Του Χρίστου Ζαβού
Συγκινητική στιγμή. Να βλέπεις ένα κορίτσι με λαμπερό πρόσωπο, να υποκλίνεται στην υπόκρουση του εθνικού ύμνου. Προερχόμενη από μια χώρα που καμία σχέση δεν έχει μ’ αυτήν που ήταν πριν από δέκα χρόνια.
Μεγαλύτερη και πιο έντονη συγκίνηση προκάλεσαν τα ρεπορτάζ που ακολούθησαν μετά από τον θρίαμβό της. Βλέποντας την γκρεμισμένη πια παράγκα ως χώρο προετοιμασίας μιας έφηβης που πλέον ανέβηκε στο πιο υψηλό επίπεδο του βάθρου. Εκεί κατανοείς το ταλέντο, την αγάπη, τη θυσία, την αφοσίωση που διαθέτει προκειμένου να εκπληρώσει τον στόχο της.
Πέραν όμως τούτου, η Κορακάκη είναι πλέον ένας φωτεινός φάρος για όλους μας. Είναι όντως ένα παράδειγμα για κάθε άνθρωπο που προσπαθεί.
Είναι όμως και παράδειγμα για το σινάφι μας. Ας είναι τούτο το κορίτσι που θα μας ξεστραβώσει από τις εμμονές και τη μονοδιάστατη ενημέρωση περί ποδοσφαίρου που καλλιεργούμε στην κοινή γνώμη.
Η μαμά Κορακάκη ήταν ξεκάθαρη. Η 20χρονη Άννα εδώ και χρόνια θριαμβεύει στο πιστόλι. Είτε σε ευρωπαϊκό είτε σε παγκόσμιο επίπεδο είναι μια πρώτης επιλογής αθλήτρια που κατακτάει διακρίσεις. Και όμως πολύ λίγοι απ’ αυτούς που χειρίζονται την κοινή γνώμη τής έδωσαν σημασία.
Φταίνε τα «κοράκια» οι δημοσιογράφοι για την αποχαύνωση των φιλάθλων; Φταίνε, χωρίς καμία αμφιβολία. Φταίει όμως κυρίως μια κοινωνία που παράγει πολίτες που πολύ περισσότερο ασχολούνται με την κόμμωση του Ρονάλντο παρά με ένα κορίτσι που θυσιάζεται ολημερίς για να φτάσει στον στόχο του.
Η δημοσιογραφία είναι πια μπίζινα. Τα Μέσα προβάλλουν αυτό που πουλά. Και όταν ο κόσμος ασχολείται με το μπούτι της Σαράποβα ή τον ποπό της τηλεπαρουσιάστριας, δύσκολα θα θίξει τα συμφέροντά του ο επιχειρηματίας.
Αν είναι να γίνει αλλαγή λόγω Κορακάκη, θα πρέπει να γίνει σε βάθος. Πρέπει όλοι μας να διαφοροποιήσουμε την προσέγγιση που έχουμε προς την παιδεία. Διαφορετικά, μέχρι την επόμενη Κορακάκη…
