Του Χρίστου Ζαβού
Ανεξαρτήτως πώς προέκυψαν τα αποτελέσματα τούτο το Σαββατοκύριακο είναι εξαιρετικά θετικό το γεγονός ότι όλες σχεδόν οι μεγάλες ομάδες βρίσκονται λίγο, πολύ κοντά η μια στην άλλη, όσον αφορά τη θέση τους στον βαθμολογικό πίνακα.
Μοναδική ομάδα που απέχει από τους διαχρονικούς της στόχους δεν είναι άλλη από την Ανόρθωση, η φετινή πορεία της οποίας προκαλεί θλίψη. Από κει και πέρα όμως έτσι όπως διαφαίνεται η όλη κατάσταση, οι υπόλοιποι πέντε μεγάλοι δεν δείχνουν διατεθειμένοι να πάνε για μπάνια από νωρίς.
Πέραν των δύο περσινών διεκδικητών, ΑΠΟΕΛ και ΑΕΚ, η Ομόνοια του παραλίγο «καμένου» Κάρβερ δείχνει σοβαρή όσο ποτέ τα δύο τελευταία χρόνια. Ρε δεν μπα να ’σαι ο πιο αντι-Ομονοιάτης, δεν έχεις παρά να παραδεχθείς ότι ένα ανθισμένο τριφύλλι ομορφαίνει το ντεκόρ του κυπριακού ποδοσφαίρου.
Λίγο πολύ ισχύει και για τους δύο Λεμεσιανούς. Άμα δηλαδή ΑΕΛ ή Απόλλωνας διαθέτουν ισχυρή ομάδα, τότε το πρωτάθλημα παίρνει μια διαφορετική, πολύ πιο όμορφη εικόνα. Γιατί πέραν του αγωνιστικού κομματιού, το πρωτάθλημα αποκεντρώνεται γεωγραφικά και το ενδιαφέρον διασπείρεται και στη Λεμεσό.
Το ίδιο ισχύει για τη Λάρνακα, με την ΑΕΚ να έχει χρόνο με τον χρόνο σταθερή πορεία. Άσε κιόλας που καταρρίπτεται σε μεγάλο βαθμό η συνωμοσιολογία που θέλει τους «χωραΐτες» να κόβουν και να ράβουν ανάλογα με τα γούστα τους.
Με αυτά και με αυτά, το πρωτάθλημα τούτη τη στιγμή μοιάζει κάτι σαν μινιατούρα της περιβόητης Πρέμιερ Λιγκ, τουλάχιστον όσον αφορά τον ανταγωνισμό και τη συσσώρευση που παρατηρείται στα άνω στρώματα του βαθμολογικού πίνακα.
Φυσικά υπολείπονται και άλλα πολλά έως ότου η κυπριακή Λιγκ, καταφέρει να ανταποκριθεί στις περιστάσεις. Βελτίωση των υποδομών, εξάλειψη προβληματικών διαιτησιών, λίγο περισσότερο μάρκετινγκ προκειμένου να δελεάσεις τον πελάτη οπαδό και φυσικά να συνεχιστεί ο «πόλεμος» κατά των στημένων. Αν κιόλας μειωθούν οι ομάδες τότε ίσως η διοργανωτική αρχή καταφέρει και πλησιάσει το επίπεδο των ομάδων μας.
