Του Χρίστου Ζαβού
Τι κι αν περνούν χρόνια, δεκαετίες, αιώνες, δύσκολα ο κύπριος μπορεί να απαλλαγεί από τις αδυναμίες του. Να είναι η θρησκεία, η παιδεία, η ανασφάλεια του καθενός, δεν ξέρω, η προσωπολατρία πάντως αποτελεί μια από τις σοβαρές «ψυχώσεις» των κατοίκων τούτου του νησιού.
Είτε πρόκειται για πολιτικό, θρησκευτικό ηγέτη (εδώ γελάμε) και προπονητή, ο πολίτης / οπαδός τρέφει αυταπάτες ότι όντως ένα άτομο μπορεί να τον οδηγήσει στην Γη της Επαγγελίας. Ότι θα χωρίσει τη θάλασσα στα δύο και θα τον περάσει από μέσα. Τρέφοντας όμως τέτοιου είδους ελπίδες, αγνοείς την πραγματικότητα.
Και όταν απέχεις απ’ αυτήν θα φας τα μούτρα σου. Νομοτελειακά. Στον χώρο του ποδοσφαίρου τουλάχιστον το έχουμε δει πολλάκις. Και πολύ φοβάμαι θα το ξαναδούμε. Η περίπτωση της Ομόνοιας ήταν η τελευταία από τις πολλές. Άκουγες τον κόσμο να μιλάει για τον πρώην πια προπονητή της ομάδας και νόμιζες ότι περπατά πάνω στο νερό έτσι για την πλάκα. Έπεσαν σ’ αυτή την πλάνη και άφησαν τα προβλήματα. Ή μάλλον τα έβαλαν κάτω από το χαλί. Αγαπημένη έτσι και αλλιώς συνήθεια του κύπριου.
Διαβάστε την άποψη του Χρίστου Ζαβού στην έντυπη «Κ» της Κυριακής.
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή.
