ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, NİCE SENELERE

Με αφορμή τον δεκαπενταύγουστο πραγματοποιώ μια μικρή παύση στο μέτωπο της επικαιρότητας. Άλλωστε στο δικό μας φλέγον ζήτημα, το Κυπριακό, η κυριακάτικη έκδοση της Κ, η συνέντευξή μας με τον διαπραγματευτή της τουρκοκυπριακής κοινότητας μιλούν από μόνες τους. Η τουρκοκυπριακή πλευρά ξεκαθαρίζει τις θέσεις της. Θέτει τους δικούς της όρους για την επανέναρξη των συνομιλιών, οι οποίοι σκοντάφτουν πάνω στην πάγια γραμμή της ε/κ πλευράς για το ζήτημα των εγγυήσεων και της ασφάλειας. Υπό αυτές τις συνθήκες, χρειαζόμαστε αλχημείες, μανούβρες και ενδεχομένως πολλές ευχές για να αλλάξει η σημερινή αρνητική εικόνα στο Κυπριακό.

Την ίδια ώρα, τα προβλήματα και οι διενέξεις στην περιοχή μας και σε ολόκληρη την υφήλιο πολλαπλασιάζονται και λαμβάνουν νέες διαστάσεις. Προσωπικά πιστεύω ότι η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας και οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να επιχειρήσουν μια «πυρηνική τρέλα», η οποία θα κοστίσει πολύ ακριβά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ωστόσο, οι ανεγκέφαλες δηλώσεις, οι άτοπες ατάκες και οι εξάρσεις με προβληματίζουν. Στην ανθρώπινη ιστορία υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για να αποφευχθούν οι μεγάλες πανωλεθρίες, τα ανθρώπινα πάθη και οι λανθασμένοι υπολογισμοί μας οδήγησαν σε τραγωδίες. Δείτε τι συνέβη κατά την διάρκεια των εβδομάδων που μας οδήγησαν στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο ή στην περίπτωση της Μικρασιατικής Καταστροφής. Εν ολίγοις, παρά τα επικίνδυνα μηνύματα των τελευταίων ημερών (κρίση στην Κορέα, απειλές νέου πολέμου από την Τουρκία κατά της Συρίας κ.ο.κ.), δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας.

Καθώς τρέχουν οι εξελίξεις στην γειτονιά μας και σε έναν πλανήτη, τον οποίο με ταχύτητα φωτός μετατρέπουμε σε ένα μη βιώσιμο περιβάλλον (πως άλλωστε να δικαιολογήσουμε τις αναζητήσεις σε νέους πλανήτες;), επιστρέφω στο παρελθόν για να «θυμηθώ» το μέλλον. Ημερομηνία-ορόσημο η ημέρα της 16ης Αυγούστου 1960. Δυστυχώς αρκετοί συμπολίτες κυρίως νεανικής ηλικίας αγνοούν την σημασία της.

16 Αυγούστου 1960 λοιπόν. Πριν από 58 χρόνια, ένα νέο κράτος έλαβε την θέση του στην οικογένεια των εθνών. Πριν από 58 χρόνια γεννήθηκε το «ανεπιθύμητο βρέφος», ο «υποχρεωτικός ελιγμός» των εθνικιστικών ηγεσιών των δυο κοινοτήτων αυτού του νησιού, η δικοινοτική Κυπριακή Δημοκρατία.

