Του Χρίστου Ζαβού
Ακούστε τα, λοιπόν. Δεν είμαι υποψήφιος σε καλλιστεία ούτε και βουλευτής, αλλά από τη στήλη αυτή θέλω να ευχηθώ αγάπη, ειρήνη και υγεία σε όλους. Α και λευτεριά στον τόπο μας. Όχι, δεν θέλω να εμπλακώ στα του Kυπριακού ούτε και είμαστε ειδήμονες επί του θέματος. Σε άλλη σκλαβιά αναφερόμαστε. Αυτή της βλακείας που έχει κατακυριεύσει τον τόπο και φυσικά το άθλημα.
Μιλώντας, πάντως, για το ποδόσφαιρο, νομίζω ότι είναι καιρός ν’ αλλάξουμε μυαλά. Δηλαδή, με λίγα λόγια, ας είναι και το 2016 οι παράγοντες της ΚΟΠ να κατανοήσουν ότι βρίσκονται εκεί με σκοπό και μόνο να βελτιώσουν το άθλημα. Να αντιληφθούν, επιτέλους, ότι κατέχουν ίσως το πιο εμπορικό προϊόν του τόπου και έτσι να το προσεγγίσουν. Όχι ως ένα μέσο για να αυξήσουν το υπόλοιπο του τραπεζικού τους λογαριασμού ούτε και για να βελτιώσουν το κοινωνικό τους στάτους.
Τούτη τη χρονιά εύχομαι, επίσης, να αποκτήσουν επιτέλους τσίπα και οι διαιτητές και να καταλάβουν τον ρόλο τους. Να παίξουν για την επαγγελματική και κυρίως ανθρώπινή τους αξιοπρέπεια και να σταματήσουν να είναι μαριονέτες στα χέρια του κάθε παράγοντα.
Εύχομαι, επίσης, τούτη τη χρονιά οι πολιτικοί να σεβαστούν τον λαό και τα γούστα του και να πάψουν, επιτέλους, να ασχολούνται με το αντικείμενο, το οποίο στο κάτω-κάτω δεν γνωρίζουν. Πρέπει να καταλάβουν ότι η Κύπρος είναι ίσως η μοναδική χώρα που η κομματοκρατία ζει και βασιλεύει. Προσοχή. Άλλο η ιδεολογία και η πολιτική καταβολή ενός σωματείου και άλλο το κόμμα που μέσω των βουλευτών ή άλλων κομματικών κάνει κουμάντο. Δεξιοί και αριστεροί.
Ας είναι το 2016 να καταλάβουν και οι οπαδοί ότι το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό-ασήμαντο πράγμα στη ζωή μας. Επειδή, ακριβώς, έχουμε χάσει τον μπούσουλα, το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να εξισωθεί ούτε με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος ούτε και με αυτά που έχει ο καθένας στο σπίτι του με την οικογένειά του.
Μολονότι ουτοπικά μοιάζουν όλα αυτά, ας είναι. Είναι οι μέρες τέτοιες, που προσφέρονται για ευχές. Λευτεριά λοιπόν… από τη βλακεία!
