Του Χρίστου Ζαβού
Πού να το ήξερε όταν αναφερόταν στον «ποδοσφαιρικό κανιβαλισμό», ότι θα τον αποτελειώσει κιόλας. Και να σκεφτεί κανείς ότι η αιτία ή η αφορμή για να τον βάλουν στο καζάνι ήταν η απώλεια ενός πέναλτι στα πολλά που κτύπησε η ομάδα στον ημιτελικό με τον Απόλλωνα.
Ίσως εάν σκόραρε ο Αστίθ και η ομάδα πέρναγε στον τελικό, οι «κανίβαλοι» να μη δρούσαν και να τον άφηναν να τελειώσει τη σεζόν. Να διεκδικήσει δηλαδή το δικαίωμα χαράς στην κατάκτηση ενός τίτλου.
Η διοίκηση αποφάσισε να του δείξει την πόρτα εξόδου. Για τους δικούς της λόγους. Φοβούμενοι ότι μπορεί να χάσουν και το πρωτάθλημα διέκοψαν τη συνεργασία τους τέσσερα ματς πριν να ολοκληρωθεί. Τούτα τα πράγματα συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, που δεν τη λες και ποδοσφαιρική χώρα με παιδεία.
Δυστυχώς, η προπονητοφαγία αποτελεί το αγαπημένο χόμπι των διοικήσεων. Ακόμη και ο ΑΠΟΕΛ που κανονικά, με βάση τις επιτυχίες του στην Ευρώπη, θα έπρεπε να αλλάξει νοοτροπία, συμπεριφέρεται ωσάν μια ομάδα της πλάκας του κυπριακού πρωταθλήματος… και υπάρχουν πολλές τέτοιες.
Φέρνοντας και διώχνοντας προπονητές, απλώς εξαφανίζεις τα σημαντικότερα στοιχεία στο άθλημα: τη διάρκεια και τη συνοχή. Και όταν μια ομάδα δεν τα διαθέτει, μπορεί να διαπρέπει σε ένα πρωτάθλημα που το λες και γελοίο, δεν μπορεί όμως να διακριθεί στον στίβο των ευρωπαϊκών αγώνων. Εάν όντως προσέγγιζαν μ’ αυτό τον τρόπο την πραγματικότητα, τότε ο Γιοβάνοβιτς και η σπουδαία ομάδα που έφτιαξε θα ήταν ακόμη στα όνειρα των ΑΠΟΕΛιστών.
Η παρούσα όμως διοίκηση δεν πολυενδιαφέρεται για ένα μακρινό πλάνο, αλλά για την εφήμερη επιτυχία. «Να το πάρουμε… και βλέπουμε».
Ο Κετσπάγια ποτέ δεν στηρίχθηκε στ’ αλήθεια. Έβαλαν κιόλας μερικά κοράκια να κράζουν για το πόσο δύσκολος άνθρωπος είναι, κακότροπος με ιδιορρυθμίες και τον ετοίμασαν για το καζάνι. Είναι κιόλας ένα άτομο αλήθεια που δεν θα τους άφηνε να κάνουν ό,τι θέλουν το καλοκαίρι που είναι μεταγραφές… πάει, τελείωσε, τον έφαγαν, μέχρι τον επόμενο.
