Του Τάσου Τρύφωνος
Ούτε ο Παντελής Βούλγαρης όταν γύριζε το 2013 την ταινία του «Μικρή Αγγλία» δεν περίμενε ότι ο Ντέιβιντ Κάμερον θα τον έβγαζε προφητικό (τουλάχιστον όσον αφορά στον τίτλο) τόσο σύντομα.
Μετράμε, λοιπόν, δέκα ημέρες μετά το διασημότερο ίσως δημοψήφισμα στον κόσμο, το ιστορικό πλέον Brexit και μαθαίνουμε καθημερινά ότι η κατάσταση στην Αγγλία και κυρίως στο Λονδίνο χειροτερεύει. Σε ένα παράλογο κρεσέντο εθνικισμού , διάφοροι Άγγλοι επιτίθενται είτε φραστικά είτε κυριολεκτικά, είτε σε άλλους ομοεθνείς τους επειδή στήριξαν την παραμονή στην Ε.Ε. ή σε οποιονδήποτε τους μοιάζει ξένος. «Go», «Leave» και διάφορες άλλες προστακτικές ιαχές συνοδευόμενες από φόβο και τρόμο κάνουν το σκηνικό πραγματικά τρομακτικό.
Προσέξτε τώρα... Η χώρα που πολέμησε τον φασισμό και τον κέρδισε (μαζί με τους υπόλοιπους συμμάχους), λόγω ενός αχρείαστου δημοψηφίσματος κατρακυλάει κοινωνικά επικίνδυνα προς τον φασισμό και τον εθνικισμό. Την ίδια στιγμή, οι διάφοροι «ηγέτες» ή «ηγετίσκοι» εγκαταλείπουν σαν «ποντίκια» το «καράβι». Ο Κάμερον εγκατέλειψε προτρέποντας και τον αρχηγό των Εργατικών να κάνει το ίδιο. Ο Μπόρις Τζόνσον αποτραβήχτηκε από την κούρσα για την ηγεσία των Τόρις, ενώ ο Νάιτζελ Φάρατζ πραγματικά κερδίζει τον τίτλο του πιο λαϊκιστή, ίσως και επικίνδυνου πολιτικού στην Ευρώπη. Παραδέχτηκε, χωρίς καμία αιδώ, ότι ένα από τα βασικότερα επιχειρήματα της καμπάνιας του Brexit, ότι δηλαδή τα 350 εκατομμύρια στερλίνες που θα πήγαιναν στα ταμεία της Ευρώπης θα διοχετεύονταν στο εθνικό σύστημα Υγείας, απλώς δεν ισχύει. Ήταν ακόμη μία λαϊκίστικη ρητορική για να κερδίσουν ψήφους. Επίσης, μπορεί να χαρακτηριστεί και ως troll of the year, αφού ο αθεόφοβος εμφανίστηκε στο Ευρωκοινοβούλιο χειροκροτώντας ειρωνικά, προκαλώντας και την αντίδραση του Γιούνκερ με το «εσύ, γιατί είσαι εδώ;».
Όλοι αυτοί οι γελοίοι και γραφικοί τύποι έχουν βάλει μία βόμβα στα θεμέλια της Ε.Ε. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχει και τεράστιο μερίδιο ευθύνης από πλευράς των γραφειοκρατών των Βρυξελλών, της ηγεμονικής συμπεριφοράς της Γερμανίας και πολλών άλλων. Όμως και οι Άγγλοι θα μπορούσαν αν ήθελαν ως μεγάλη χώρα και έθνος που κέρδισε δύο παγκοσμίους πόλεμους στην Ευρώπη να δώσουν τη δική τους κατεύθυνση μέσα στην Ευρώπη. Είναι το γνωστό «τράβα με και ας κλαίω».
Μέσα σε όλα αυτά, βλέπουμε την πρωθυπουργό της Σκωτίας να δείχνει μεγαλύτερη πολιτική πρωτοβουλία, ηγετικό προφίλ και αντανακλαστικά που έχουν κάνει «σκόνη» οποιονδήποτε άλλο πολιτικό της γηραιάς Αλβιώνας. Όπως μου είπε και μία φίλη, «ο Κάμερον άφησε τα “καρύδια”».
Οι ονομασίες «Μεγάλη Βρετανία» ή «Ηνωμένο βασίλειο» αρχίζουν να ακούγονται σαν κακόγουστα ανέκδοτα, ειδικά εάν όπως φαίνεται με μαθηματική ακρίβεια η Σκωτία θα αποσχιστεί με νέο δημοψήφισμα και η Βόρειος Ιρλανδία με δικό της δημοψήφισμα επανενωθεί με το ΕΙΡΕ (δημοκρατία της Ιρλανδίας). Ο ευρωσκεπτικισμός, αντί τελικά να κάνει πιο δυνατή την «εθνική» ταυτότητα της Μεγάλης Βρετανίας, απειλεί να τη διαλύσει.
Είναι γνωστό ότι η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν ευρωσκεπτικίστρια και έδινε σκληρές μάχες στην τότε ΕΟΚ. Δεν διανοήθηκε ποτέ όμως να βγάλει τη Μεγάλη Βρετανία από την Ευρώπη. Όσον αφορά στα δημοψηφίσματα, η «σιδηρά κυρία» είχε πει,
«Θεωρώ τα δημοψηφίσματα, εργαλείο για δικτάτορες και δημαγωγούς. Απλοποιούν πολύπλοκα θέματα με μία απλή ερώτηση για “ναι” ή “όχι” και επιτρέπουν σε αιρετούς εκπροσώπους του λαού να αποποιούνται τις ευθύνες τους. Αποδυναμώνουν επίσης τη συνταγματική προστασία των μειονοτήτων και μπορούν να οδηγήσουν σε μία “τυρανία της πλειοψηφίας”».
Τα συμπεράσματα δικά σας.
