Του Χρίστου Ζαβού
Ρε παιδί μου, είναι για να τρελαίνεσαι σ’ αυτόν τον τόπο. Έχει κανείς ποτέ καταλάβει γιατί οι παράγοντες, πρόεδροι ή εκπρόσωποι Τύπου, κάθε φορά που τελειώνει ένα ματς, τρέχουν να βρουν ένα μικρόφωνο για να βγάλουν τον πόνο τους σχετικά με τη διαιτησία;
Δηλαδή, για να καταλάβω. Εν έτει 2016 ακόμη δεν έχουν βρει έναν τρόπο να επικοινωνούν μεταξύ τους. Υπάρχουν τα email, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι τηλεφωνικές επικοινωνίες ακόμη και συνδιασκέψεις και αυτοί κόλλησαν στη δεκαετία του ‘80; Τότε, δηλαδή, που η επικοινωνία περιοριζόταν στο ταχυδρομείο και στο σταθερό τηλέφωνο.
Πάντως, δημιουργείται ένα ακόμη θέμα από το «κλάψιμο» των παραγόντων μπροστά στο κοινό. Για να το κάνουν σημαίνει ότι έχει πέραση, το τρικ. Πέραν, δηλαδή, του ότι στέλνουν το μήνυμά τους στον παραλήπτη που θέλουν, δείχνουν και στον λαό τους ότι είναι μάχιμοι και υπερασπίζονται με κάθε τρόπο τα δικαιώματα της ομάδας τους. Μ’ ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια, δηλαδή.
Άσε, κιόλας, που το κάνουν σε ανύποπτο χρόνο. Μπορεί, δηλαδή, σε μια αγωνιστική να ευνοηθεί ο βασικός τους αντίπαλος και με αφορμή τούτο να διαμαρτυρηθούν σε δικό τους παιχνίδι. Ό,τι να ‘ναι, δηλαδή. Προκειμένου να κάνουν το σόου τους, αγνοούν και την καταλληλότητα του χρονικού σημείου… Το «τάιμινγκ», όπως το λένε στα χωριά μας.
Μόνο το όλο θέμα είναι κάπως αποκρουστικό. Ενοχλεί τα αυτιά όλων εμάς που επιθυμούμε νέα πράγματα και διαφορετικές μορφές επικοινωνίας μεταξύ των «μεγάλων κεφαλιών» του ποδοσφαίρου. Δεν μπορεί να θεωρείται διεκδίκηση ή υπεράσπιση των δικαιωμάτων το να φωνάζει κανείς στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις.
Θα έπρεπε τόσα χρόνια, ρε, που να πάρει η ευχή, κάτι άλλο να βρουν. Κάτι πιο πολιτισμένο ή καλύτερα πιο εποικοδομητικό. Να μπορεί, δηλαδή, κανείς να διαμαρτυρηθεί μέσα σε διαφορετικό πλαίσιο που όντως θα έχει και κάποιο αποτέλεσμα. Τώρα, να μου πεις, είναι και λίγο δύσκολο, αφού και ο κόσμος απαιτεί τέτοιου είδους τακτικές. Τόσα χρόνια έτσι έμαθε. Απαιτεί και ζητεί από τον ηγέτη να βγει να φωνάξει, να κράξει για να τον θαυμάσει!
