πολίτη απέναντι στην ανικανότητα των εκπροσώπων και διαχειριστών του πελατειακού πολιτικού κατεστημένου σε ότι αφορά την αναδιανομή και παροχή πόρων, αξιωμάτων, θέσεων εργασίας και διάφορων «διευκολύνσεων». Τα ψέματα και η εποχή των «μεγάλων ευκαιριών» έχουν τελειώσει προ πολλού, με τον υποψήφιο βουλευτή να δυσκολεύεται να απαντήσει στο βασικό ερώτημα του συμπολίτη μας: Τι μου υπόσχεσαι σε περίπτωση που σε ψηφίσω; Θα «τακτοποιήσεις» τον υιό, την κόρη, τα εγγόνια μου;

Το παραπάνω ερώτημα, το οποίο την στιγμή που γραφόταν το συγκεκριμένο άρθρο γνώμης ακουγόταν σε διάφορες επαρχίες αυτού του νησιού, φέρει την δική του σημασία. Ρίχνει φως στις «αντιστάσεις» του δικού μας πελατειακού συστήματος. Ως γνωστόν, στις περισσότερες χώρες που κατά τις τελευταίες δεκαετίες αναζήτησαν την υποστήριξη διάφορων χρηματοπιστωτικών οργανισμών για να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, είδαμε να λαμβάνουν χώρα ιστορικής σημασίας πολιτικές εξελίξεις. Τα παραδείγματα της Τουρκίας και της Ελλάδας στην γειτονιά μας μιλούν από μόνα τους.

Η ηγεμονία του Ρετζέπ Ταγγίπ Ερντογάν και των συντρόφων του οφείλεται σε μια τέτοιου είδους ιστορικής διαδικασία. Παρόμοιες εξελίξεις είχαμε και στην Ελλάδα. Τα κόμματα του κατεστημένου μετεξελίχθηκαν σε νέα μορφώματα και κινήματα. Παρόμοιες ιστορικές διαδικασίες παρατηρούμε και στον δικό μας, μικρό τόπο. Φυσικά, θα πρέπει να αναμένουμε τα αποτελέσματα των εκλογών για να εστιάσουμε στην εμβέλεια –πολιτική, ταξική και ιστορική- τους. Ωστόσο, σήμερα, έχουμε την άνεση να υπογραμμίσουμε ένα σημαντικό σημείο.

Στην περίπτωση της Κύπρου, η ανασυγκρότηση του πελατειακού συστήματος γίνεται με αργότερους ρυθμούς και αντιμετωπίζοντας διάφορες, σημαντικές «αντιστάσεις». Πίσω από αυτή την σημαντική εξέλιξη κρύβονται μια σειρά σημαντικών αιτίων όπως λ.χ. η φύση και η έκταση της κυπριακής συστημικής οικονομικής κρίσης, τα απομεινάρια του Ψυχρού Πολέμου και η πόλωση Δεξιάς-Αριστεράς που επηρεάζει τις διάφορες πτυχές της κοινωνικής ζωής, το Κυπριακό Ζήτημα, το οποίο παραμένοντας άλυτο εγγυάται την σταθερότητα του πελατειακού μας συστήματος, τροφοδοτώντας με εθνικισμό και λαϊκισμό πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες υπό κανονικές συνθήκες θα αντιμετώπιζαν τεράστια προβλήματα για να κρατηθούν στο πολιτικό προσκήνιο και το φαινόμενο του ΑΚΕΛ, το οποίο, για να δανειστούμε επισημάνσεις-πληροφορίες που μας φτάνουν από το «αδελφικό» Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας, παρουσιάζει την εικόνα ενός κεντρώου κόμματος, το οποίο δεν φέρει μεγάλες ενστάσεις για την εθνικιστική ιδεολογία και τις διάφορες εκφάνσεις του νεοφιλελευθερισμού και ακόμη δεν προβάλλει αντίσταση στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι που εκτυλίσσεται στην περιοχή μας.

Οι λόγοι για τους αργούς ρυθμούς της ανασυγκρότησης του κυπριακού πολιτειακού συστήματος είναι πολλοί και ξεπερνούν τα όρια αυτού του μικρού άρθρου γνώμης. Ωστόσο, καταγράφουμε δυο σημαντικές εξελίξεις. Πρώτον, το νερό έχει μπει στο αυλάκι. Παρά την προαναφερόμενη, σφοδρή κοινωνικοπολιτική αντίσταση, οι αλλαγές έρχονται και είναι σημαντικές. Τα φαινόμενα τύπου Λιλλήκα, Θεωχάρους, της αποχής, του ενδεχόμενου περιορισμού ακτίνας δράσης του ΑΚΕΛ, έχουν την ιστορική σημασία τους και θα πρέπει να βρεθούν στο επίκεντρο των μελλοντικών «ψύχραιμων» αναλύσεων. Στο επίκεντρο της προσοχής μας, κατά την νέα περίοδο, θα πρέπει να βρεθεί και η προσδοκία του πολιτικού και του μέσου πολίτη για την «ελεγχόμενη ανακαίνιση» του πολιτικού συστήματος μας.

Καθώς το γνήσιο φιλελεύθερο κίνημα και η ριζοσπαστική Αριστερά απουσιάζει από το ιστορικό προσκήνιο του νησιού μας και οι μεγάλες μερίδες της κοινωνίας έχουν συμβιβαστεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με την de facto διχοτόμηση του νησιού και την διαιώνιση του Κυπριακού, η προσοχή της κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου στρέφεται στην «ανακαίνιση» του πολιτικού κατεστημένου, των πελατειακών δομών με όλες τις αντιδημοκρατικές και αντιλαϊκές εκφάνσεις του μέσα από την αναστήλωση ή ανακύκλωση των υφιστάμενων πολιτικών πρωταγωνιστών και παραγόντων.

Η σύγχρονη Κύπρος ζει σε μόνιμη βάση στους ρυθμούς της Ανάστασης, του δικού της Πάσχα. Προσδοκούμε την «Ανάσταση» των διαπλεκόμμενων σχέσεων, δομών και σχέσεων μας δίχως να αμφισβητούμε το σάπιο και άκρως προβληματικό κοινωνικό-ταξικό-πολιτικό οικοδόμημα που καταδικάζει σε ανεργία, σε τραγικούς μισθούς και σε «εξορία» τα νιάτα του τόπου μας.

X