ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ζητείται σοβαρότης

Του Τάσου Τρύφωνος

Του Τάσου Τρύφωνος

trifonost@sppmedia.com

Κάθε φορά που τα πράγματα δείχνουν να πλησιάζουν σε σημαντικές εξελίξεις για το Κυπριακό βγαίνει παγανιά στην κυπριακή κοινωνία η φοβολαγνεία, η παραπληροφόρηση και η προπαγάνδα εναντίον της λύσης. Ωσάν να είμαστε εμείς που θα επιστρέψουμε εδάφη χωρίς πόλεμο. Ωσάν να μην είναι μια διπλωματική επιτυχία από τις λίγες διεθνώς να επανενωθεί μια μοιρασμένη πατρίδα χωρίς συγκρούσεις.

Τι θα περίμενε κανείς από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου; Ενός τόπου (καταντήσαμε να πρέπει πλέον να τονίζουμε τα αυτονόητα) που υποφέρει 42 ολόκληρα χρόνια από ένα βίαιο «ακρωτηριασμό» της εθνικής του κυριαρχίας, κατοχής του 38% των εδαφών του, των πλουτοπαραγωγικών πηγών του κτλ.

Θα περιμέναμε κάτι πολύ απλό αλλά ουσιαστικό: ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ (τα κεφαλαία δεν είναι τυχαία). Κάποτε ένας πολύ γνωστός και σεβάσμιος ακαδημαϊκός στην Αθήνα σε μια ιδιωτική συζήτησή μας περί του Κυπριακού μου είπε: «Ξέρεις, κάποτε πρέπει να αποφασίσετε τι θέλετε.

Δεν είστε ο ομφαλός της γης, ούτε έχετε ή έχουμε ως ελληνισμός τη δυνατότητα να καθίσουμε την Τουρκία στο σκαμνί. Τα πράγματα είναι απλά: ένας έντιμος συμβιβασμός που θα προϋποθέτει επιστροφή εδαφών και προσφύγων σε μια ομόσπονδη Κύπρο είτε διχοτόμηση την οποία πρέπει να προτείνει ή αποδεχτεί ένας Ελληνοκύπριος πολιτικός που θα έχει το θάρρος να το κάνει με αντάλλαγμα επιστροφή εδαφών για αναγνώριση του παράνομου σήμερα ψευδοκράτους. Η σημερινή κατάσταση όσο διαιωνίζεται μόνο την Τουρκία συμφέρει. Κανέναν Κύπριο: ούτε Ελληνοκύπριο ούτε Τουρκοκύπριο».

Το δεύτερο σενάριο δεν «παίζει» από επίσημα χείλη κανενός πολιτικού στην Κύπρο. Ενώ πολλοί – δυστυχώς – είναι υπέρμαχοι του «εμείς ποδά κι αυτοί ποτζιή» επίσημα κανείς δεν έχει το «θάρρος» να το πει, φοβούμενος το πολιτικό κόστος φυσικά.

Άρα τι κάνουμε από το 1977 και τις συμφωνίες Μακαρίου – Ντενκτάς; Προσπαθούμε να επανενώσουμε την Κύπρο μας με ένα έντιμο συμβιβασμό που δεν θα έχει φυσικά αποτέλεσμα το «όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους» (πόσο κορόιδεψαν τον κόσμο με αυτό το σύνθημα) αλλά χωρίς νέο αίμα και πόλεμο θα υπάρχει επιστροφή εδαφών και προσφύγων, κλείσιμο των πληγών, εξάλειψη του μίσους και μια ευημερούσα πατρίδα για όλους τους Κύπριους.

Το να στήνονται και να συντηρούνται πολιτικές καριέρες πάνω στο κυπριακό είναι πλέον ΜΗ ΑΠΟΔΕΚΤΟ (ούτε αυτά τα κεφαλαία συμπτωματικά). Φτάνει πλέον… Τα περί καθίσματος της Τουρκίας στο σκαμνί, πολιτικού της κόστους διεθνώς και άλλα τέτοια έχουν αποδειχτεί αναποτελεσματικά και γραφικά.

Γιατί υπάρχουν πλέον πολιτικοί που κοροϊδεύουν τον λαό με αυτές τις ουτοπιστικές φανφάρες, και το πιο σημαντικό γιατί υπάρχει κόσμος που τους πιστεύει ακόμα;
Είδατε καμία πρόταση ουσιαστική; Καμία ειλικρινή θέληση πέρα από ευχολόγια; Έτσι κάνω κι εγώ πολιτική και αρχίζω από αύριο να πρεσβεύω να τους ρίξουμε όλους στη θάλασσα. Μπορούμε; Επίσης μπορεί να διακηρύξω και το «να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά»… Γραφικό; Γιατί τα άλλα τι είναι;

Η αναπροσαρμογή και αναδιάταξη της κυπριακής κοινωνίας μετά από μια λύση θα είναι κολοσσιαία και αυτό τρομάζει πολλούς που στήριξαν και στηρίζουν τις καριέρες τους στη διατήρηση της καθεστηκυίας τάξης και των σημερινών δεδομένων, μοιράζοντας υπερφίαλα πιστοποιητικά πατριωτισμού στους πολίτες και πολώνοντας το κλίμα σε μια κοινωνία που ακόμα υποφέρει από τα αποτελέσματα του διχασμού.

Δεν πειράζει, κύριοι, δεν είναι τσιφλίκι σας ο τόπος, ούτε θα περιμένουμε άλλα 40-50-60-100 χρόνια μήπως και επιβεβαιωθούν οι ουτοπικές πολιτικές σας. Τα χρόνια τρέχουν, οι νέες γενιές της Κύπρου δεν έχουν ιδέα από τα κατεχόμενα, η μνήμη χάνεται και άμα χαθεί η μνήμη περιμένετε εσείς τον «από μηχανής Θεό» που θα μας δώσει την πατρίδα μας πίσω.

Γι’ αυτό σας λέω όσο πλησιάζει η στιγμή (που μακάρι να πλησιάζει) θα φωνάζουν ακόμα περισσότερο, θα πολώνουν συνειδήσεις και ψηφοφόρους, θα τρομάζουν τον κόσμο και θα σπέρνουν τον φόβο.

Εμείς όμως πρέπει να ζητάμε σοβαρότητα και ελπίδα. Θυμάμαι που πήγαινα το 1994 στις αντικατοχικές συναυλίες με το σύνθημα «20 χρόνια είναι πολλά». Πέρασαν άλλα 22 και ακούω τα ίδια και τα ίδια. Δεν ακούω όμως προτάσεις. Γι’ αυτό λέω «σοβαρότης κύριοι». Αφήστε τα μικροπολιτικά επικοινωνιακά παιχνίδια και τα «παίζω και ξιπαίζω». Ο κόσμος θέλει πλέον να έχει μέλλον σ’ αυτό το νησί.

X