Του Χρίστου Ζαβού
Έτσι είναι τα πράγματα στην Κύπρο. Στο πι και φι, το είδωλο, το ίνδαλμα, ο άνθρωπος που λατρεύεται για χρόνια, σε μια μέρα μέσα μετατρέπεται για κάποιους σε άθλιο υποκείμενο. Μια αποχώρηση, μια αποδέσμευση είναι αρκετή να σβήσει μονοκονδυλιά, όλα όσα έχει κάνει ο παίκτης, ο προπονητής ή ο κάθε παράγοντας για χρόνια.
Το ζήσαμε και το είδαμε με τον Κετσπάγια και μερίδα κόσμου της Ανόρθωσης, το ξαναζούμε με τον Μερκή και οπαδούς του Απόλλωνα. Ο οπαδός στην Κύπρο μάλλον ταυτίζεται με το ίνδαλμά του σε σχέση με την ομάδα του και όχι ακριβώς με το άτομο. Άμα δηλαδή το άτομο αποχωρήσει από το σωματείο, τότε αυτομάτως καθίσταται προδότης.
Όπως σε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις, έτσι και σ’ αυτή του Μερκή, πολύς ήταν ο κόσμος που διέγραψε εν μια νυχτί τις υπηρεσίες του παίκτη στην ομάδα. Σε μια στιγμή και μόνο, διεγράφησαν στο μυαλό του οπαδού όλες οι στιγμές χαράς και λύπης που έζησε με τον αρχηγό του.
Δύσκολα μπορεί κανείς να αποδεχθεί τη σκληρή πραγματικότητα που περιβάλλει το σύγχρονο ποδόσφαιρο και δεν επιτρέπει συναισθηματισμούς και αφοσίωση. Δεν μπαίνει στη θέση να συγχωρέσει ή να κατανοήσει τους λόγους που τον ανάγκασαν να αποχωρήσει από την ομάδα.
Σε χρόνο ντε-τε ανακηρύσσεται προδότης, φιλάργυρος και άτομο χωρίς ηθική υπόσταση. Μόνο που αν όντως ισχύουν όλα αυτά, τότε μάλλον και εσύ που τον αποθέωνες δεν έχεις κανένα υπόβαθρο ως άτομο. Γιατί άμα για χρόνια στήριζες ένα τέτοιο άτομο, που τώρα το αποκαλείς λίγο πολύ τιποτένιο, τότε δεν πρέπει να είσαι και πολύ σοβαρός.
Οι ακραίες συμπεριφορές και αντιδράσεις καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα και την ουσία του θέματος. Το άτομο που αγαπάς, το λατρεύεις γιατί σου πρόσφερε ωραίες στιγμές και μόνο. Όλα αυτά δεν τα διαγράφεις εν μια νυχτί. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σεβαστείς τις εξελίξεις, να σκύψεις το κεφάλι και να καταλάβεις ότι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν χωράνε συναισθηματισμοί. Την επόμενη φορά να προσέχεις…
