Ως πότε κύριοι; Ως πότε;

Έχουμε πέσει από τα σύννεφα. Διαβάζεις και ξανά διαβάζεις και δεν το πιστεύεις. Είναι λες και σε μια βαθιά συντηρητική- χριστιανική κοινωνία όπως η κυπριακή μπήκε στη βουλή το ΕΛΑΜ. Ουάο!!

Άκουσε εκεί, ο κύριος Μπονιφάτσιο να λέει ότι σε αγώνα στην Κύπρο (κυπέλλου), ο πρόεδρος της τότε ομάδας του, ζήτησε από τους παίκτες να χάσουν για να διαφυλάξουν κιόλας το μισθό τους. Γαμώ τα αφεντικά ο τύπος. Η έννοια του ήταν οι μισθοί των υπαλλήλων!! Τίποτα άλλο μάλλον δεν τον ενδιέφερε. Τώρα αν μαζί με τους μισθούς των παικτών μπουν και κάποια λεφτά στη τσέπη αυτού και των συνεργατών, ψιλά γράμματα. Άσε που είδε και ωραίο ματς. Ξέρεις από τότε πόσα ασσό- δίπλα είδαμε; Παράδοση το έχουμε κάνει μες το άθλημα. 

Αναρωτιέσαι άμα σ’ αυτό τον τόπο, υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται. Σίγουρα όχι ο πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος, ο οποίος σε μια κρίση ειλικρίνειας ξεκαθάρισε ότι η «μάππα» δεν τον απασχολεί.

Ο δε πολλής Υπουργός Δικαιοσύνης που τόσο νοιάζεται για το τι συμβαίνει στα γήπεδα, θεωρεί ότι το μεγαλύτερο καρκίνωμα στο ποδόσφαιρο είναι οι οργανωμένοι. Δεν εξηγείται αλλιώς αφού η ιστορία θα γράψει ότι επί θητείας του, είχε την τεράστια ευκαιρία να ξηλωθεί το κακό έχοντας ως βάση την ομολογία του τότε εν ενεργεία διαιτητή Μάριου Παναγή. Ο οποίος Παναγή αντί να προστατευτεί ως κόρη οφθαλμού, μετανάστευσε ο άνθρωπος, απηυδισμένος από το «συνδικάτο».

Ένα συνδικάτο που εδραιώθηκε, ασελγώντας χρόνια τώρα στο πτώμα του αθλήματος. Μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι γνωρίζουν όσο λίγοι πως στήνεται ένας αγώνας. Που προφανώς έχει την στήριξη από μέρους του πολιτικού συστήματος, ίσως και των διωκτικών αρχών.

Οι οποίες διωκτικές αρχές, κάνουν ότι δεν γνωρίζουν όλα αυτά που όλος ο κόσμος γνωρίζει. Δεν υπάρχει άτομο που ν’ ασχολείται με το ποδόσφαιρο και να μην γνωρίζει μέρος των οργίων που γίνεται κάθε σχεδόν Σαββατοκύριακο. Και η αστυνομία κοιμάται μέσα στα γραφεία της.

Τι να πει κανείς όταν ο ίδιος ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας εκλαμβάνει τα όργια που γίνονται κάθε χρόνο ως «ανταγωνισμό». Παραδέχεται εν έτει 2016, τέσσερα δηλαδή χρόνια δηλαδή μετά του ματς το οποίο επικαλείται ο Μπονιφάτσιο, ότι είχαμε φέτος ρεκόρ κόκκινων φακέλων.

Σκέψου δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια, τι γίνεται στο άθλημα. Πόσοι και πόσοι πλουσίεψαν για να πληρώσουν τους μισθούς των παικτών τους (εδώ γελάμε). Δεν τους ενδιαφέρει ότι ομάδες που κόβουν 10 εισιτήρια εξακολουθούν να κάνουν κουμάντο στο άθλημα. Δεν τους δημιουργείται το ερώτημα, πως στο διάολο τα καταφέρνουν να παραμένουν ανταγωνιστικές…

Μια Πολιτεία ανίκανη να βάλει ένα τέλος σ’ όλο αυτό το έγκλημα. Μια Πολιτεία που ηθελημένα ή άθελα της αφήνει εγκληματικά στοιχεία να γίνονται ολοένα και πιο πλούσιοι αγνοώντας το κοινό αίσθημα.

Και μετά αυτοί που την εκπροσωπούν ως πολιτικοί της, αναρωτιούνται γιατί ο ένας στους τρεις απέχει από την εκλογική διαδικασία. Αναρωτιούνται γιατί οι εκλογείς έριξαν ένα ηχηρό χαστούκι στα τάχατες παραδοσιακά κόμματα. Αναρωτιούνται γιατί έβαλαν στη Βουλή ένα κόμμα φασιστοειδές.

Ως πότε κύριοι; Ως πότε;