Του Τάσου Τρύφωνος
Σε μία εβδομάδα θα οδηγηθούμε στις κάλπες για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Βιώνουμε ήδη έναν υποτονικό προεκλογικό αγώνα που περισσότερο γίνεται μέσα από τα social media και όπως δείχνουν και οι διάφορες έρευνες το ενδιαφέρον του κόσμου είναι χαμηλό. Από την άλλη σε μια πρόσφατη έρευνα του ΡΙΚ, φαίνεται ότι η συμμετοχή θα είναι αρκετά μεγάλη και η αποχή μικρότερη από αυτή των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών. Λογικό. Ο ανώτατος άρχοντας του τόπου είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γι’ αυτό οι προεδρικές εκλογές είναι πάντα Νο1 σε ενδιαφέρον και συμμετοχή.
Εκ προοιμίου οι προεδρικές εκλογές και ο προεκλογικός αγώνας φαίνεται προσωποπαγής. Έχει να κάνει με τα πρόσωπα, τους διεκδικητές του προεδρικού θώκου. Γι’ αυτό τον λόγο και πολύ σωστά οι δημοσκόποι έχουν εντάξει και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά στις έρευνές τους που αφορούν στην αξιολόγηση των ικανοτήτων τους και των χαρακτηριστικών της προσωπικότητάς τους.
Όμως μια εβδομάδα πριν πάμε στην κάλπη πιστεύω θα ήταν καλό να δούμε τη γενική εικόνα. Δεν είναι μόνο ο υποψήφιος που μετρά αλλά και με ποιους ανθρώπους θα κυβερνήσει εάν εκλεγεί. Έχει τη σοφία να επιλέγει ικανά και σοβαρά στελέχη γύρω του κάτι απαραίτητο για έναν πρόεδρο; Πολύ φοβάμαι ότι συγκεκριμένη ή συγκεκριμένες υποψηφιότητες έχουν μεγάλες αδυναμίες σε αυτό τον τομέα. «Μαθητευόμενοι» μάγοι και διψασμένοι διεκδικητές της εξουσίας δεν ήταν ποτέ καλοί συμβουλάτορες. Ο Πρόεδρος που θα εκλεγεί στις 4 Φεβρουαρίου πρέπει να έχει δίπλα του σοβαρούς και ικανούς ανθρώπους που θα πάνε τον τόπο μπροστά και όχι κάποιους που δεν έχουν δουλέψει σχεδόν ποτέ στη ζωή τους και ονειρεύονται τη δύναμη της εξουσίας για το δικό τους προσωπικό συμφέρον. Είναι πολύ σοβαρός παράγοντας αυτός για την απόφαση μπροστά στις κάλπες της επόμενης και μεθεπόμενης Κυριακής. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έχει φυσικά το πλεονέκτημα, αφού σύμφωνα με τις έρευνες η οικονομία μετράει κατά 77% για τους ψηφοφόρους και ο Κύπριος βλέπει πώς παρέλαβε την οικονομία και που την έχει φέρει.
Ό,τι και να ισχυριστούν οι αντίπαλοί του σε αυτή την εκλογική κούρσα και όπως και να προσπαθήσουν να αποδομήσουν τις επιτυχίες στην οικονομία, ο κόσμος αυτά τα «μετράει» από τη δική του καθημερινότητα. Όταν η ανεργία πηγαίνει από το 16,2% στο 10,3% και όταν το ΑΕΠ καλπάζει με 3,5% ρυθμό ανάπτυξης, τα πράγματα μιλούν από μόνα τους.
Το μεγαλύτερο στοίχημα για ένα πολιτικό δεν έχει να κάνει με τους αντιπάλους αλλά με τον ίδιο. Εάν στην «αναμέτρηση» με τον εαυτό του στον καθρέφτη θα μπορεί να ισχυριστεί ότι παρέδωσε τη χώρα του ή την έφτασε σε καλύτερο σημείο απ’ ό,τι την παρέλαβε. Εκεί που τόλμησε και κέρδισε το στοίχημα ο νυν Πρόεδρος είναι η εμπιστοσύνη που έδειξε σε 40άρηδες υπουργούς οι οποίοι τον έβγαλαν ασπροπρόσωπο και αποδεικνύουν ότι έχει μια πολύ δυνατή ομάδα για μια νέα πενταετία. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, ο Γιώργος Παμπορίδης, ο Χάρης Γεωργιάδης, ο Γιώργος Λακκοτρύπης και ο Κωνσταντίνος Πετρίδης σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις για τη δημοτικότητα και τα πεπραγμένα των υπουργών και των κυβερνητικών στελεχών έχουν καταφέρει να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να κάνουν έργο. Άρα ο Νίκος Αναστασιάδης έχει ένα σοβαρό προβάδισμα εδώ.
Το ΑΚΕΛ δηλώνει μέσω Άντρου Κυπριανού ότι δεν θα κυβερνήσει με στελέχη του κόμματος ο Σταύρος Μαλάς, προσπαθώντας να διασκεδάσει οποιεσδήποτε ανησυχίες υπάρχουν και που έχουν φυσικά ως βάση την αρνητική υστεροφημία της διακυβέρνησης Χριστόφια. Από την άλλη ο Νικόλας Παπαδόπουλος ανάλωσε μια ολόκληρη προεκλογική χωρίς να μας εξηγήσει με ποιους θα κυβερνήσει αύριο και πώς θα συμφωνούν σε βασικά θέματα, όπως η οικονομία ή το Κυπριακό στα οποία διαφωνούν μεταξύ τους οι διάφοροι που τον υποστηρίζουν. Με ποια στελέχη; Με ποιους υπουργούς; Μόνο με ανέφικτες υποσχέσεις που χρειάζονται δύο και τρεις προϋπολογισμούς τους κράτους για να υλοποιηθούν και outdoor στους δρόμους δεν γίνεται σοβαρή πολιτική κουβέντα. Το έχουμε ξαναπεί. Θέλω να ελπίζω ότι οι εποχές έχουν αλλάξει.
Ο ψηφοφόρος πρέπει να είναι πιο υποψιασμένος. Ας δούμε τη συνολική εικόνα του κάθε υποψηφίου που συμπεριλαμβάνει το με ποιους θα κυβερνήσει και ας αποφασίσουμε μακριά από παρωπίδες και πολιτικά πάθη.
