Πριν από λίγες ημέρες, ολοκληρώνοντας το άρθρο μας σε αυτή την στήλη αναφερθήκαμε στην «επώδυνη λύση» του Κυπριακού Προβλήματος. Υπογραμμίσαμε ότι η ομοσπονδιακή λύση θα είχε πιθανόν «επώδυνες» πτυχές που θα επηρέαζαν πολλές μερίδες της κυπριακής κοινωνίας.
Όμως οι συμβιβαστικές και γεφυρωτικές προτάσεις και λύσεις αποτελούσαν μονόδρομο για την λύση, έστω και αν αυτές ενδεχομένως να προκαλούσαν δυσανασχέτηση σε μεγάλες μερίδες της κοινωνίας. Λίγες ημέρες πριν από την προαναφερόμενη επισήμανση, αναφερθήκαμε και σε ένα άλλο σημείο, το οποίο κατά την άποψη μας έφερε σημασία για το μέλλον αυτού του μικρού τόπου. Υπογραμμίσαμε το γεγονός ότι στην Ελβετία, οι εμπλεκόμενες πλευρές ενδεχομένως να μην επέλεγαν τον δρόμο του επώδυνου συμβιβασμού.
Σε αυτή την περίπτωση, παράλληλα με το αδιέξοδο στο Κυπριακό, οι εμπλεκόμενες πλευρές θα επιχειρούσαν να επιρρίψουν ευθύνες η μια στην άλλη, με απώτερο στόχο την εξασφάλιση «κερδών» στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό και στο διεθνές πεδίο. Δυστυχώς, τα ξημερώματα της Παρασκευής, γύρω στις 03:00 οι εξελίξεις στο Κυπριακό ήρθαν να δικαιώσουν την παραπάνω επισήμανση. Το ναυάγιο στις συνομιλίες του Κραν Μοντάνα έλαβε οριστική μορφή.
Οι εμπλεκόμενες πλευρές διακόπτοντας τις συνομιλίες επέλεξαν να εστιάσουν για μια ακόμη φορά στο περίφημο «blame game», το οποίο εδώ και δεκαετίες αποτελεί το «αξεπέραστο» μοτίβο του Κυπριακού. Λίγο μετά το ναυάγιο, οι δυο πλευρές και τα εγχώρια μέσα τρέχουν να προλάβουν τις εξελίξεις στο Κυπριακό και στην ΑΟΖ. Τα σενάρια για την επόμενη ημέρα του ναυαγίου είναι πολλά. Στην έντυπη έκδοσή της, η "Κ" εστίασε στα επόμενα βήματα της Άγκυρας.
Στο συγκεκριμένο άρθρο γνώμης δεν θα επαναλάβουμε τις πληροφορίες της Κ, αλλά αντιθέτως, επιλέγουμε να εστιάσουμε σε ένα και μοναδικό ερώτημα: «Δεν έχει έρθει άραγε η ώρα της αυτοκριτικής για τις ηγεσίες, τις εγγυήτριες δυνάμεις και τους πρωταγωνιστές που μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο;»
Στο ίδιο πλαίσιο προκύπτει μια σειρά παρεμφερών ερωτημάτων. Για ποιο λόγο, η ελληνοκυπριακή ηγεσία επέλεξε να αγνοήσει ή ακόμη και να παραφράσει τα μηνύματα που λάμβανε από την Άγκυρα εδώ και καιρό; Μήπως οι λανθασμένες επαφές και συνεργασίες με τον διεθνή παρτάγοντα, λ.χ. τους πρωταγωνιστές της προηγούμενης αμερικανικής ηγεσίας, μας οδήγησαν σε λανθασμένα συμπεράσματα; Μήπως οι λανθασμένοι υπολογισμοί των ξένων κέντρων λήψης αποφάσεων ευθύνονται για το γεγονός ότι η ηγεσία του Νίκου Αναστασιάδη απέτυχε να κατανοήσει την απαραβίαστη θέση της άλλης πλευράς ότι «δεν πρόκειται να υπάρξει λύση με μηδενικά στρατεύματα και μηδενικές εγγυήσεις;»
