Του Πάμπου Παπαγεωργίου
Η μεγάλη αύξηση των τουριστικών αφίξεων τα τελευταία δύο χρόνια έχει φέρει ξανά στην επιφάνεια το πρόβλημα της έλλειψης εξειδικευμένου προσωπικού. Μια κρατική σχολή στελέχωσης των τουριστικών επιχειρήσεων στη Λευκωσία δεν καλύπτει παρά μικρό μέρος των αναγκών και δύο τουλάχιστον περιοχές διεκδικούν την μεταφορά ή ίδρυση μιας τέτοιας σχολής στα γεωγραφικά τους όρια.
Το πρόβλημα βεβαίως στα ξενοδοχεία είχε ξαναπαρουσιαστεί. Τότε πολλοί ξενοδόχοι προσέλαβαν εποχιακό προσωπικό (συχνά φοιτητές ή άλλους ανεκπαίδευτους) από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσφέροντας ελάχιστους μισθούς. Συν τοις άλλοις, με την πρακτική αυτή συμπίεσαν το εργατικό κόστος. ‘Έριξαν όμως και την ποιότητα των υπηρεσιών τους και απέτρεψαν πολλούς Κύπριους από την ενασχόληση με τουριστικά επαγγέλματα, ενώ όταν ήρθε η κρίση απέλυσαν και Κύπριους εργαζόμενους.
Στο τέλος της ημέρας, ένας ξενοδόχος για να κρατήσει ή για να προσελκύσει καλούς υπαλλήλους θα πληρώσει στα επόμενα χρόνια περισσότερα από όσα εξοικονόμησε παλαιότερα όταν έφερνε εδώ τους ανειδίκευτους από τις πρώην ανατολικές χώρες.
Πέρα όμως από τον ιδιωτικό τομέα, κοντόφθαλμα αντιμετώπισε το θέμα και το κράτος του οποίου είναι χαρακτηριστική η αδυναμία να συνδέσει την εκπαίδευση με τις ανάγκες της οικονομίας. Κάποια γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά. Συρρικνώθηκε ο αριθμός του ποσοστού των μαθητών που ακολουθούν τις τεχνικές σχολές, έκλεισε το ΑΤΙ και αφομοιώθηκε από ένα τεχνικό πανεπιστήμιο και φυτοζωεί το Ξενοδοχειακό Ινστιτούτο με αποτέλεσμα μεγάλες ανισορροπίες ανάμεσα στην κατεύθυνση σπουδών και στις ανάγκες της οικονομίας.
Θα πει κάποιος: δεν είναι επιλογή του κάθε ανθρώπου τι σπουδές θα επιλέξει και με ποια κριτήρια θα το κάνει αυτό; Ασφαλώς ναι, όμως αυτό αφορά τα άτομα σε προσωπικό επίπεδο. Το κράτος οφείλει να ετοιμάζει σχεδιασμούς και να υλοποιεί θεσμούς με βάση τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα και τους αναπτυξιακούς στόχους.
Επειδή στον τομέα αυτό, η δημόσια πολιτική έχει αποτύχει με όσα έχει κάνει και κυρίως με όσα δεν έχει κάνει τις τελευταίες δεκαετίες, θα πρέπει να αναζητηθούν πρακτικές έξω από τα συνηθισμένα. Για παράδειγμα, συζητείται τώρα η λειτουργία μιας ξενοδοχειακής ή τουριστικής σχολής είτε στην Πάφο είτε στην ελεύθερη Αμμόχωστο. Αν όμως αυτό γίνει με τη μεταφορά απλώς του κρατικού ξενοδοχειακού ινστιτούτου, είναι αμφίβολο κατά πόσο κάτι τέτοιο θα μπορούσε γρήγορα να μεγαλώσει και να καλύψει τις ελλείψεις.
Θα μπορούσε το κράτος να κάνει ό,τι κάνουν και άλλα κράτη. Να προκηρύξει δηλαδή διαγωνισμό για τη λειτουργία τέτοιων σχολών ανάμεσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Κύπρου και του εξωτερικού. Να προσφέρει στους προσφοροδότες τις δαπάνες για τις επενδύσεις ή τα ενοίκιά τους ή και μέρος των διδάκτρων των φοιτητών και τότε θα έχουμε πολύ γρήγορα μεγάλες ξενοδοχειακές σχολές στην Πάφο και στην ελεύθερη Αμμόχωστο.
