Πρέπει πάντα να διαλέγουμε πλευρά

Ο Ellie Wiesel ήταν από τους σημαντικότερους συγγραφείς του τελευταίου αιώνα. Είχε επιβιώσει από το Άουσβιτς, είχε βραβευτεί με το νόμπελ ειρήνης και ο θάνατός του τον περασμένο Ιούλιο ήταν παγκόσμια είδηση. Ένα από τα πιο διάσημα αποφθέγματά του ήταν το εξής: «Πρέπει πάντα να διαλέγουμε πλευρά. Η ουδετερότητα βοηθάει πάντα τον καταπιεστή, ποτέ το θύμα. Η σιωπή ενθαρρύνει τον βασανιστή, ποτέ τον βασανιζόμενο».

Ο απερχόμενος Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα πριν από έναν μήνα περίπου δήλωνε καταχειροκροτούμενος στο καναδικό κοινοβούλιο ότι «Το έργο μας θα ολοκληρωθεί μόνο εάν όλες οι γυναίκες στις χώρες μας καταστούν πραγματικά ίσες. Να πληρώνονται δηλαδή το ίδιο, να έχουν την ίδια αντιμετώπιση και τις ίδιες ευκαιρίες με τους άντρες. Τα χρώματα της σημαίας του ουράνιου τόξου (της σημαίας των ΛΟΑΤ) έχουν φωτίσει τον Λευκό οίκο. Αυτό είναι μία μαρτυρία για την πρόοδο που έχει επιτευχθεί, αλλά και για τη δουλειά που έχει ακόμα να γίνει για να επέλθει η πραγματική ισότητα για τους ΛΟΑΤ συμπατριώτες μας. Υπάρχουν οι Μουσουλμάνοι φίλοι μας, οι γείτονές μας, που διευθύνουν τις επιχειρήσεις τους και υπηρετούν σε κυβερνητικές θέσεις και στις ένοπλες δυνάμεις μας. Πρέπει να σταθούμε απέναντι στη συκοφάντησή τους και το μίσος που καλλιεργείται απέναντί τους. Θα ήθελα να επισημάνω ότι δεν νιώθω politically correct όταν λέμε ότι αυτές είναι αμερικανικές ή καναδικές ή δυτικές αξίες. Πιστεύω και είμαι σίγουρος ότι κι εσείς πιστεύετε ότι αυτές είναι οικουμενικές αξίες και πρέπει να είμαστε τολμηροί στην υπεράσπισή τους τόσο στην πατρίδα μας όσο και σε όλο τον κόσμο. Να μη διστάζουμε να υψώνουμε τη φωνή και το ανάστημά μας, υπερασπιζόμενοι αυτές τις πανανθρώπινες αξίες του πλουραλισμού, της ανεκτικότητας και της ισότητας ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους».

Τι εμπνευσμένα λόγια. Τι πραγματικός και χαρισματικός ηγέτης. Τι όαση μπροστά στον φασισμό και την επιθετικότητα του Donald Trumb, που μέχρι τον Νοέμβριο θα καρδιοχτυπούμε αν θα μπει στον Λευκό Οίκο. Πόσο καλύτερη θα ήταν και η κυπριακή κοινωνία αν είχαμε παρόμοιες ομιλίες συχνότερα από δικούς μας πολιτικούς, αλλά και δημόσια πρόσωπα;

Σήμερα δεν ήθελα να γράψω για το Brexit, το Κυπριακό, το πραξικόπημα στην Τουρκία ή την οικονομική κρίση. Ξέρω, είναι Αύγουστος, είστε στις παραλίες και καλά κάνετε. Ο Umberto Eco έγραψε πως «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις», κάτι φυσικά που η κυπριακή πραγματικότητα διαψεύδει συνεχώς τα τελευταία χρόνια. Όμως καλή είναι και η χαλάρωση και η ραστώνη. Αυτές τις στιγμές, λοιπόν, ας σκεφτούμε τα πιο πάνω λόγια και ας βοηθήσουμε όλοι να γίνει και η κυπριακή κοινωνία πιο ανεκτική, πιο ίση και πιο διεκδικητική. Μη διστάζετε να υψώνετε τη φωνή σας όπου βλέπετε πως συνάνθρωποί μας αδικούνται ή περιθωριοποιούνται είτε για τις ιδέες τους είτε για τις απόψεις τους, είτε για τη σεξουαλική τους ταυτότητα, το χρώμα, τη φυλή, το έθνος ή τη θρησκεία τους.

Δεν είμαστε πλέον η κλειστή κυπριακή κοινωνία των ΄80s, που ήταν πολύ σπάνιο να έχουμε γείτονες, φίλους, γνωστούς αλλοδαπούς, μετανάστες ή ανθρώπους που οι επιλογές τους δεν συμφωνούσαν με την πλειοψηφία της κοινωνίας… Το «τι θα πει ο κόσμος» πρέπει να λειτουργήσει πλέον αντίθετα και χρήσιμα, δηλαδή «ο κόσμος θα πει και θα μιλήσει», αλλά απέναντι στην αδικία και εναντίον αυτού που αδικεί. Είπαμε, η σιωπή σημαίνει συνενοχή και αν πρέπει να προτάξουμε κάτι αυτούς τους δύσκολους καιρούς, που βλέπουμε ότι το «αβγό του φιδιού» επωάζεται και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και οι «σπόροι» του διεισδύουν και πάλι στην κοινωνία, είναι τη φωνή μας και την αποφασιστικότητά μας να μην το αφήσουμε να περάσει.

Γι’ αυτό μιλάτε… Υψώστε τη φωνή σας και μη γυρνάτε απλώς από την άλλη το κεφάλι… Καλά μπάνια.