Την ίδια στιγμή δεν έχει έρθει άραγε η ώρα για σοβαρή αυτοκριτική σε ότι αφορά το επικοινωνιακό κομμάτι της διαπραγματευτικής διαδικασίας; Με ποιο τρόπο θα εξασφαλιζόταν βιώσιμη λύση, την ώρα που η Κυπριακή Δημοκρατία επιμένει να παραγνωρίζει τους δεσμούς που την συνδέουν με τους 90.000 πολίτες της οι οποίοι κατοικούν στην άλλη πλευρά της Πράσινης Γραμμής; Τι έχει να δηλώσει η κυβέρνηση του τόπου για τις τουρκικές υπηρεσίες του επίσημου κράτους που υπολειτουργούν στο σύνολο τους; Για ποια μέτρα εμπιστοσύνης μιλάμε την στιγμή που ο τ/κ συμπολίτης μας αδυνατεί να εξασφαλίσει εγκαίρως από το κράτος του μια επίσημη μετάφραση ενός «απλού» εγγράφου μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα;
Στην περίπτωση της ηγεσίας του Μουσταφά Ακιντζί δε, τα αναπάντητα ερωτήματα είναι πολλά; Πως εξηγείται η αλλαγή πλεύσης μετά την εκλογή του και η άμεση ταύτισή του με τις θέσεις της Άγκυρας σε πολλά ζητήματα; Πως είναι δυνατόν να υιοθετήθηκε χωρίς καμία ένσταση η τουρκική θέση στο ζήτημα της ασφάλειας;
Ποιοι μηχανισμοί και ποιοι «φάκελοι» συνέδραμαν σε αυτή την εξέλιξη; Επίσης, τι θα συμβεί με την προεκλογική δέσμευση του τ/κ ηγέτη, ο οποίος εξασφάλισε την στήριξη του 61% των εκλογέων υποσχόμενος την άμεση υλοποίηση της ομοσπονδιακής λύσης; Εφόσον ο κ. Ακιντζί απέτυχε στο εν λόγω ζήτημα τότε θα πρέπει να αποδεχθεί το γεγονός ότι έχει απωλέσει την εμπιστοσύνη του λαού του. Εν ολίγοις ο κ. Ακιντζί δεν έχει πλέον την νομιμοποιητική βάση για να παραμείνει στο σημερινό αξίωμά του μέχρι τις «εκλογές» του 2020; Αναπάντητα ερωτήματα υπάρχουν και στην περίπτωση των εγγυητριών δυνάμεων;
Για ποιο λόγο ο Υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας απείχε από τις κρίσιμες συνεδριάσεις του Κραν Μοντάνα; Μήπως είχε εξαρχής διαφορετική πληροφόρηση; Τι απαντά ο Νίκος Κοτζιάς στις κριτικές που δέχεται τόσο από κυπριακής πλευράς όσο και από το εσωτερικό του κόμματός του; Μήπως τελικά, ο αυτοσκοπός της τουρκικής πλευράς από την αρχή των διαπραγματεύσεων δεν ήταν άλλος παρά το περίφημο «βελούδινο διαζύγιο», το οποίο θα ανοίξει τον δρόμο για την υλοποίηση εναλλακτικών σεναρίων για την Κύπρο; Κρατήσαμε το σημαντικότερο ερώτημα για το τέλος; Πως θα οδηγηθούμε στην επόμενη ημέρα στο Κυπριακό χωρίς την αναγκαία επώδυνη αυτοκριτική;
Εφόσον με τους εν λόγω ανώριμους πρωταγωνιστές, το Κυπριακό μετατράπηκε εδώ και καιρό σε καπρίτσιο των κομπάρσων της εγχώριας πολιτικής σκηνικής και, εν μέρει, με αυτό τον τρόπο οδηγηθήκαμε στο νέο ναυάγιο, τότε μήπως ήρθε πλέον η ώρα να αναλογιστούμε την σοβαρότητα της όλης κατάστασης;
