ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Η «Αντιγόνη» της αγάπης

Του Τάσου Τρύφωνος

Του Τάσου Τρύφωνος

trifonost@sppmedia.com

Για ακόμη μια φορά, ζήσαμε το θέατρο του παραλόγου με αφορμή μια παράσταση. Για ακόμη μια φορά, σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα, μοιράσαμε γραφικά «πιστοποιητικά» πατριωτισμού με «τυφλωμένο» από δογματισμούς μετρητή.

Για ακόμη μια φορά κάποιοι προσπάθησαν να προωθήσουν το φόβο και όχι την ελπίδα. «Επιτέλους σκασμός οι ρήτορες του φόβου, πολύ μιλήσατε» για να παραφράσω το στίχο του Κώστα Τριπολίτη. Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν, όπως και πέρυσι για τον «Ιππόλυτο» που ήταν η πρώτη παράσταση στη Σαλαμίνα μετά το 1974.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και με ψυχραιμία (κάτι που λείπει δυστυχώς από πολλούς). Το 2006 επί προεδρίας του Τάσσου Παπαδόπουλου αποφασίστηκε στη συμφωνία της 8ης Ιουλίου Παπαδόπουλου-Ταλάτ η σύσταση δικοινοτικών τεχνικών επιτροπών με στόχο να φέρουν τις δυο κοινότητες πιο κοντά.

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη συμφωνία το Νο5 στη δέσμη αρχών ήταν : «να διασφαλιστεί ότι θα επικρατήσει 'κατάλληλη ατμόσφαιρα' για να είναι η διαδικασία αυτή επιτυχής. Συναφώς, μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης είναι ουσιαστικά, τόσο για βελτίωση της ατμόσφαιρας όσο και για βελτίωση της ζωής όλων των Τουρκοκυπρίων και των Ελληνοκυπρίων. Επίσης, σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να τεθεί τέρμα στο ούτω καλούμενο παιχνίδι επίρριψης ευθυνών.

Απόφαση των δύο ηγετών

Οι Τεχνικές Επιτροπές για θέματα που επηρεάζουν την καθημερινή ζωή του λαού θα αρχίσουν το έργο τους μέχρι το τέλος Ιουλίου, νοουμένου ότι, κατά τον ίδιο χρόνο, οι δύο ηγέτες θα έχουν, επίσης, ανταλλάξει κατάλογο θεμάτων ουσίας και νοουμένου ότι τo περιεχόμενό του θα εξεταστεί από δικοινοτικές ομάδες εργασίας αποτελούμενες από εμπειρογνώμονες και θα οριστικοποιηθούν από τους ηγέτες.

Οι δύο ηγέτες θα συναντώνται περαιτέρω, από καιρού εις καιρό, όποτε κρίνεται χρήσιμο, για να δίνουν καθοδήγηση στις δικοινοτικές ομάδες εργασίας αποτελούμενες από εμπειρογνώμονες για να αξιολογούν την εργασία των Τεχνικών Επιτροπών»…
Το ανέβασμα της «Αντιγόνης» όπως και του «Ιππόλυτου» πέρυσι ήταν πρωτοβουλία της δικοινοτικής τεχνικής επιτροπής πολιτισμού και φυσικά δεν σημαίνει επ’ ουδενί αναγνώριση του ψευδοκράτους από τον οποιονδήποτε.

Όλος αυτός ο θόρυβος και τα επικοινωνιακά τερτίπια των «συνήθων υπόπτων» αποτελούν το χείριστο παράδειγμα σκοπιμοτήτων και μικροπολιτικής που γι’ ακόμη μια φορά δείχνουν το χαμηλό επίπεδο της πολιτικής μας ζωής και τη ροπή προς τον άκρατο λαϊκισμό. Πάμε τώρα στην ουσία: το να μη συμφωνεί κάποιος με το ανέβασμα ελληνικών έργων σε κατεχόμενα θέατρα είναι μια άποψη, μια γνώμη. Ακόμη κι αν δεν συμφωνείς μπορείς να την σεβαστείς. Όμως οι υστερίες, οι αφορισμοί και η πατριδοκαπηλία είναι απορριπτέα.

Διάβασα και άκουσα πολλούς να δίνουν τη δική τους ερμηνεία στην «Αντιγόνη»… Πως γίνεται το σύμβολο της αντίστασης κατά του δυνάστη, η Αντιγόνη, να παρουσιάζεται κάτω από τηn μπότα του κατακτητή; Απόρησα με τη λογική αυτή. Ή στραβά είναι ο γιαλός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε. Μα ακριβώς κύριοι… Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή «πήγε» στο αρχαίο ελληνικό θέατρο της Σαλαμίνας με τη δύναμη του ελληνικού της λόγου, μετά από τόσα χρόνια.

Πήγε εκεί να βροντοφωνάξει αυτή την αμφισβήτηση της εξουσίας του κατακτητή. Πήγε σαν μια αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι των τελευταίων 42 ετών και υπενθύμισε ότι «εδώ είναι το σπίτι μου. Εδώ μιλάω ελληνικά 2.500 χιλιάδες χρόνια και με το να είμαι εδώ θυμίζω και υπογραμμίζω ότι μπορεί σήμερα να ήρθα για ένα βράδυ αλλά θα επιστρέψω και θα επιστρέψω μόνιμα». Δηλαδή για να καταλάβουμε, ποιον θα εξυπηρετούσε καλύτερα να έμενε και πέρυσι και φέτος βουβό το θέατρο της Σαλαμίνας; Εμάς ή τον Τούρκο κατακτητή;

Η απάντηση νομίζω είναι εύλογη. Τα τρία σπουδαία ελληνικά θέατρα που ανέβασαν αυτή την παράσταση έκαναν το καθήκον τους. Προήγαγαν τον ελληνικό πολιτισμό απέναντι στο σκοταδισμό της κατοχής.

Ο πολιτισμός για ένα βράδυ ένωσε όλες τις δυνάμεις που θέλουν ξανά ενωμένη την πατρίδα μας. Διότι το ελληνικό είναι και οικουμενικό. Οι συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριοι που βρέθηκαν εκεί «υποκλίθηκαν» μπροστά στη διαχρονική δύναμη του ελληνικού λόγου του Σοφοκλή. Το να ζητάς έρευνα για την παράσταση στη Σαλαμίνα είναι σαν να ζητάς το ίδιο για τις λειτουργίες στις κατεχόμενες εκκλησίες μας και την αναστήλωση του Αποστόλου Ανδρέα.

«Δεν γεννήθηκα για να συμμερίζομαι το μίσος αλλά την αγάπη»… Ο πιο φημισμένος στίχος του έργου τα λέει όλα και στέλνει μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο Σοφοκλής μας δείχνει το δρόμο και σίγουρα αυτός δεν είναι αυτός του μίσους και του διαχωρισμού. Καταλάβατε κάποιοι;

X