ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Το ένδοξο αδιέξοδο

«Μεγάλο αδιέξοδο στο Κυπριακό», «μεγάλο το χάσμα», «προκλητική η τάδε πλευρά», «η κακή Άγκυρα» κ.ο.κ. Πριν από λίγα εικοσιτετράωρα, δυο εξελίξεις αποτέλεσαν την αφορμή ώστε να έρθουν στο προσκήνιο για μια ακόμη φορά τέτοιου είδους απόψεις. Πρώτα, η υπόθεση του περίφημου γλωσσαρίου αποτέλεσε το σημείο εκκίνησης για μια νέα εκστρατεία σπίλωσης προσωπικοτήτων από πλευράς του εθνικιστικού κινήματος. Ανεξάρτητα από τις επιστημονικές ενστάσεις ως προς το περιεχόμενο και τα βασικά κίνητρα του επίμαχου έργου, οι σοβινιστικές, εθνικιστικές και σεξιστικές επιθέσεις που δέχθηκαν οι συγγραφείς, μας έδειξαν ότι σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, η ντόπια κοινή γνώμη επιμένει και παραμένει στην ψυχροπολεμική τροχιά του τυφλού εθνικισμού.

Η παραπάνω εξέλιξη συνέπεσε με την επέτειο των δραματικών γεγονότων του 1974. Στις τελετές ακούστηκαν οι γνωστές θέσεις οι οποίες εξακολουθούν φυσικά να αγνοούν το βασικό ιδρυτικό στοιχείο της δικοινοτικής δημοκρατίας του 1960, δηλαδή τους τ/κ. Επίσης στις ίδιες τελετές γίναμε μάρτυρες της απίστευτης απερισκεψίας-προχειρότητας του Υπουργού Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας, ο οποίος εν μέσω της φημολογίας περί της ενδεχόμενης απομάκρυνσής του από το ελληνικό πολιτικό προσκήνιο (βλπ. τελευταίες δημοσκοπήσεις και εξελίξεις στο εσωτερικό των Ανεξαρτήτων Ελλήνων) «θυμήθηκε» ότι η Κύπρος αποτελεί κομμάτι του ελληνικού εθνικού κορμού, μια θέση που διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στο δράμα του 1974 (44 χρόνια πριν τον κ. Καμμένο ένας υποτιθέμενος Πρόεδρος οραματιζόταν την προσάρτηση της Κύπρου στην Ελλάδα).

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στην άλλη πλευρά της Πράσινης Γραμμής παρακολουθήσαμε τον Μουσταφά Ακιντζί, του οποίου την ανάδειξη στην ηγεσία της τ/κ κοινότητας έσπευσαν να χαιρετίσουν το 2015 κάποιες φιλελεύθερες δυνάμεις αγνοώντας τον σκοτεινό ρόλο που διαδραμάτισε ο ίδιος στους κόλπους της τ/κ Αριστεράς και φυσικά τον συντηρητικό πολιτικό του λόγο, να επαναλαμβάνει τις γνωστές θέσεις. Ο κ. Ακιντζί, στην επέτειο του 1974, επέλεξε για μια ακόμη φορά να επιρρίψει ευθύνες στην ε/κ πλευρά, αποσιωπώντας το γεγονός ότι η ίδια η ηγεσία του δεν έχει καταφέρει εδώ και μήνες να επιβάλλει στον τουρκικό στρατό την διευθέτηση του ζητήματος του ανοίγματος του οδοφράγματος της Δερύνειας. Εν ολίγοις ο ηγέτης της τ/κ κοινότητας επέλεξε να κρύψει κάτω από το χαλί τις πολλές αδυναμίες της τ/κ πλευράς όσον αφορά την συνέχιση του διαλόγου τόσο με την ε/κ πλευρά για την επίτευξη μιας εποικοδομητικής λύσης στο Κυπριακό, όσο και με την τουρκική πλευρά για την επίλυση των εσωτερικών θεμάτων της κοινότητας.

Τελικά, το περίφημο «γλωσσάρι» και η επέτειος του 1974 μας υπενθύμισαν για μια ακόμη φορά ότι τούτος ο τόπος παραμένει εγκλωβισμένος στο «ένδοξο αδιέξοδό του» που ακούει στο όνομα Κυπριακό Ζήτημα και το οποίο αγγίζει όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας του Κύπριου πολίτη. Όσο παράλογο και αν ακούγεται, στην Κύπρο φαίνεται να αγαπάμε το «αδιέξοδό» μας το οποίο εξακολουθεί να εξυπηρετεί ταξικά συμφέροντα και στις δυο πλευρές της Πράσινης Γραμμής. Εξυπηρετεί τα συμφέροντα των καριεριστών γραφειοκρατών του ΟΗΕ και των εγγυητριών δυνάμεων. Εξυπηρετεί τα συμφέροντα όσων συμπορεύονται, αλλά και σιτίζονται από τα 5-10 «κλαμπς» (είτε αυτά ακούν και στο όνομα πολιτικά κόμματα, είτε στο όνομα Εβκάφ ή Εκκλησία). Αυτών που καπηλεύονται δημόσιες θέσεις-αξιώματα, αναγνωρισμένα ή μη αναγνωρισμένα, και στις δυο πλευρές της Πράσινης Γραμμής. Επίσης, εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αναποτελεσματικών πολιτικών, οι οποίοι έχοντας οδηγήσει την οικονομία στα βράχια και δυο μεγάλα τραπεζικά ιδρύματα σε πτώχευση, αγκαλιάζουν το σωσίβιο της εθνικιστικής ιδεολογίας.

Τελικά τι εστί «αδιέξοδο» στο Κυπριακό, εφόσον το πλαίσιο λύσης έχει λίγο έως πολύ ξεκαθαρίσει πριν από περίπου ένα χρόνο (κατάργηση εγγυήσεων σε βάθος χρόνου, επιστροφή περιορισμένου αριθμού προσφύγων στον βορρά της Κύπρου, επιστροφή εδαφών στην ε/κ πλευρά κ.ο.κ.); Με απλά λόγια, το αδιέξοδο στο Κυπριακό, το οποίο έρχεται να μελετήσει η κ. Λουτ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επιλογή του μέσου Κύπριου πολίτη που υποστηρίζει το κατεστημένο. Η επιλογή δηλαδή της εξυπηρέτησης των βραχυπρόθεσμων ταξικών συμφερόντων αντί της εστίασης στην «πικρή πραγματικότητα» που απαιτεί μια λύση τύπου loose-loose. Αυτή η «πικρή» λύση θα μπορούσε μακροπρόθεσμα να παρέχει λύσεις στα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σε καθημερινή βάση (λ.χ. την δημιουργία νέων δικλείδων ασφαλείας και υιοθέτησης των ευρωπαϊκών προτύπων για την Δικαιοσύνη η οποία παραπαίει εδώ και χρόνια).

Υ.Γ. Καταδικάζω κάθε είδους σοβινιστικού και σεξιστικού χαρακτήρα επίθεση που δέχονται νέοι επιστήμονες αυτού του τόπου παρά τις όποιες επιστημονικού και επαγγελματικού χαρακτήρα ενστάσεις που διατηρώ για τα κίνητρα και το περιεχόμενο του περίφημου «γλωσσάριου».

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X