Του Πάμπου Παπαγεωργίου
Αυτή την ιστορία με την επιβολή ΦΠΑ 19% στις πωλήσεις γης τη θυμάμαι από την προηγούμενη Βουλή. Όταν ήρθε αυτό το αίτημα ,μου φάνηκε ότι ήταν ο ύψιστος παραλογισμός. Σε μια περίοδο κατά την οποία κατέρρεαν οι τιμές των ακινήτων με αλυσιδωτές επιπτώσεις στην οικοδομική βιομηχανία και στους ισολογισμούς των τραπεζών, το Κράτος να επιβάλλει μια τεράστια φορολογία στις λίγες πράξεις αγοράς γης.
Η φορολογία αυτή αποτελεί, από ό,τι λένε, μέτρο εναρμόνισης με τα ευρωπαϊκά θέσμια. Έχω την εντύπωση ότι αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν πάρει εξαίρεση από την επιβολή ΦΠΑ στις πράξεις πώλησης γης αν και κάποιος θα αντιτείνει ότι αυτές εξασφάλισαν εξαίρεση κάτω από διαφορετικές συνθήκες και ότι η Κύπρος είναι αναγκασμένη να εφαρμόσει αυτήν την φορολογία, αλλιώς θα πληρώσει πρόστιμο.
Ας προσέξουμε όμως τι είδους παραλογισμοί ενυπάρχουν στη διαδικασία «εναρμόνισης», τους οποίους προσπερνάμε χωρίς να πολυσκεφτόμαστε:
Εν πρώτοις, ποια «προστιθέμενη αξία» δημιουργείται στην παραγωγική διαδικασία από την πώληση γης; Η φορολογία αυτή φαίνεται να είναι έξω από τη λογική του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας και ας λέγεται «επιβολή ΦΠΑ».
Δεύτερον, χρειάζεται η κυπριακή οικονομία μια τέτοια φορολογία; Είναι φανερό ότι το κακό που θα κάνει ένα τέτοιο μέτρο, αν εφαρμοστεί σε όλες τις αγοραπωλησίες, είναι τεράστιο. Πολύ λίγες πράξεις θα γίνονται και οι τιμές των ακινήτων θα πέσουν ακόμα περισσότερο, αφού σε μια αγορά που οι αγοραστές είναι σπάνιοι, τον φόρο θα τον υποστούν στην πράξη οι πωλητές. Η ζημιά που θα υποστούν οι πολίτες γενικά και ειδικά κλάδοι της οικονομίας, όπως ο οικοδομικός και ο χρηματοπιστωτικός, είναι πολύ μεγάλη.
Τρίτον, εφόσον η γενική εφαρμογή της φορολογίας αυτής είναι έκδηλα καταστροφική, σωστά η Βουλή και οι επαγγελματικοί σύνδεσμοι αναζητούν τρόπους ώστε η ζημιά που θα προκύψει να είναι πιο μικρή. Η ιδέα είναι να περιοριστεί η επιβολή του φόρου σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις. Στην αρχή είχε προταθεί να τον πληρώνουν μόνον όσοι ασχολούνται επαγγελματικά με την ανάπτυξη γης. Κάτι τέτοιο όμως δημιουργεί πρόβλημα μη ισότιμης μεταχείρισης. Το ίδιο αντικείμενο δηλαδή θα υφίστατο φόρο αν αγοραζόταν από τον Α, όχι όμως αν αγοραζόταν από τον Β.
Με λίγα λόγια, ο φόρος που πάει να επιβληθεί δεν είναι ούτε αποτελεσματικός ούτε απλός στην εφαρμογή του. Δεν τον θέλει κανείς και όλοι αναγνωρίζουν ότι θα κάνει ζημιά. Εδώ προκύπτει το τελευταίο και πιο σημαντικό σημείο που θα ήθελα να επισημάνω. Υπάρχει κάτι εγγενώς εσφαλμένο στον τρόπο που λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση όταν υποχρεώνει μια χώρα να υιοθετήσει ένα μέτρο με το οποίο δε συμφωνεί κανείς στη χώρα αυτή και το οποίο έκδηλα είναι ζημιογόνο.
