Του Χρίστου Ζαβού
Από τη μια είναι ο παικταράς και η μπάλα του… και από την άλλη, επικοινωνιολόγοι, εκπρόσωποι τύπου, παρατηρητές, δημοσιογράφοι, καθηγητές διαιτησίας (εδώ γελάμε) αθλητικοί δικαστές, twitter, face book και η σάρα και η μάρα.
Και άντε τώρα να τους βάλεις σε μια ζυγαριά. Από τη μια το ταλέντο, η εργατικότητα, η έμπνευση και η δημιουργία και από την άλλη το καφριλίκι, ο ερασιτεχνισμός, ο φανατισμός η υπεράσπιση συμφερόντων και γενικώς όλα τα καλούδια.
Σε μια άλλη χώρα θα μίλαγαν όλοι για το Ντα Σίλβα. Στη Κύπρο όμως;
Απέναντι στους ξερόλες, στους προστάτες της ηθικής , στις τάχατες επιθετικές ανακοινώσεις, αυτός, ο μεγάλος Άλεξ Ντα Σίλβα δημιουργεί στιγμιαία μια φάση που φαίνεται τόσο απλή μα συνάμα τόσο δύσκολη.
Παίρνει τη μπάλα από αριστερά. Τη χαϊδεύει, της μιλάει και την κολλά στα πόδια του. Συγκλίνει προς τον άξονα και έχει μπροστά του τρεις παίκτες του ΑΠΟΕΛ που πάνε κατά πάνω του. Από πίσω τους άλλοι πέντε στη σειρά καλύπτουν τον Βάτερμαν. Κοιτάει τη μπάλα, προστατεύοντας την, γιατί μάλλον την αγαπάει, ανεβάζει για δευτερόλεπτα το κεφάλι και εντοπίζει την αδυναμία του αντιπάλου.
Η επιτομή της μαγείας. Στο σωστό χρόνο, με το σωστό τρόπο. Σκίζει την άμυνα στα δύο με ένα απλό άγγιγμα μάλλον με το πίσω μέρος του πέλματος.
Θυμίζει σε όλους μας ή τουλάχιστον σε μερικούς γιατί κολλήσαμε μ’ αυτό το άθλημα για μια ζωή. Γιατί αγαπήσαμε τα «δεκάρια» του ποδοσφαίρου, γιατί εκτιμήσαμε τη Βραζιλία ως ποδοσφαιρομάνα.
Και όμως δεν είναι αρκετό. Δεν μας αρκεί.
Εμείς θέλουμε, παρατηρητές, δικαστές, «ειδικούς», twitter, ανακοινώσεις, εξυπνοβλακείες και χαζοπονηριές. Αυτά μάλλον αρμόζουν σε μας. Ίσως αυτά να μας ικανοποιούν.
Έτσι έχουμε μάθει. Τα πάντα για την πάρτη μας. Δεν έχουμε μάθει να θαυμάζουμε τη στιγμή. Το μεγαλείο του όποιου παίκτη και ας είναι αντίπαλος. Εμείς θέλουμε να κερδίσουμε, έστω και επί πτωμάτων.
Δεν ξέρω που βαρά η ζυγαριά. Ούτε και τι θέλει ο περισσότερος κόσμος και τι του προσφέρουν. Το σίγουρο είναι πάντως ότι επικρατούν οι άσχετοι, οι αδίστακτοι, οι μέτριοι, οι αριβίστες και αυτοί που πουλούν μούρη.
Υπάρχει όμως και κόσμος που ζητεί άλλα πράγματα. Τη καλαισθησία, την ικανότητα, τη δημιουργικότητα, την εργατικότητα. Επί τούτου η στήλη παίρνει το θάρρος να υποκλιθεί εκ μέρους όλων αυτών, σ’ αυτό το μεγάλο Βραζιλιάνο.
Τα σέβη μας παικταρά. Και συγγνώμη κιόλας για τη βλακεία μας…
