ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Το κόστος της (μη) λύσης

Του Τάσου Τρύφωνος

Του Τάσου Τρύφωνος

trifonost@sppmedia.com

ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ

Κάθε φορά που φαίνεται να εξελίσσονται θετικά οι διαπραγματεύσεις και να υπάρχει προοπτική λύσης, ανασύρεται από κάποιους ο γνωστός «μπαμπούλας» του κόστους της λύσης. Ήδη άρχισαν να γράφονται και να ακούγονται νούμερα, και να αναπτύσσεται μία «τρομολαγνεία» σε σχέση με τι θα πληρώσει ο καθένας μας για την επανένωση της πατρίδας μας.


Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό, ούτε μόνο κυπριακό. Το 1989 αυτή η συζήτηση υπήρξε και στη Δυτική Γερμανία. Ενόψει της επανένωσης των δύο Γερμανιών, πολλές ήταν οι φωνές που εξέφρασαν την αντίθεσή τους και διατύπωναν την άποψη ότι το κόστος για τους Δυτικογερμανούς θα ήταν απαγορευτικό. Tο βιοτικό επίπεδο των Δυτικογερμανών ήταν κατά παρασσάγας υψηλότερο από των Ανατολικογερμανών. O Χέλμουτ Κολ απάντησε σε όλες αυτές τις αντιδράσεις, «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, πρέπει να προχωρήσουμε».
Εικοσιπέντε χρόνια μετά, η ενωμένη Γερμανία είναι η πανίσχυρη ηγέτιδα χώρα της Ευρώπης και δίνει την εικόνα ότι βγήκε αλώβητη απ΄ αυτό το τεράστιο εγχείρημα. Αυτό δεν έγινε χωρίς προβλήματα. Το όλο εγχείρημα της επανένωσης μιας τεράστιας χώρας με διαφορετικά οικονομικά συστήματα ήταν κολοσσιαίο και πρωτοφανές στην ιστορία. Ακόμη πιο δύσκολο το έκανε το γεγονός ότι έγινε βεβιασμένα χωρίς μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Υπήρξε ανεργία στην πρώην ανατολική Γερμανία και τα κοινωνικά ταμεία της πρώην δυτικής Γερμανίας έφτασαν στα όριά τους. Όμως, το αποτέλεσμα μετρά. Ξοδεύτηκαν δύο τρισεκατομμύρια ευρώ για την επανένωση της Γερμανίας. «Χρήματα που άξιζε να ξοδευτούν ως το τελευταίο σεντ» δήλωσε στη Bild ο βουλευτής των Χριστιανοδημοκρατών από τη Σαξονία- Άνχαλντ Ράινερ Χάσελοφ.


Στην Κύπρο όσοι προβάλλουν το φόβητρο του κόστους της λύσης έχουν αναρωτηθεί πόσα μας στοιχίζει καθημερινά η επί σαράντα χρόνια κατοχή από τους Τούρκους σημαντικότατης μερίδας των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών; Του τουρισμού που χάνουμε; Της ιδιοκτησίας που στερούνται οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της και η σημερινή πραγματική της αξία παραμένει χωρίς αντίκρισμα;


Επιπλέον, οι δαπάνες για τους εξοπλισμούς. Περίπου 360 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο δαπανώνται για το υπουργείο Άμυνας, ποσό που μπορεί να μειωθεί μέχρι και 50%, αφού μάλλον θα διατηρηθεί ένα μικρό ευέλικτο στράτευμα για αντιμετώπιση των σύγχρονων ασύμμετρων απειλών με Νο1 πρόβλημα την τρομοκρατία.
Στη μεγάλη εικόνα υπάρχει φυσικά η Κύπρος στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων και των νέων δρόμων ενέργειας και εναλλακτικού τρόπου προμήθειας της ενέργειας προς την Ευρώπη, ώστε να μειωθεί η εξάρτησή της από το ρωσικό αέριο. Οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες δεν επενδύουν τόσο εύκολα σε χώρες όπου τα θέματα ασφάλειας, σταθερότητας και ειρήνης δεν είναι λυμένα. Μη γελιόμαστε, μία Κύπρος ενωμένη χωρίς ξένα στρατεύματα και πολιτικό πρόβλημα που θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να οδηγήσει σε θερμό επεισόδιο ή σε πόλεμο, θα ήταν πολύ πιο ελκυστική και ασφαλής για επενδύσεις απ΄ όλο τον κόσμο που θα έφερνε δισεκατομμύρια στο νησί.

Υπάρχει και το ταμείο δωρητών και η αρωγή της διεθνούς κοινότητας ώστε να λυθεί το Κυπριακό, το μακροβιότερο πρόβλημα στην Ευρώπη καθώς και ο πακτωλός χρημάτων που θα ριχτεί στην ανοικοδόμηση της Αμμοχώστου και άλλων περιοχών και που θα κινήσουν τα γρανάζια της κυπριακής οικονομίας. Η επανενωμένη Κύπρος θα είναι ένα απέραντο εργοτάξιο από την επόμενη μέρα της λύσης και για τις επόμενες δύο δεκαετίες.
Εάν μπουν όλα αυτά στη ζυγαριά είναι ξεκάθαρο ότι το κόστος που έχουμε ήδη πληρώσει και θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε για την κατοχή είναι υπερδιπλάσιο από το κόστος της επανένωσης. Υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά που ξεφεύγει από την ψυχρή ματιά των αριθμών. Στην πρώτη περίπτωση δεν υπάρχει μέλλον. Υπάρχει στασιμότητα, ανασφάλεια και φόβος. Στη δεύτερη περίπτωση, ανεξαρτήτως κόστους, υπάρχει ασφάλεια, σιγουριά, σταθερότητα και προπάντων μέλλον. Αυτό το «μέλλον», απαλλαγμένο από νούμερα και φοβίες, πρέπει να το προσφέρουμε στις επόμενες γενιές.

Τόσο απλά: 1+1 κάνουν δύο και όχι... δισεκατομμύρια.

X