ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Αλάνι ή παλιόπαιδο...

Του Χρίστου Ζαβού

Του Χρίστου Ζαβού

Ξεκάθαρα πράγματα. Όπως στον καθένα προσωπικά έτσι και για τους οπαδούς, ισχύουν κάποια ζητήματα που βγαίνουν από την ίδια τη ζωή, τον άνθρωπο. Πόσες φορές έχουμε βιώσει τη μετατροπή ενός συναισθήματος. Την αγάπη σε μίσος. Τη γκόμενα ή γκόμενο που στηρίχτηκες πάνω του και στο τέλος δεν θέλεις να τον δεις ούτε καν ζωγραφιστό. Εδώ φίλοι και φίλοι έχουν χαλάσει την ζαχαρένια τους για σημαντικούς ή ασήμαντους λόγους.

Το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί εξαίρεση από την ίδια τη ζωή. Λογικό είναι κάποιοι οπαδοί του Απόλλωνα λίγοι ή πολλοί να μην γουστάρουν τον πρώην αρχηγό τους. Είναι ίσως κάποιοι που τον μισούν, αλλά εδώ πάω πάσο. Δεν μπορεί να υφίσταται μίσος για έναν άνθρωπο που όπως και να το κάνουμε έχει προσφέρει και έχει πάρει πολλά από την ομάδα. Ίσως η πιο λογική προσέγγιση να είναι η αδιαφορία. Δηλαδή είναι τώρα σε μια ομάδα ανταγωνιστική, δίνει τον καλύτερο του εαυτό εκεί… με γεια του με χαρά του.

Σ’ αυτό που διαφωνώ είναι με τα σχόλια πολλών σε σχέση με τον αγώνα ΑΠΟΕΛ Απόλλωνα στο ΓΣΠ. «Γιατί έπαιξε έτσι σκληρά», «γιατί έπαιξε αντιαθλητικά», «προστατεύεται τώρα που είναι στον ΑΠΟΕΛ», «το παλιόπαιδο» και πάει λέγοντας.

Επί τούτου,  οφείλω να ομολογήσω ότι ο Μερκής έπαιξε ακριβώς όπως έπαιζε όλα αυτά τα χρόνια. Σκληρά, παθιασμένα και καμιά φορά αντιαθλητικά. Δικαιώνοντας δηλαδή, όλους όσους τον λάτρεψαν τα προηγούμενα χρόνια γι’ αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά του. Με την εμφάνιση του δικαίωσε τους ίδιους τους οπαδούς του Απόλλωνα, όσο και αν αυτό διαβάζεται περίεργα.  Αυτός όμως είναι ο Μερκής που λατρεύτηκε από τους οπαδούς.

Οι οποίοι τώρα οπαδοί, κάποιοι τουλάχιστον, διαψεύδουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Από «αλήτης» μετατράπηκε σε κολόπαιδο, από «αλάνι», αντιαθλητικός από παίκτης που ματώνει για τη φανέλα, φλώρος που προστατεύεται από τη νυν ομάδα του.

Με συγχωρείτε, αλλά επαναλαμβάνω αυτός είναι και ήταν ο Μερκής. Δεν άλλαξε ποτέ και δεν δείχνει διατεθειμένος να το κάνει ακόμη και κόντρα στην ομάδα που ακόμη αγαπά. Με το στυλ του, Λεμεσιανός, παίζει τώρα στη Λευκωσία και δεν μασάει.

Αυτοί που κάνουν κωλο- τούμπες θα πρέπει να εξετάσουν την περίπτωση τους.  Αυτά που τώρα του καταλογίζουν, εάν είναι σωστά, που δεν είναι, ίσχυαν και πριν από τρεις μήνες. Και εάν όντως ίσχυαν, τότε άλλοι είναι οι μαλάκες που αποθέωναν ένα παλιόπαιδο.

Δεν ισχύει όμως κάτι τέτοιο. Μάλλον είναι ο θυμός και η απογοήτευση του χωρισμού που προκαλούν όλα αυτά τα συναισθήματα. Και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις μόνο ο Πανδαμάτωρ χρόνος, μπορεί να επουλώσει τις πληγές και τα όποια κατάλοιπα.

Η σωστή προσέγγιση όπως γράφεται και πιο πάνω είναι σε τούτη τη φάση η αδιαφορία. Σε κάποιες άλλες χώρες, πιο προηγμένες σε θέματα κουλτούρας ενδεχομένως να εκτιμούσαν την προσφορά του και να χειροκροτείτο. Αυτά όμως είναι γι’ άλλους δεν είναι για μας.

Ο ίδιος με την απόφαση του να παίξει στον ΑΠΟΕΛ έχασε την ευκαιρία να γίνει ζωντανός θρύλος στο «Θρύλο». Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει. Από κει και πέρα, δεν διαγράφεται μονοκονδυλιά η προσφορά του, ούτε και η προσωπικότητα του. Αυτή που τον ανέδειξε ως ένα από τους εμβληματικούς αρχηγούς στο δύσμοιρο κυπριακό ποδόσφαιρο. Ένα δηλαδή αλάνι λιμανίσιο που τώρα παίζει στη Λευκωσία. Και όποιος το αμφισβητεί ας δει ξανά τον αγώνα του Σαββάτου. 

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Χρίστου Ζαβού

Χρίστος Ζαβός: Τελευταία Ενημέρωση

X