Του Τάσου Τρύφωνος
Η τελευταία περιοδεία του 44ου Αμερικανού προέδρου στην Ελλάδα και το Βερολίνο, όπως ήταν φυσικό μονοπώλησε το ενδιαφέρον των ΜΜΕ. Ειδικά η επίσκεψή του στην Ελλάδα ήταν το θέμα και φυσικά ο απίστευτα χαρισματικός πρόεδρος των ΗΠΑ δεν μας απογοήτευσε.
Η ομιλία του στο ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» ήταν για ακόμη μια φορά εμπνευσμένη, ενώ το βίντεο με την επίσκεψή του στον ιερό βράχο της Ακρόπολης και στο μουσείο της έγινε viral.
Η άποψή μου είναι ότι ο πρώτος μαύρος πλανητάρχης θα μας λείψει και μάλιστα πολύ ειδικά μετά την εκλογή Τραμπ. Ο άνθρωπος είναι ένας πραγματικός ροκ σταρ της πολιτικής. Θυμάμαι μόλις εμφανίστηκε στο προσκήνιο και γράφονταν τα πρώτα δημοσιεύματα για τον ίδιο, δεν μπορούσα να συγκρατήσω καν το όνομά του.
Μόνο και μόνο που έφερε το όνομα Μπαράκ Χουσείν Ομπάμα, μου φαινόταν εξωπραγματικό να γίνει Πρόεδρος της υπερδύναμης. Είχα μάλιστα διαβάσει ότι όταν ο Αλ Γκορ έπαιρνε το χρίσμα το 2000, ο ίδιος ήταν απ’ έξω από το συνέδριο των δημοκρατικών, άγνωστος, αποτυχημένος και σχεδόν χρεοκοπημένος. Απ’ αυτό το σημείο μέχρι το να κερδίσει δύο φορές την προεδρία των ΗΠΑ, σίγουρα χρειάζεται μεγάλο ταλέντο και τεράστια προσωπικότητα και αναμφισβήτητα έδειξε ότι τα διέθετε.
Εννοείται ότι και λόγω της απειρίας αλλά και του χρώματός του αμφισβητήθηκε από την αρχή. Πολλοί τον θεωρούσαν αποτυχημένο πριν καν ξεκινήσει τη θητεία του. Κι όμως ο Ομπάμα διέψευσε όλες τις «Κασσάνδρες». Μετά την τραγική παρένθεση της 8ετίας του Τζορτζ Μπους του νεότερου, έδωσε άλλο αέρα στην Αμερική, όπως ακριβώς έκανε και ο προηγούμενος επιτυχημένος και εξίσου χαρισματικός δημοκρατικός Πρόεδρος, ο Μπιλ Κλίντον.
Παρέλαβε μια Αμερική στη δίνη της οικονομικής κρίσης του 2008 και αφήνει μια Αμερική με το χαμηλότερο επίπεδο ανεργίας τα τελευταία χρόνια και ρυθμό ανάπτυξης 2,9%.
Υποσχέθηκε ότι θα αποσυρθεί από το Ιράκ και το Αφγανιστάν και το έκανε. Κατάφερε με τη διπλωματία να φτάσει σε συμφωνία με το Ιράν για το πυρηνικό του οπλοστάσιο, να κάνει το ιστορικό άνοιγμα στην Κούβα και φυσικά – ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα του που επηρεάζει όλους μας – να υπογραφεί επιτέλους η ιστορική συμφωνία για την κλιματική αλλαγή μετά από είκοσι χρόνια διαπραγματεύσεων.
Ο Ομπάμα ήταν ένας συναινετικός Πρόεδρος που δεν έκανε πίσω σε ακραίες ίσως θέσεις και επιδιώξεις των «γερακιών» του πενταγώνου για νέες πολεμικές εστίες διεθνώς. Κάτι που είχε εξαγγείλει έτσι κι αλλιώς από την προεκλογική του εκστρατεία. Σε όλες του τις ομιλίες ήταν ενωτικός, ανθρώπινος με τις αξίες της ισότητας και της ανεκτικότητας πολύ ψηλά στην πολιτική του ατζέντα.
Πέρασε το Obama care, ενώ το ιατροφαρμακευτικό σύστημα ασφάλισης στις ΗΠΑ θεωρείται ταμπού κάτι που ούτε ο ίδιος ο Κλίντον δεν είχε καταφέρει. Προσπάθησε όπου μπορούσε να επουλώσει τις πληγές ή να αμβλύνει τις γωνίες της βαθιάς διχασμένης ακόμα κοινωνίας των ΗΠΑ.
Απέτυχε κάπου; Φυσικά. Μεγαλύτερη του αποτυχία ο χειρισμός της «Αραβικής Άνοιξης» που είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία του ΙΚ και του προσφυγικού ρεύματος προς την Ευρώπη λόγω του πολέμου στη Συρία και τη Λιβύη κυρίως. Αυτά δηλαδή που στη συνέχεια έβαλαν σε μια επικίνδυνη δίνη την Ευρώπη και έδωσαν απίστευτη ώθηση στον εθνικισμό ακόμα και στις ΗΠΑ με αποτέλεσμα την εκλογή Τραμπ.
Η άλλη εσωτερική του αποτυχία που ήταν όμως αναμενόμενη είναι το θέμα της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ που αποτελεί ακόμα ένα ταμπού. Δεν μπορούσε να δώσει μάχη και στα δύο μέτωπα της κοινωνικής ασφάλισης και της οπλοκατοχής.
Θεωρείται δεδομένο ότι εάν μπορούσε να επαναδιεκδικήσει για τρίτη θητεία θα κέρδιζε πανηγυρικά. Το άστρο και η λάμψη του δεν θα είχαν αντίπαλο στη σημερινή πολιτική σκηνή των ΗΠΑ.
Όμως η Αμερική είναι μια χώρα των αντιθέσεων. Παρά τη μεγάλη αποδοχή και δημοτικότητα του Ομπάμα όχι μόνο δεν εξελέγη η φυσική «διάδοχός» του, η Χίλαρι Κλίντον , αλλά οι Αμερικανοί έδωσαν άνετη πλειοψηφία στο αντίπαλο κόμμα των Ρεπουμπλικανών και στα δυο νομοθετικά σώματα.
Όπως ακριβώς είχε γίνει το 2000 όπου μετά από μια θριαμβευτική οκταετία Κλίντον και δημοκρατικών, ο Αλ Γκορ έχασε από τον Τζορτζ Μπους τον νεότερο με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα στην πορεία. Ο Ομπάμα, λοιπόν, σε σαράντα ημέρες από σήμερα περίπου θα περάσει στην ιστορία και το σίγουρο είναι ότι το αστέρι του έλαμψε για τα καλά. Καθόλου άσχημα για ένα άγνωστο έγχρωμο Αμερικανό με μεσαίο όνομα «Χουσεΐν», δεν νομίζετε;
