Του Χρίστου Ζαβού
Το έχουμε και ως ράτσα, ως κουλτούρα. Άλλωστε, ο λαός μας είναι βαθιά θρησκόληπτος. Κεντρικός πυρήνας της κοσμοθεωρίας είναι ο μεσσιανισμός. Οι περισσότεροι πιστεύουν, καλώς ή κακώς, στον Σωτήρα που θα έρθει και θα κρίνει τις ψυχές μας.
Ακόμη και στο πολιτικοκοινωνικό κομμάτι, τούτος ο τόπος ανέκαθεν έψαχνε για τον μεγάλο ηγέτη που θα οδηγήσει τον λαό στην ευμάρεια. Ρε, τόσα παθήματα, τόσες εμπειρίες, «αυτό το κεφάλι μυαλό δεν θα βάλει», που τραγουδά και ο μεγάλος Δημήτρης Μητροπάνος.
Φυσικά, τούτη η νοοτροπία δεν θα μπορούσε να μην εισβάλει και στον ψυχισμό του οπαδού. Εδώ και χρόνια δεν υπάρχει ούτε ένας ποδοσφαιρικός λαός στο νησί που να μην έχει τον «εκλεκτό» του. Η Ανόρθωση για χρόνια ταλαιπωρήθηκε με το φάντασμα του Κετσπάγια, ο Απόλλωνας με τον Σανγκόι, η Ομόνοια με τον Χριστοφή ή τον μεγάλο εξω-ΑΚΕΛικό επενδυτή, ο ΑΠΟΕΛ με τον Αΐλτον και η ΑΕΛ με το Ντεγκρά ή τον Πάμπο.
Η προσέγγιση αυτή, των πολλών ή των λίγων, προσδίδει διαστάσεις υπεράνθρωπες στον «μεσσία». Σ’ αυτόν καταλογίζεται όλο το μερίδιο επιτυχίας, αγνοώντας βασικές παραμέτρους όπως η χρονική διάρκεια της επιτυχίας, οι συμπαίκτες του ή οι συνθήκες γενικότερα που υπήρχαν στην ομάδα.
Είναι, μάλιστα, πολλοί που βάζουν στην άκρη την αγάπη τους για την ίδια την ομάδα, ανυψώνοντας τον «εκλεκτό» ως την υπέρτατη αρετή του σωματείου που επέλεξαν να στηρίζουν και να αγαπούν. Τέτοιου είδους προσεγγίσεις μόνο λανθασμένες μπορεί να είναι, αφού στηρίζονται σε μια ψευδαίσθηση και δεν έχουν καθόλου, μα καθόλου ρεαλιστικά κριτήρια.
Από την άλλη όμως… η ψυχή του καθενός γνωρίζει την ασφάλεια που χρειάζεται θεωρώντας τον άλλο ως τον απόλυτο λυτρωτή του. Μάλλον λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά για τον ίδιο και κανείς από μας δεν έχει το δικαίωμα να του το στερήσει. Άμα, όμως, καταντά ξερόλας και θεωρεί ότι μόνο με τον δικό του, φτιάχνεται η κατάσταση, τότε ή τον αγνοείς ή τον στέλνεις στον ψυχολόγο. Ν’ απαλλαγεί και αυτός και εμείς από τους υπερ-ήρωες.
