Του Τάσου Τρύφωνος
«Η Κύπρος είναι μια μικρή χώρα για να είναι μοιρασμένη» υπέδειξε πρόσφατα ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Σε αυτό το νησί δεν είμαστε μόνοι μας, «συγκατοικούμε» με τους Τουρκοκύπριους και δεν μπορεί να υπάρξει κοινό μέλλον σε μια κοινή πατρίδα χωρίς να το συνειδητοποιήσουν όλοι.
Λογικές εθνοκάθαρσης εκατέρωθεν το 2016 είναι εκτός πραγματικότητας. Από το 2004 ανήκουμε και στην ευρωπαϊκή οικογένεια και παρά τις δικαιολογημένες πολλές φορές γκρίνιες για διάφορα μειονεκτήματα που έφερε η ένταξη στην Ε.Ε., η Κύπρος του σήμερα, δεν είναι η Κύπρος του ’63 ούτε του ’74.
Μιλάμε για μια πατρίδα όλων των Κυπρίων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων χωρίς κηδεμονίες, εγγυήτριες δυνάμεις και παρεμβάσεις από τις «μητέρες» πατρίδες. Η δική μας μητέρα-πατρίδα ανήκει στην Ε.Ε. και έχει προοδεύσει και ωριμάσει πολιτικά, δεν επιδιώκει παρεμβάσεις και ούτε προσβλέπει σε αναχρονιστικές τακτικές.
Οι Τ/κ συμπατριώτες μας, ωστόσο, έχουν να κάνουν με μια μητέρα-πατρίδα που παίζει ακόμα τον ρόλο του προστάτη αλλά είναι πλέον διεθνώς γνωστό ότι πάσχει στις δημοκρατικές διαδικασίες και στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Τουρκία είναι πολύ πίσω από την Ελλάδα σε πολιτική ωριμότητα και αυτό την καθιστά ακόμη και για τους Τ/κ ανεξέλεγκτο παράγοντα.
Η πλειονότητα, λοιπόν, των Τουρκοκυπρίων θέλουν να απαλλαγούν από αυτόν τον σφικτό «εναγκαλισμό», ο οποίος καταντά καταπιεστικός και δυναστικός. Θα σας διηγηθώ για ακόμη μια φορά τη δική μου εμπειρία με σχεδόν συνομήλικό μου Τουρκοκύπριο.
«Θα ψηφίσετε «ναι» αυτή τη φορά για να φύγουν επιτέλους οι Τούρκοι από εδώ; Ξέρεις, όταν σπούδαζα στην Αγγλία πλησίαζα τους Ελληνοκύπριους συμφοιτητές μου, τους οποίους θεωρούσα συμπατριώτες μου και εκείνοι μου φώναζαν ‘‘Turkish troops out of Cyprus’’, τους έλεγα ‘‘μαζί σας, να φύγουν χτες’’.
Όταν ψηφίσατε ‘‘όχι’’ στο δημοψήφισμα, οι περισσότεροι απελπιστήκαμε. Τώρα δώδεκα χρόνια μετά έχουν φέρει περισσότερους έποικους και κάνουν περισσότερο κουμάντο. Θέλουμε να φύγουν».
Οι απλοί Τουρκοκύπριοι μας έχουν βάλει τα «γυαλιά» όσον αφορά στη διεκδίκηση της λύσης και της απεξάρτησής τους από την Τουρκία.
Αυτές τις μέρες είναι πάλι στους δρόμους, οι μαθητές κάνουν διαρκή απεργία για το θέμα της αλλαγής της ώρας που κατ’ επέκταση έχει να κάνει με την επιρροή της Τουρκίας στα Κατεχόμενα. Το βράδυ του Μον Πελερέν 2 πάλι ήταν στους δρόμους. Δεν έπρεπε όλοι να ήμασταν στους δρόμους εκείνο το βράδυ;
Πριν από περίπου έναν χρόνο, η νεολαία στα Κατεχόμενα βγήκε πάλι στους δρόμους εναντίον του ελέγχου της Τουρκίας στα κονδύλια για τον φορέα νεολαίας και αθλητισμού φωνάζοντας «απορρίπτουμε». Το 2002 ήταν τα μεγάλα συλλαλητήριά τους για ένταξη στην Ε.Ε. μαζί με την ελεύθερη Κύπρο, επανένωση και λύση.
Αναγκάστηκε τότε Ντενκτάς να ανοίξει τα οδοφράγματα. Οι Τουρκοκύπριοι κατεβαίνουν στους δρόμους για να δείξουν τη θέλησή τους για λύση και απεξάρτηση από την Τουρκία. Αντιστέκονται σθεναρά και στην ισλαμοποίησή τους. Οι Τουρκοκύπριοι παρόλο που θεωρούνται μουσουλμάνοι, δεν είναι ιδιαίτερα θρησκευόμενοι, ούτε θεωρούν τη διαφορετική θρησκεία τους ως πρόβλημα για τη συνύπαρξή τους σε ένα κοινό κράτος με εμάς.
Τι να πει κανείς για το σθένος και την ακεραιότητα του ζεύγους των Τουρκοκυπρίων Koray Basdogrutmaci και Cinel Semen Husseyin που πάλεψαν στο δικαστήριο για το δικαίωμά τους να υψώνουν την κυπριακή σημαία έξω από το κατάστημά τους στην Αμμόχωστο; Όλα αυτά είναι μεγάλα διπλωματικά «όπλα» για τη δική μας πλευρά. Όμως δεν τα εκμεταλλευόμαστε όπως θα έπρεπε.
Οι περισσότεροι τα αγνοούμε ή επιλέγουμε να τα αγνοούμε. Το ίδιο ισχύει και για τα ΜΜΕ που άνισα προβάλλουν ή επιλέγουν να προβάλουν τις κινητοποιήσεις των Τουρκοκυπρίων χωρίς να δίνουν την έμφαση που θα έπρεπε. Φυσικά και πολλά κόμματα κινούνται στην ίδια κατεύθυνση. Όμως το κυριότερο είναι ότι εμείς ως κοινωνία στρέφουμε το βλέμμα μας αλλού.
Γιατί; Επειδή έτσι μας έμαθαν προφανώς. Μας χωρίζουν μερικά μέτρα ή χιλιόμετρα και όμως είμαστε τόσο μακριά, ενώ θα μπορούσαμε να είμαστε τόσο κοντά. Θα επιλέγουμε για πολύ καιρό ακόμα να μην ακούμε τους Τουρκοκύπριους και να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τους δικούς τους αγώνες που ταυτίζονται με τους δικούς μας; Στο τέλος της ημέρας ποιον συμφέρει να μην ακούμε τους Τουρκοκύπριους; Εμάς ή την Άγκυρα;
