Του Χρίστου Ζαβού
Τη νύχτα της 14ης προς 15η Νοεμβρίου 1940, σχεδόν 500 γερμανικά βομβαρδιστικά επιτέθηκαν στη βρετανική βιομηχανική πόλη Κόβεντρι στην κεντρική Αγγλία. Τα βομβαρδιστικά έριξαν 150.000 εμπρηστικές βόμβες και περισσότερους από 500 τόνους εκρηκτικών ταχύτατης εκτόνωσης. Ο βομβαρδισμός του Κόβεντρι έγινε για τη Βρετανία σύμβολο της αγριότητας του σύγχρονου αεροπορικού πολέμου. Η δε λέξη «Κοβεντρίρε» είναι πια συνυφασμένη με την καταστροφή και στη Γερμανική γλώσσα.
Ως αντίποινα πέντε χρόνια μετά κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών της Δρέσδης από τους Συμμάχους, η αγγλική RAF ισοπεδώνει την Γερμανική πόλη, με τέτοια μάλιστα βαρβαρότητα που ο ακόμη και ο αγγλικός λαός αντιδρά.
76 χρόνια αργότερα στα στενά γύρω από το Άνφιλντ δύο μεγάλοι ποδοσφαιρικοί λαοί προερχόμενοι από τις δύο χώρες, ενώνονται έξω από τα παμπς, τραγουδώντας ένα κοινό τραγούδι- ύμνο. Χωρίς κόμπλεξ, χωρίς κανείς να διεκδικεί την «πατρότητα» του, με τους οικοδεσπότες να σέβονται τους φιλοξενούμενους, χωρίς ψεύτο-μαγκιές, χωρίς δήθεν παλικαριές, αφήνοντας πίσω την ίδια τους την ιστορία, ζώντας τις στιγμές και ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία.
Πριν ακόμη ξεκινήσει ο αγώνας, ο Μίλνερ ως αρχηγός της Λίβερπουλ επιλέγει να επιτεθεί η ομάδα του στο Β ημίχρονο προς το θρυλικό πέταλο του Kop. Κάτι άλλωστε που συνηθίζουν οι «κόκκινοι» γνωρίζοντας μάλλον την ατμόσφαιρα που δημιουργείται όταν η μπάλα καίει προς το τέλος του ματς.
Εισέρχεται στο γήπεδο ο Γερμανός Κλοπ και πέραν των γηπεδούχων, οι οπαδοί της Ντόρτμουντ χειροκροτούν με σεβασμό τον άνθρωπο που άλλαξε το ρουν την ιστορίας του συλλόγου. Χωρίς κανείς να του προσάπτει προδοσία, χωρίς κανείς να αγνοεί την προσφορά του, χωρίς κανείς να προσβάλλει την προσωπικότητα του, σεβόμενοι την επιλογή του να εργαστεί σε ένα άλλο κλαμπ.
Η Λίβερπουλ στα πρώτα είκοσι λεπτά βρίσκεται ενώπιον μιας ποδοσφαιρικής τραγωδίας. Οι οπαδοί παραμένουν στα καθίσματα τους, τραβάνε τα μαλλιά τους, δεν ξεσπούν όμως ούτε στο Σακό ή την αμυντική γραμμή που φταίει για τα γκολ, ούτε στον Κουτίνιο που κάνει λάθος πάσα, ούτε στον προπονητή που κατέβασε μια ομάδα φοβισμένη στο γήπεδο. Οι οπαδοί μένουν εκεί.. Όπως ο γονιός που αγαπά το παιδί του, όπως το αγόρι το κορίτσι, όπως ο φίλη τον φίλο. Αλήθεια έχεις ακούσει ποτέ κάποιον ν’ αγαπά και να εγκαταλείπει; Έχεις δει εσύ γονιό που αγαπά το παιδί του και το αφήνει στις δύσκολες στιγμές;
Έρχεται το ημίχρονο και ο Κλοπ λέει στους παίκτες του ότι απόψε είναι η νύχτα που θα διηγούνται στα εγγόνια τους. Ενώ η ομάδα του παραπαίει μέσα στο γήπεδο. Το πιστεύει, το μεταφέρει στους παίκτες του. Οι παίκτες, φορώντας ίσως την πιο βαριά φανέλα του ποδοσφαιρικού πλανήτη, μυούνται στα λόγια του. Χωρίς να σκύψουν το κεφάλι, χωρίς να νιώθουν ντροπή, χωρίς να φοβούνται το μέλλον, χωρίς να σκέφτονται τους οπαδούς.
Κάπου εκεί η μαγεία ξεκινά. Η Λίβερπουλ θυμίζει σε όλους μας ότι το ποδόσφαιρο δεν γαλουχείται ούτε από τα λεφτά ούτε από την ικανότητα μιας ομάδας ή ενός παίκτη. Η δημοκρατικότητα του αθλήματος θριαμβεύει. Η ομάδα της εργατικής τάξης του λιμανιού στέλνει ένα πανανθρώπινο μήνυμα σε όλους μας. Ο αθλητισμός δεν είναι θρησκεία. Αν είναι όμως, τότε ο παράδεισος και η κόλαση απέχουν μόλις ένα λεπτό, ένα δευτερόλεπτο, ένα εκατοστό.
Ολοκληρώνεται το επικό μας της 14ης Απριλίου και η Ντόρτμουντ μολονότι τραγική φιγούρα του έργου, συγχαίρει μέσω Twitter τον αντίπαλο. Χωρίς να κρυφτεί, χωρίς να ψάξει υπαίτιους, χωρίς να κρατήσει την πίκρα μέσα της. Πάνω απ’ όλα σεβασμός στον αντίπαλο. Γιατί άμα σέβεσαι τον εαυτό σου ως οντότητα τότε νομοτελειακά θα σεβαστείς και τον «εχθρό».
Και κάπου εκεί όλοι εμείς προσγειωνόμαστε.. Όπως τα παιδιά που τελειώνει το παραμύθι και χαίρονται για την κατάληξη του. Μόνο που δεν είναι παραμύθι. Είναι μια σαθρή πραγματικότητα, σχεδόν απάνθρωπη. Εδώ δεν είναι Άνφιλντ. This is Cyprus...
