Του Τάσου Τρύφωνος
Έβλεπα τα πλάνα της συνάντησης του νεοσουλτάνου Ερντογάν με τον Πούτιν στην Αγία Πετρούπολη και σκεφτόμουνα ότι πραγματικά δεν έχουμε σωτηρία. Πριν από μερικούς μόλις μήνες, οι «πατριώτες» του πληκτρολογίου και oι επί παντός επιστητού επαΐοντες των social media προέβλεπαν προέλαση του ρωσικού στρατού στην Πόλη. «Διαταγή» του Πούτιν για απελευθέρωση των Κατεχομένων μας και άλλα πολλά αλήστου μνήμης. Κάποιες δε ιστοσελίδες δεύτερης και τρίτης διαλογής ανταγωνίζονταν σε ευφάνταστους, γλαφυρούς, γελοίους τίτλους του τύπου «Πούτιν: θα διαλύσω την Τουρκία», «Ο Πούτιν θα εξοντώσει τον Ερντογάν» και άλλα γραφικά. Όταν δε στην εξίσωση έμπαιναν και οι προφητείες του Παΐσίου, το θέμα γινόταν πλέον σουρεάλ.
Τότε, λοιπόν, είχα πει δημοσίως στη ραδιοφωνική μου εκπομπή στο Love Fm, την ώρα της επισκόπησης και του σχολιασμού του Τύπου, ότι όλα αυτά είναι φαντασιώσεις κάποιων και στερούνται κάθε σοβαρότητα και στοιχειώδη γνώση ή επίγνωση του τρόπου που λειτουργούν τα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα αλλά και η γεωστρατηγική σκακιέρα. Αποτέλεσμα; Κάποια γραπτά μηνύματα από θυμωμένους ακροατές επειδή τους χάλασα το σενάριο. Ένα σενάριο φυσικά που κανείς σοβαρός ή λογικός άνθρωπος δεν έπρεπε να περιμένει ότι θα εξελισσόταν αλλιώς στο τέλος.
Η αλληλεξάρτηση Ρωσίας – Τουρκίας είναι τόσο μεγάλη σε οικονομικό επίπεδο που αυτό το «ψυχροπολεμικό» κλίμα ήταν σίγουρο ότι δεν θα διαρκούσε πολύ μεταξύ τους. Ήταν μία lose-lose κατάσταση, δηλαδή, ενώ τώρα διαμορφώθηκε και πάλι μία win-win συνεργασία, με φιλοδοξία να φτάσει στα 100 δισ., σύμφωνα με τον ίδιο τον Ερντογάν.
Έτσι η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους τον περασμένο Νοέμβριο και η δολοφονία του Ρώσου πιλότου μπορεί να έφερε τις σχέσεις των δύο χωρών στα άκρα, αλλά δεν έφερε πολεμική σύρραξη. Άρα αφού δεν έφτασαν εκεί, ήταν θέμα χρόνου η εκτόνωση. Πέρα από την οικονομική και πολιτική σκοπιά των δύο χωρών, εξυπηρετεί και τους ηγέτες τους. Ο Πούτιν σφιχταγκαλιάζει τον παραδοσιακό σύμμαχο της Δύσης στην περιοχή, σε περίοδο που η Δύση έχει «παγώσει» τις σχέσεις της μαζί του λόγω Ουκρανίας, ενώ ο Ερντογάν κάνει επίδειξη ισχύος στους «κακούς» Αμερικάνους, που είναι σχεδόν σίγουρος ότι προσπάθησαν να τον ανατρέψουν πρόσφατα με το αποτυχημένο πραξικόπημα.
Μείναμε και οι ευκολόπιστοι Κύπριοι με «δύο χείλη καμένα», όπως λέμε. Τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς το «ξανθό γένος», που όλα έδειχναν ότι θα επαλήθευε τις προφητείες και τις δοξασίες και θα μας έδινε πίσω τόσο την Κωνσταντινούπολη όσο και τα Κατεχόμενα (αυτό είναι καινούρια προσθήκη). Η Αρβελέρ μού έλεγε πριν από λίγο καιρό τηλεοπτικά ότι «τα κράτη έχουν μόνο συμφέροντα, όχι φίλους». Έτσι ενώ χρονολογείται από τον καιρό της Τουρκοκρατίας ο θρύλος του ομόθρησκου «ξανθού γένους» και της σωτήριας επέμβασης της Ρωσίας, ιστορικά είδαμε ότι οι Ρώσοι έπραξαν όπως τους επέβαλλαν τα δικά τους συμφέροντα, και καλά έκαναν δηλαδή. Σύντομη ιστορική αναδρομή: Στην πρώτη εξέγερση στη Μολδοβλαχία άφησαν την επανάσταση να πνιγεί στο αίμα του «Ιερού λόχου». Έπραξαν όμως το καθήκον τους στη μάχη του Ναβαρίνου, μαζί με τους πολεμικούς στόλους της Γαλλίας και της Αγγλίας, βυθίζοντας τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο και δίνοντας στην Ελλάδα την ανεξαρτησία της. Εκεί πιστεύω ότι θα έπρεπε να θεωρούμε ότι εκπληρώθηκε η προφητεία περί «σωτηρίας από το ξανθό γένος», έστω και χωρίς την Αγια-Σοφιά. Το 1898 με τον ατυχή πόλεμο οι Τούρκοι ήταν έτοιμοι να μπουν και πάλι στην Αθήνα, αλλά η παρέμβαση του Τσάρου τούς σταμάτησε. Στη Μικρασιατική Εκστρατεία η κομμουνιστική κυβέρνηση στήριξε τον Κεμάλ γιατί θεωρούσε τον ελληνικό στρατό στη Μικρά Ασία «εισβολέα» και «ιμπεριαλιστικό». Ήθελαν επίσης να εκδικηθούν για τη συμμετοχή ελληνικού εκστρατευτικού σώματος κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Στάλιν μπροστά στην επιμονή του Τσώρτσιλ άφησε την Ελλάδα στο δυτικό στρατόπεδο εγκαταλείποντας τους Έλληνες κομμουνιστές. Όσον αφορά στο Κυπριακό, η ΕΣΣΔ και μετέπειτα η Ρωσία είναι σύμμαχός μας στο Σ.Α. του ΟΗΕ, αλλά ως εκεί. Δεν θα διακινδυνεύσει ποτέ τα δικά της συμφέροντα για τα δικά μας. Αυτό φάνηκε και τον Μάρτιο του 2013 και με τις πρόσφατες εξελίξεις. Στο κάτω-κάτω γιατί πρέπει να έχουμε όλες αυτές τις απαιτήσεις από τη Ρωσία; Ας κοιτάξουμε εμείς τη δική μας στρατηγική, ας εμπλέξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες μεγάλες δυνάμεις στη σκακιέρα των δικών μας συμφερόντων και ας σταματήσουμε μία ζωή να περιμένουμε να μας σώσουν οι άλλοι.