Την ιστορική διαδικασία ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας την επέβαλαν οι ανάγκες και οι συνθήκες της περιόδου. Πρόκειται για μια «καισαρικού» τύπου γέννα, με τους υποτιθέμενους γονείς του βρέφους να δίνουν υποχρεωτικά την έγκρισή τους για την «επέμβαση», δηλαδή την ίδια την γέννα.
Τι άλλο θα μπορούσαν άλλωστε να πράξουν η Ελλάδα και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος το Φθινόπωρο του 1960; Δεν ετοιμάζονταν ηΤουρκία και η Βρετανία να επιβάλλουν στο νησί ένα σχέδιο τριχοτόμησης; Η Τουρκία, δεν είχε προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα διορίζοντας ένα είδος νομάρχη για την Κύπρο, ο οποίος θα αναλάμβανε επισήμως καθήκοντα στο νησί την 1η Οκτωβρίου του 1960; Ποια άλλη επιλογή είχε η ελληνική πλευρά πέρα από μια «υποχρεωτική μανούβρα», έναν ενδιάμεσο σταθμό στην πορεία προς την Ένωση; Το ίδιο ίσχυε εν μέρει και για τις περιπτώσεις της Βρετανίας και της Τουρκίας. Πως ήταν δυνατόν να εφαρμοστεί άμεσα η γεωγραφική διχοτόμηση του νησιού με βάση την συνεργασία μιας μικρής μειονότητας και παρά την σφοδρή αντίσταση της ε/κ πλειοψηφίας του ντόπιου πληθυσμού; Και τι μπορούσε να πράξει η Βρετανία, η οποία εκείνη την περίοδο έτρεχε να γλυτώσει ότι μπορούσε από τα συντρίμμια των αυτοκρατορικών ονείρων;

Εν μέσω τέτοιου είδους ερωτημάτων και προκλήσεων γεννήθηκε το δικό μας ανεπιθύμητο βρέφος ως ένα βάρος της ιστορίας σύμφωνα με πολλούς παράγοντες και πολλές μερίδες της κοινωνίας μας. Το ανεπιθύμητο βρέφος δεν αγαπήθηκε και δεν «υιοθετήθηκε» από κανέναν.
Απεναντίας, κακοποιήθηκε και πολεμήθηκε σφόδρα προτού καν καταφέρει να ενηλικιωθεί. Την στιγμή που η διεθνής κοινότητα του γύρισε την πλάτη οι ντόπιες ηγεσίες και τα μέλη και των δυο κοινοτήτων επέλεξαν να προβάλουν πάνω στην σάρκα του τις απόκρυφες επιθυμίες τους, την ανέλεγκτη λίμπιντο που δημιουργούν τα πάθη του εθνικισμού, τόσο απο μεριάς της Δεξιάς, όσο και της Αριστεράς η οποία ξεχνά τις ρίζες της και επιχειρεί να φανεί «πιο Δεξιά» από την ίδια την Δεξιά.

Έτσι γεννήθηκε λοιπόν το δικό μας κράτος, η Κυπριακή Δημοκρατία. Ως προϊόν κακοποίησης. Στα 14 χρόνια βίου, γνώρισε σφαγές (και από τις δυο πλευρές), λεηλασίες, αγνοούμενους, αμέτρητους πόνους και τελικά τα δεινά ενός πραξικοπήματος, μιας χούντας, μιας εισβολής και μιας διχοτόμησης. Πρόκειται για μια ιστορία ανθρώπινου ξεπεσμού και μαρασμού.

Σήμερα στην δική μας πλευρά της Πράσινης Γραμμής κάποιοι απολαμβάνουν και διαχειρίζονται τον εξελληνισμένο κρατικό μηχανισμό, την στιγμή που στην άλλη πλευρά της Πράσινης Γραμμής ερασιτέχνες πολιτικοί μιμούνται τις πρακτικές και τα δίκτυα διαπλοκής της υποτιθέμενα ελεύθερης Κύπρου. Ποια ελεύθερη Κύπρος; Η διχοτομημένη; Η Κύπρος της διαφθοράς, των μαφιόζικων συμπεριφορών, της ασυδοσίας;

Μην σας εκπλήσσει ο τόνος της απαισιοδοξίας. Δεν ευθύνομαι εγώ αλλά οι άρχουσα τάξη αυτού του τόπου, η οποία μέσα από την ιστορική συνέχειά της, μας οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην κακοποίηση του ανεπιθύμητου βρέφους. Σε αυτή την ιστορία της κακοποίησης μερίδιο ευθύνης φέρουν και οι περίφημες μητέρες πατρίδες, ο ιμπεριαλισμός και φυσικά η ίδια η κοινωνία. «Μαζί τα φάγαμε» λέει ο Πάγκαλος για την περίπτωση της ελληνικής κρίσης. «Μαζί το κακοποιήσαμε» θα τολμούσα να πω, για το ανεπιθύμητο βρέφος.

Χρόνια πολλά, Κυπριακή Δημοκρατία. Nice senelere Kıbrıs Cumhuriyeti.

 

 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X